Vikan - 07.01.1999, Blaðsíða 44

Víða á íslandi eru huldar va'llir
viöurkenndar af samlélaginu
eins og hverjir aörir nágrann-
ar. Skálarnir á Akranesi deila l.d.
skálaskálanum í Skorradal meö luis-
draug sem hel'ur veriö þar heimilislasl-
ur í mörg ár. Skátarnir kalla liann Ola
l'rænda, en [reir vita ekki hver þessi
maöur er. I lann bara setlist aö í skál-
anum.
l áir sjá Ola frænda, en olt heyrist lil
haiis og þá alveg eins þó margir séu
saman.
I’yrir ulan skálann er róla sem ískrar i
þegar rólaö er. Einu sinni þegar dóttir
mín var meö öörum skátum í Skorra-
dalsskála og þau voru öll komin inn
um kvöldiö fór aö ískra í rólunni. I.ogn
var liti, svo hún gat ekki hreyfsl af
sjálfsdáöum. I annaö sinn fóru nokkrir
krakkar úr skálanum í gönguferö um
kviild. l ánnig þaö kviild var blæjalogn.
Eegar þau komu heim aö skálanum var
rólan ;i fleygilerö, eins og einhver
rólaöi sér í henni al krafti. begar
krakkarnir komu n;er snarstansaöi Inin
og lók dálitinn kipp eins og stokkiö
væri úr henni. Krakkarnir horlöu iill á
þettla en engin hræösla greip þau.
I Skorradalsskála heyrist líka oft um-
gangur aö nóltunni, glanuir í eldhúsá-
hiiklum og þvílíkt, þó enginn sk;íli sé ;í
fótum. I .n þó viröist enginn trufla ann
an aö ráöi. Ciott samkomulag sýnilegra
og ósýnilegra íluia á þessum staö er lil
lyrirmyndar og í siinnum skálaanda.
/
AHessastööum helur liingum
þótt reimt. Meöan Ásgeir Ás-
geirsson forseti rak þar bú
halöi hann margt vinnufólk, ungl fólk
og óvílsáml, sem aö sjálfsögðu var meö
hugann viö flest annað en reimleika.
lin samt komst það ekki hjá því aö
laka eftir ýrnsu óvcnjulegu. Einn lyrr-
verandi vinnumaöur á Bessastööum
segir svo frá:
„I>aö er enginn vafi á því aö þaö var
óhreinl á Bessastiiöum. Sagt var aö
herbergi okkar slarfsmannanna víltu
þar sem áöur var fangageymsla. Viö
gátum ekki l'ærl sönnur ;í þessu, en þaö
g;eti hala veriö satt. Veggirnir voru
mjiig þykkir og gluggakisturnar djúpar
og rammlega Irá iillu gengiö. Enda
Umsjón: Steinunn Eyjólfsdóttir Akranesi.
I