Vikan - 20.12.1998, Blaðsíða 20

í saumaklúbbi í Edinborg
Jólahaldið og íslensk tunga efst á baugi
Pað er priðjudagskvold i oktoberlok. Við erum stodd i tdinborg og uti er urbellisrigning. inní i hlyjunni
á heimili Hafrúnar Guðmundsdóttur við „Gamla Kirkjustræti", sem heitir Old Kirk Road á ensku, sitja
fimm íslenskar stúlkur. Þær eru komnar í saumaklúbb og Ijósmyndara og blaðamanni Vikunnar hefur
verið boðið að líta inn og fylgjast með eina kvöldstund.
Af einhverjum undarleg-
um ástæðum virðast
saumaklúbbar hafa fengið á
sig neikvæðan stimpil. Sumt
fólk finnur sig knúið til að
gera lítið úr því þegar konur,
hvort sem þær eru ungar eða
gamlar, koma saman og
kalla samkomuna sauma-
klúbb. Erfitt er að fullyrða
hvers vegna. Kannski stafar
það einfaldlega af afbrýði-
semi, að minnsta kosti meðal
karlanna, sem eiga sér ekki
samsvarandi félagskap sem
yfirleitt byggist á langri vin-
áttu þeirra sem hittast í
„saumaklúbb“ eða af sér-
stakri löngun til þess að koma
saman.
20
Þetta er í fyrsta skipti sem
saumaklúbburinn hittist í Ed-
inborg. Þær, sem mættar eru
til leiks, eru í fyrsta lagi
Hafrún, húsfreyjan í Gamla
Kirkjustræti, María Hilmars-
dóttir, Sif Stefánsdóttir, Birna
Einarsdóttir og Hrafnhildur
Pálsdóttir.
Það kemur í ljós að stúlkurn-
ar hafa allar löngun til þess að
hittast þó ekki sé nema af og
til í saumaklúbb, þótt leiðir
þeirra liggi kannski ekki svo
mikið saman þar fyrir utan
svona dagsdaglega. Hrafn-
hildur er ófrísk og viðurkenn-
ir að löngun sín til að hitta
þær stöllur byggist á eigin-
gjörnum hvötum. Hún hafi
lengst af ekki séð ástæðu til
að hafa mikið samband við
landa sína í Edinborg, en nú,
þegar hún sé að því komin að
eignast sitt fyrsta barn, hafi
vaknað hjá henni löngun til
þess að vera í sambandi við
aðrar íslenskar konur með
börn til þess að barnið hennar
eigi kost á því að heyra ís-
lensku talaða. Hafrún, sem á
litla soninn Eirík, segir að sig
langi líka til að viðhalda ís-
lenskunni hjá honum. Hún
finni mun á því hvað hann
skilji sig betur þegar hún hafi
verið mikið með honum í
nokkra daga og heima á ís-
landi í sumar hafi hann jafn-
vel verið farinn að skilja ís-
lenskuna betur en enskuna.
Það er greinilegt af orðum
stúlknanna að þær leggja mik-
ið upp úr að halda tengslun-
um heim, þótt að minnsta
kosti þrjár þeirra séu líklega
búnar að festa sig til framtíðar
í Skotlandi, eða erlendis að
minnsta kosti.
Það er líklega rétt að kynna
stúlkurnar ofurlítið nánar fyr-
ir ykkur. Hafrún hefur verið í
Edinborg með nokkrum hlé-
um frá því um 1990. Hún er
gift skoskum tölvufræðingi
sem vinnur hjá fyrirtæki í
London. Hann er þó mikið á
ferðalögum svo það skiptir
ekki öllu máli hvar þau eiga
sitt fasta heimili. Þegar við