Vikan - 17.09.1998, Side 42

Ferðast um á Vespunni! Marco
og Guðný Margrét nota helst
ekki bílinn: „Hér fer mikill tími í
biðraðir," segir Guðný Margrét.
Guðný Margrét Emilsdóttir heimsótt til Mílanó
Hún fór af heimili sínu í miðborg Mílanó klukkan sjö á þriðjudagsmorgni. Klukkan níu um kvöldið
hringdi farsíminn hennar í tvö hundruð kílómetra fjarlægð, á veitingastað í strandbænum Marina di
Massa: „Almáttugur! - Ég gleymdi að segja manninum mínum að ég kæmi ekki heim fyrr en annað
kvöld!“ segir Guðný Margrét Emilsdóttir, starfsmaður Flugleiða og Ferðamálaráðs íslands á Ítalíu.
Viðtal: Anna Kristine Magnúsdóttir Myndir: Hreinn Hreinsson
„Já, þetta er dæmigerður
vinnudagur - ég veit aldrei
hvert starfið ber mig,“ segir
Guðný Margrét þegar næði
gefst tii að setjast niður rétt
fyrir miðnætti og ræða saman.
Hún á að vera komin í loftið
aftur rétt fyrir klukkan sjö
næsta morgun, mæta til vinnu
á skrifstofu sína um áttaleytið
og að vinnudegi loknum á hún
fund með mönnum frá kvik-
myndafyrirtækinu 20th Cent-
ury Fox. Heima bíður Marco,
maðurinn hennar, bygg-
ingaarkitekt, píanóleikari,
lagasmiður og listamaður, sem
býr meðal annars til högg-
myndir úr marmara úr Carr-
ara fjöllunum. Þegar hann
42
hringdi var kvöldmaturinn til-
búinn, en hann kippti sér ekk-
ert upp við að frúin kæmi ekki
heim; svo vanur er hann
ferðalögunum sem fylgja
starfi hennar.
Hlutverk Guðnýjar Margrét-
ar í Mílanó er að markaðssetja
og selja ísland á Ítalíu. Það
þýðir að hún er oft kölluð án
mikils fyrirvara í viðtöl við
sjónvarpsstöðvar, sem margar
hafa aðsetur sínar í Róm.
Flugvélar eru því í hennar
augum eins og bílar í okkar.
SKÓLASTOFAN HVARF -
RÓM BIRTIST
Hún talar ítölsku eins og
ítali og hugsar eins og ítali.
Samt sjá allir að hún er ekki
ítölsk. Þegar ég hitti hana aft-
ur var það við Dómkirkjuna í
Mílanó. Þar skipta ferðamenn
hundruðum en ég sá Guðnýju
Margréti þvert yfir torgið.
Hún skar sig úr: hávaxin, með
sítt ljóst hár og blá augu.
Mílanó hefur verið heima-
borgin hennar síðustu ellefu
árin, enda leiðir hún okkur í
gegnum hana eins og innfædd.
Flesta dagana ferðuðumst við
um fótgangandi: „Hér notar
maður helst ekki bílinn! “ segir
hún, enda kemur Marco mað-
urinn hennar á Vespunni sinni
þegar hann kemur að hitta
okkur um kvöldið. Einn dag-
inn fórum við á markað í
Síkjahverfinu, akandi á
Renaultinum þeirra. Það
borgaði sig engan veginn. I
alltof langan tíma vorum við
föst í umferðarhnút: „Hér fer
mikill tími í biðraðir,“ sagði
Guðný Margrét léttilega og er
greinilega ekki að stressa sig á
þessari töf.
V En hvers vegna lá leiðin til
Ifalíu?
„Það má segja að það sé lat-
ínukennaranum mínum í
Verslunarskólanum, Árna
Hermannssyni, að kenna - eða
öllu heldur að þakka - að ég
skyldi fara til Ítalíu að loknu
stúdentsprófi. ítalska er auð-
vitað ekki annað en nútíma
latína og Árni kenndi ekki að-