Vikan - 20.08.1998, Qupperneq 14

Lífsreynslusaga
Síðbúið bréf
til Kalla
I’cssi sagíi cr siini
livcrjn vil cg segjn I
Jújégvil gjnrnsm losi
linnsi úr hngn niínn
skrifn hnnn Jicss vcg
jt. Af
uuia?
iu við
ui og
iu hér
Hún byrjaði á fallegu vor-
kvöldi fyrir mörgum árurn. Ég
og vinkona mín vorum að
gæta barna hjá frænku minni.
Við vorum fjórtán ára, fullar
eftirvæntingar og þrár eftir
einhverju sem við vissum ekki
einu sinni hvað var. í>á hringdi
síminn. Ég svaraði og í síman-
um var strákur sem sagðist
sitja einn heima hjá sér og væri
að gera símaat. Við töluðum
lengi saman. Símtalið endaði
þannig að hann bað mig að
hitta sig á Lækjartorgi klukk-
an þrjú daginn eftir, sem var
laugardagur og frí í skólanum.
Mér fannst þetta mjög spenn-
andi. Næsta dag bjó ég mig í
mitt besta skart og fór niður á
Lækjartorg. Það varð ást við
fyrstu sýn. Næstu daga, vikur
og mánuði vorum við óað-
skiljanleg. Við fórum í bíó,
héldumst í hendur, fórum í
gönguferðir eða sátum bara í
eldhúsinu hjá mömmu og
borðuðum súkkulaðitertu.
Krakkarnir í skólanum stríddu
okkur og kölluðu okkur
kærustuparið. Við heyrðum
það ekki. Við vorum ham-
ingjusöm.
En svo kallaði lífið. Kvöld
eitt um haustið hringdi vin-
kona mín og bað mig að koma
með sér á ball um kvöldið.
Fyrst neitaði ég, en svo fór að
hún gat talið mig á að koma
með sér. Ég sagði
Kalla ekki frá þessu.
Við fórum svo á
dansleikinn, vinkona
mín og ég. Fyrsti
maðurinn sem ég sá á
ballinu var Kalli.
Hann var með vinum
sínum. Okkur brá
báðum í brún. Við
dönsuðum vanga-
dans og ég skilaði
Kalla hringnum hans
og hann skilaði mér
hálsmeninu mínu.
Við áttum engin orð,
vissum ekkert hvað var að ger-
ast.
Ég sá Kalla ekki aftur fyrr en
að fimm árum liðnum.
Þá var ég og vinkona mín eitt
sinn niðri í bæ fyrir framan
danshúsið þar sem
ég hafði forðum far-
ið með henni og
Kalli farið með vin-
um sínum. Við fylgd-
umst með fólkinu
streyma út. Allt í
einu sá ég Kalla með
stelpu sér við hönd.
Hann kom auga á
mig og við horfð-
umst í augu. Þá rauk
hann af stað til mín,
tók hönd mína og við
hlupum af stað. Við
hlupum langa leið,
alla leið heim til
hans, án þess að segja
eitt einasta orð. Við fórum inn
í herbergið hans, settumst nið-
ur og horfðum á hvort annað.
Loks rauf hann þögnina: „Ég
hef saknað þín. Þú ert góð
stelpa.” Ég sagði ekkert en
kyssti hann bara. Skyndilega
Ég vissi að ég hafði gert
rangt. Ég sá það á andliti
hans. Hann hajði ekki verið
að leita að einhverri „töff"
stelpu, það var nóg afþeint.
Nei, liann vildi góðtt, sak-
lattsii stúlkuna sent hann
hafði misst fyrir j'innn
sagði hann: „Hefur þú ein-
hvern tímann sofið hjá strák?”
Mér brá. Ég hafði aldrei sof-
ið hjá strák. En gat ég sagt
honum það? Mér var hugsað
til kvöldsins fyrir fimm árum.
Ég fann að ég bar engar
ástartilfinningar til hans,
aðeins tregablandnar ntinn-
ingar. Hann varfyrsta ástin
mín og mig langar til að
hann viti sannleikann til
þess að við getum átt hreina
minningu nm bernskuást-
Var það nógu „töff’ að segja
eins og var. Mundi hann ekki
halda að ég væri smábarn?
Svo ég sagði: „Já, oft þegar ég
var fjórtán ára svaf ég hjá
strák.” Jæja, var þetta ekki
gott hjá mér. Kalla fannst ég
örugglega mjög „svöl”. Það
var löng þögn. Síðan sagði
Kalli: „Við skulum sofna, ég
er þreyttur og svo keyri ég þig
heim.”
Við sofnuðum. Ég á bekkn-
um, Kalli í hægindastól.
Klukkan sjö um morguninn
keyrði hann mig heim. Við
þögðum alla leiðina. Ég vissi
að ég hafði gert rangt. Ég sá
það á andliti hans. Hann hafði
ekki verið að leita að ein-
hverri „töff” stelpu, það var
nóg af þeim. Nei, hann vildi
góðu, saklausu stúlkuna sem
hann hafði misst fyrir fimm
árum. Ég hafði eyðilagt allt.
Við kvöddumst.
Afleiðingarnar af þessari
litlu lygi urðu vægast sagt
ótrúlegar. Næsta dag hringdi
Magnús, vinur Kalla; í mig. Ég
varð undrandi. Ég hafði
hvorki heyrt né séð neitt af
honum lengi. Hann bað mig
að koma til sín. Mér datt strax
í hug að hann væri með boð frá
Kalla og hljóp af stað. Þegar
ég kom heim til hans var hann
einn heima. Það var búið að
draga niður í ljósunum, ljúf
tónlist hljómaði og allt var
mjög rómantískt um að lítast.
Ég skildi hvorki upp né niður.
„Mér datt í hug að við gætum
haft það svolítið huggulegt”,
sagði hann. „Kalli segir að þú
sért reynd.” Mig sundlaði og
fékk kökk í hálsinn. „Það sem
ég sagði Kalla var bara lygi, ég
vildi vera töff,” stamaði ég.
„Hver heldur þú að trúi því”,
sagði Magnús. „Svona, komdu
nú. Við höfum íbúðina fyrir
okkur í kvöld. Mamma og
pabbi eru í boði og koma seint
14