Vikan - 20.08.1998, Side 51

I
Texti: Halla Bára Gestsdóttir Myndir: Gunnar Sverrisson
Geymir gömlu
kjólana sína
Ótrúlegt en satt. Halldóra
Ingimarsdóttir á Akureyri hef-
ur geymt alla gömlu kjólana
sína og gengur meira að segja
í þeim elsta sem er frá 1947.
■ i g hef rosalega gaman
/• / |-H af fötum, og sérstak-
W WJ—/lega kjólum, enda
alin upp við það að vera vel til
höfð og fínt klædd. Mamma
var algjör tískudrós og saum-
aði fötin á okkur ellefu systk-
inin og hún dundaði mikið við
að sauma á okkur systurnar,
sem vorum átta, kjóla fyrir
böllin í sveitinni. Það gerði
hún fram eftir öllum aldri
enda vildi hún að við værum
fínar. Þannig greyptist þetta
inn í mig,” segir Halldóra.
Gengur í kjól frá 1947
Það að hafa geymt nánast
alla kjólana sína í gegnum tíð-
ina er aðdáunarvert og Hall-
dóra segist ekki hafa neina
skýringu á því hvers vegna
hún gerði það. “Eg veit eigin-
lega ekki hvernig það kom til
að ég geymdi kjólana mína.
Ég hef alltaf farið vel með föt
og aldrei tímt að henda neinu
heldur gefið til Náttúrulækn-
ingafélagsins. Ég veit hins
vegar að ég hefði aldrei hald-
ið kjólunum ef ég ætti ekki
gamla kistu niðri í kjallara
sem mamma gaf mér þegar ég
var þrítug. Þar komast allir
kjólarnir fyrir þannig að það
fer ekkert fyrir þeim.”
Kjólasafnið hennar Hall-
dóru er með ólíkindum, kjól-
arnir hver öðrum glæsilegri og
sá elsti frá 1947, svartur og
síður og eins og sniðinn á
Halldóru. “Það eru nokkrir
kjólar sem ég passa í og nota
enn þann dag í dag. Ég nota
þann elsta annað slagið enda
er hann sérlega fallegur. Það
eru fleiri kjólar sem ég vildi
að ég kæmist í. Mér þykir
mjög gaman að nota gömul
föt.”
I uppahaldskjolnum
sínum. Kjóllinn cr frá
1961 og segir Hall-
dóra að hún hafi
ekki notað hann
mikið enda sé hann
það finn.
Elsti kjolhnn, frá 1947. “Mér var
gefinn þessi kjóll til að hafa sem
eins konar Oddfellowkjól. Kjóilinn
var nefnilega saumaður sama ár og
stúkan sem ég er í var stofnuð.”
Konur of tuskulegar
til fara
Halldóra hlýtur að hafa
keypt klassísk föt í gegnum
árin fyrst þau eldast svona vel.
“Ég kaupi alltaf klassísk föt
og vönduð sem hægt er að
nota lengi og ganga mikið í,”
segir hún. “Jóhann, maðurinn
minn, segir að ég sé veik fyrir
fötum eins og karlmenn séu
veikir fyrir bílum en ég er
ekki sammála því. Mér finnst
ég ekki kaupa mikið af fötum
og það kostar lítið að halda
fataskápnum við þegar fötin
eru klassísk. En ætli ég hafi
ekki eytt miklu í föt í gegnum
tíðina þar sem ævin er orðin
löng.”
Halldóra er ekki í vafa um
að tískan í hennar tíð, eins og
hún orðar það, hafi verið fínni
og flottari og henni finnst
fatatíska ungra kvenna í dag
of gegnsæ og
tuskuleg. “Mér
finnst of lítið
um það að kon-
ur punti sig og
séu vel klæddar
eins og var. Þeg-
ar ég var ung
tók það allan
daginn að dúlla
við sig fyrir ball,
setja á sig eggja-
rauður og
eggjahvítur til
að gera húðina
fallegri. Maður
varð að vera
upp strílaður.”
Lánað og ekki fengið
til baka
En auðvitað eru ekki allir
kjólarnir á sínum stað, í kist-
unni góðu. Halldóra hefur
nefnilega lánað töluvert af
kjólunum og því miður ekki
fengið þá alla til baka. “Mér
þykir gaman að
lána fötin og sjá þau notuð.
Dótturdóttir mín hefur notað
nokkra kjóla, nokkrir hafa
verið lánaðir í Freyvangsleik-
húsið og sumir hafa verið
gefnir þeim sem passa vel í
þá.”
Sem ung kona fylgdist Hall-
dóra vel með tískunni og á
siglingu frá Ameríku til Sví-
þjóðar 1945, þegar stutta tísk-
an var að koma, ...”tók ég
mig til á leiðinni, fékk lánaða
nál og tvinna hjá þjóninum
um borð og stytti alla kjólana
mína. Þegar ég kom síðan til
Svíþjóðar, til að gifta mig
honum Jóhanni, valdi ég mér
auðvitað stuttan brúðarkjól,
sem er einn af þeim kjólum
sem ég á ekki í dag og sé mik-
ið eftir.”