Vikan - 20.12.1998, Blaðsíða 14

„Ég kveið því að fara ein til Mallorca."
I gönguferð á Mallorca, á tindi fjallsins
Tomir. Formentor skaginn og Pollensa
flóinn í baksýn.
UR DJUPUM DAL UPP A FJALLSTIHD
Gönguferðirnar hjálpuðu henni til þess að vinna sig út úr skilnaði
Texti: Þórunn Stefánsdóttir Myndir úr einkasafni
Þeir sem hafa gengið í gegnum skilnað kannast iíklega velfiestir
við tilfinninguna um að finnast iífsgangan eftir skilnaðinn oft iíkj-
ast göngu í gegnum dimman dal. Lífsmynstrið breytist og byggja
þarf upp nýtt líf á nýjum forsendum. Líkja má þeirri göngu við
erfiða göngu fjallgöngumannsins upp úr dalsbotninum upp á
fjallstindinn. Steinunn Harðardóttir, félagsfræðingur, dagskrár-
gerðarmaður á Ríkisútvarpinu, fararstjóri og göngugarpur, getur
tekið undir þessa lýsingu.
Steinunn og Sigurður Sig-
urðsson, fyrrum sambýlis-
maður, hennar höfðu búið
saman í 21 ár þegar hann vildi
slíta sambúðinni. „Ég tók
skilnaðinn mjög nærri mér og
fór langt niður andlega. Við
höfðum alla tíð verið góðir
vinir, gönguferðir innanlands
og utan voru okkar sameigin-
lega áhugamál og seinna sam-
eiginlegur starfsvettvangur.
Við höfðum í tíu ár verið að
þróa þessar ferðir og vorum
14
nýkomin með góða ferðaskrif-
stofu í lið með okkur þegar við
skildum.“
Steinunn og Sigurður voru
hvatamenn að gönguferðum
íslendinga á erlendri grundu
og fyrstu ferðina fóru þau fyrir
10 árum, til Mallorca. Þegar
hún rifjar upp þessar fyrstu
ferðir sést greinilega hversu
miklu hlutverki þær gegndu í
lífi þeirra saman. En nú stóð
hún ein uppi og varð að halda
áfram.
Gengið saman
Steinunn kynntist þessum
ferðum þegar hún var leið-
sögumaður fyrir sænska ferða-
mannahópa á Islandi. „Þessir
ferðamenn voru í náttúruskoð-
unarferð á Islandi, þetta var
„háþróuð“ skoðunarferð. Með
í för voru sænskir líffræðingar
sem fræddu fólkið um fuglana,
blómin og ýmislegt fleira. Sum
þeirra höfðu verið á Mallorca,
sem ég hafði alltaf séð fyrir
mér sem eina stóra sand-
strönd. Þau hvöttu mig til að
fara í gönguferð á Mallorca og
það endaði með að sænska
ferðaskrifstofan bauð mér í
slíka ferð. Við Sigurður fórum
bæði, ásamt Bjarti, syni okkar.
Þessi ferð reyndist meiri nátt-
úruskoðun en gönguferð og
auðveld miðað við ferðirnar
sem við seinna skipulögðum.
En við urðum fyrir uppljómun,
eins og reyndar allir sem fara í
þessar ferðir. Þetta var alveg
yndislegt.“
Steinunn ljómar ennþá, nú 10
árum seinna, þegar hún rifjar
upp ferðina. Hún sagði mörg-
um frá ferðinni og talaði um
hversu frábær hún hefði verið,
m.a. vinkonu sinni sem starfaði
á lítilli ferðaskrifstofu. Þær
settust niður og skrifuðu niður
á blað hugmynd um hvernig
skipuleggja mætti svona ferð
fyrir íslendinga. „Tveimur
árum seinna var ég að koma í
bæinn utan af landi og þá biðu
mín skilaboð að hringja til
þessarar vinkonu minnar. Hún
hafði verið að reyna að ná í
mig en ekki tekist og hafði tek-
ið sér það bessaleyfi að skipu-
leggja svona ferð til Mallorca
með mig sem fararstjóra. A
þessum tíma var þetta algjör
nýlunda og það gekk nú ekk-