Vikan - 04.01.2000, Síða 29

Lesandi segir
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja tii
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Ilt'imilisfiingið cr: Vikan
Fimmta hver sængur-
kona fær fæðingar-
þunglyndi
Fæðingarþunglyndi er
hræðilegur sjúkdómur.
Fimmta hver sængurkona
fær fæðingarþunglyndi.
Veikin rænir okkur
gleðinni og hamingj-
unni sem við eigum
rétt á að njóta við
fæðingu barna okkar
og skilur okkur eftir
með kvíða og óham-
ingju í staðinn.
Yngsta barnið mitt er
nú tveggja ára og enn
á ég langt í land. Eg
er búin að fara niður
í dýpstu og dimmustu
dalina en með góðri
hjálp tókst mér að
feta mig hægt og ró-
lega upp aftur. Eftir
því sem maður kemst
hærra því skærara
verður ljósið. A
hverju kvöldi þakka
ég guði fyrir börnin
mín þrjú og yndislega
manninn sem stóð
með mér á erfiðasta
tíma lífs míns. Við
lærðum margt af
þessari reynslu en eitt ber
þó hæst og það er að við
ættum aldrei að taka lífinu
sem sjálfsögðum hlut. Lífið
er gjöf sem okkur er gefin
og okkur ber skylda til að
fara vel með það.
hugsað um líkamlega heilsu
mína frá því ég átti barnið.
Yfirleitt borðaði ég ekki
meira en eina brauðsneið
eða drakk eitt mjólkuglas á
dag. Líkaminn var byrjaður
að þorna upp og nú var tek-
eina nótt. Þegar ég útskrif-
aðist fór ég til systra minna,
enda ekki alveg orðin góð.
Fljá þeim var ég í nokkrar
vikur og eftir þriggja mán-
aða fjarveru frá heimilinu lá
leiðin loks heim á ný.
Mér fannst það stórt skref
sem ég steig þann dag og
alls ekki svo erfitt. Börnin
vildu auðvitað fá athygli
mína óskerta fyrst ég var
loksins komin og við vorum
saman á ný. Ég vil að þeir
sem staðið hafa í sömu spor-
um og ég átti sig á því að
þetta er sjúkdómur sem
verður að ræða um og þeir
sem þjást af honum ættu
skilyrðislaust að leita sér
hjálpar. Það er meira átak
en margan grunar að losna
úr viðjum þunglyndis og
halda áfram að takast á við
lífið. Ekki fyrr en það hefur
tekist er hægt að njóta þess
sem lífið býður upp á.
litla barnið en pabbinn var
heima með hin tvö. Það er
ólýsanlegt hvernig öllum
leið daginn sem ég fór.
Börnin voru sorgmædd yfir
að mamma var að fara burt
og spurningarnar dundu á
mér. Hvers vegna
mamma? Hvenær
kemurðu aftur? Af
hverju ertu ekki
heima eins og allar
aðrar mömmur? Viltu
ekki taka okkur
með? Hvað er að?
Mér fannst ég algjör-
lega hafa brugðist öll-
um. Hvers konar
móðir var ég eigin-
lega?
Það hjálpaði þó að
tengdamamma mín
var svo yndislega góð
að flytja inn á heimil-
ið til að hjálpa til.
Beint á geðdeild
með hana og það
strax
Daginn eftir að ég
kom suður kölluðu
systur mínar til sál-
fræðing í þeim til-
gangi að hann mæti
líðan mína og hvað hægt
væri að gera. Það var fljót-
gert af hans hálfu; beint inn
á geðdeild með hana og það
strax! Ég fór með barnið
með mér og á þessari deild
var yndislegt starfsfólk sem
var allt að vilja gert að
hjálpa mér. Ég sá um barnið
á daginn en á næturnar var
inn upp sá siður að láta mig
skrá allt sem ég borðaði og
drakk og hvenær ég færi á
klósettið.
Ég var látin reyna ný lyf í
staðinn fyrir önnur sem ég
hafði áður tekið og ég var
hvött til að fara sem oftast
út að ganga. Ég mátti þó
aldrei fara fylgdarlaus út. I
Það er meira átak en margan grunar að
losna úr viðjum þunglyndis og halda
áfram að takast á við lífið
kona með það inni í læstu
herbergi. Allt var gert sem
hægt var til að koma matar-
lystinni í lag en ég hafði lítið
getað borðað og ekkert
einn og hálfan mánuð dvaldi
ég á geðdeild og það var
langur tími fyrir alla. Mað-
urinn minn kom einu sinni í
heimsókn og gisti hjá mér
- „Lífsrcynslusaga", Scljavegur 2,
101 Reykjavík,
Netfang: vikan@fr»di.is