Vikan - 17.09.1998, Síða 17

kaldur á borðinu.
Þrátt fyrir allt var hún ekk-
ert óánægð með lífið. Að vísu
hefði kaupið hans Jóa mátt
vera hærra, það gerði ekki
meira en að duga og lifðu þau
þó engu óhófslífi, voru bæði
hætt að reykja, fengu sér
rauðvín með steikinni svona
til hátíðabrigða og þar með
búið. En hún var ánægð með
hann Jóa sinn og aldrei hafði
hún haldið fram hjá honum
þótt tækifæri hefðu nokkrum
sinnum boðist. Og hún var
næstum viss um að hún gat
verið örugg með hann, Jói var
ekki þannig maður, hann
hugsaði fyrst og fremst um
vinnuna og Lions og fór upp á
hana nokkuð reglulega tvisvar
í viku, á laugardagskvöldum
og svo í miðri viku, annað-
hvort á þriðjudögum eða mið-
vikudögum. Og það var ekk-
ert undan honum að kvarta í
rúminu, hún fékk oftast sitt og
það var víst meira en allar
gátu sagt ef marka mátti það
sem stóð í sumum tímaritun-
um.
Og ekki var hægt að kvarta
yfir óreglunni á honum Jóa,
aldrei minntist hann á að fara
út að skemmta sér, nema þá á
Lionsböllin og þau voru nú
ekki nema einu sinni eða
tvisvar á ári. Og þó að það
fyndist af honum lykt stöku
sinnum þegar hann kom heim
af Vellinum um helgar þá var
það ekki neitt til að fjargviðr-
ast yfir. Og maður sem gat átt
heila flösku í stofuskápnum í
einn eða tvo mánuði án þess
að snerta hana, hann gat nú
varla talist óreglumaður á vín.
En síðasti mánuður hafði
verið afskaplega erfiður pen-
ingalega séð, tveir víxlar og
þar við bættist að þær
mæðgurnar höfðu báðar orðið
að heimsækja tannlækninn,
dóttirin komin með spangir
og hún með nýja aðgerð á
brúnni. Tíu dagar í mánaða-
mót, þegar Jói fengi útborgað,
og aurarnir í buddunni með
minnsta móti. Og ekki var um
að tala að borgað væri fyrir-
fram á Vellinum.
Og svo var Lionsball um
helgina. Þau höfðu rætt málið
síðasta laugardagskvöld eftir
sjónvarp og komist að þeirri
niðurstöðu að þau yrðu bara
að sleppa því. Því eins og Jói
sagði, maður fer nú ekki að
slá víxil til að komast á ball,
jafnvel þótt það sé Lionsball.
Hún vissi vel að Jóa þótti
þetta leiðinlegt, hann var nú
einu sinni í stjórninni og það
hlýtur að vera leiðinlegt fyrir
mann sem er í stjórn að kom-
ast ekki á ball í félaginu sínu.
Og henni þótti þetta líka hálf
leiðinlegt, því þetta voru nú
einu skiptin sem hún kom út á
meðal fólks. En þetta var víst
rétt hjá Jóa, maður slær ekki
víxil til að fara á ball.
Og svo hafði Jói bara slegið
á léttari strengi, þau gætu al-
veg slappað af í rólegheitum
heima; hann var að hugsa um
að bjóða strák, sem vann með
honum á Vellinum, með sér
heim á laugardaginn. Þau
gætu svo lapið úr vodkaflösk-
unni yfir sjónvarpinu í ró og
Og í dag var fimmtudagur.
Jói hafði farið upp á Völl um
morguninn, eins og venjulega,
og Didda í skólann. Hún var
rétt að klára að ganga frá eftir
hádegissnarlið þeirra mæðgna
þegar dyrabjöllunni var
hringt. Það var ekki svo oft að
dyrabjöllunni var hringt að
deginum til að hún varð hálf
undrandi. Sennilega einhver
að spyrja eftir Diddu eða þá
að rukka fyrir Moggann. Hún
lagaði aðeins á sér hárið og
gáði hvort nokkur súrmjólk
væri eftir í munnvikjunum
áður en hún fór til dyra.
Og henni hálf brá þegar hún
opnaði. Fyrir utan stóð ungur
maður, ekki ólaglegur, líklega
tuttugu og fimm sex ára, í
gallabuxum og jakka, ljóshærð-
ur og með ljósan skegghýjung
á kjálkunum.
„Eg er hérna með bækur til
sölu,“ sagði hann og lyfti upp
kjör, jafnvel engin útborgun.“
Hanna hugsaði sig um smá-
stund, það kostaði náttúrlega
ekkert að kíkja á þetta og
dægrastytting að fá einhvern
til að tala við. Og hún gaf sig.
„Jæja, kannski ég kíki á
varninginn,“ sagði hún. „En
ég kaupi sennilega ekki
neitt.“
„Það er enginn píndur til
þess,“ sagði sá ljóshærði. „Er
þér sama þótt ég komi inn fyr-
ir? Það er betra að skoða
þetta innandyra.“
Hún bauð honum í eldhúsið
og lofaði guð fyrir að vera
búin að taka til. Hann settist
á koll og hún á móti honum
við borðið.
„Jæja,“ sagði hún. „Hvern-
ig væri þá að fá að sjá varning-
inn?“
En gesturinn sýndi þess eng-
in merki að hann ætlaði að
taka upp úr töskunni sem
næði, hún hlyti að endast
þeim þremur allt kvöldið,
enda heill lítri, keyptur á Vell-
inum.
„Helvíti góður strákur,“
hafði Jói sagt. „Hann er að
austan og nýbyrjaður.“ Hana
minnti hann hefði sagt að
hann héti Palli og byggi í
Njarðvíkunum.
Já, hún var alveg búin að
sætta sig við að sitja heima á
laugardaginn, eða svona næst-
um því.
tösku sem hann hélt á í hægri
hendi.
Þetta var í fyrsta sinn sem
bóksölumaður hafði barið
upp á síðan þau fluttu til
Keflavíkur og hún varð hálf
forviða.
„Eg er hrædd um að ég kaupi
lítið af bókum núna,“ sagði
hún. „Hvernig bækur eru
þetta annars?"
„Og svona sitt úr hverri átt-
inni,“ svaraði bóksalinn. „Þetta
er ekki dýrt og hægt að fá góð
hallaðist upp að borðfætinum.
„Heyrðu," sagði hann. „Það
er best að koma sér beint að
efninu. Eg er ekki að selja
neinar bækur. Ég á svolítið
óvenjulegt erindi við þig.“
Hún varð hálf hvumsa við.
Hvað var nú á seyði?
Hann hélt áfram. „Ég ætla
að biðja þig að rjúka ekki upp
út af erindinu, segðu bara já
eða nei. Ertu til í að klæða
þig úr að ofan ef ég borga þér
tuttugu og fimm þúsund kall
17