Vikan - 04.01.2000, Qupperneq 54

Þeír sem nota spjallrás-
irnar á netinu uita að par
myndast alls kyns trún-
aðarsambönd bótt fólkið
hittist kannski aldrei.
Þeír eru líka margir sem
hafa kynnst ástinni í
gegnum töiuuskjá og ég
er ein beirra.
Eg er dæmigerð
nútímakona, ég
er viðskipta-
fræðingur að
mennt og starfið
átti hug minn allan þar til fyrir
tveimur árum. Ég er þrítug og
hafði átt í nokkrum ástarsam-
böndum en einhverra hluta
vegna varð engin alvara úr
þeim. Ég hafði einfaldlega
ekki tíma til að sinna ástar-
samböndum og svo virtist sem
ég hitti alltaf á óþroskaða
mömmudrengi sem voru ekki
tilbúnir að axla nokkra
ábyrgð. Ég held að lengsta
samband mitt hafi varað í tvo
mánuði áður en ástin mikla
tók bólfestu í lífi mínu. Ég bjó
ein og líf mitt var allt í föstum
skorðum. Eftir á að hyggja sé
ég það var nánast sjúklegt
hvað ég var skipulögð. Jafnvel
einföldustu hlutir eins og glös-
in í eldhússkápnum þurftu að
vera á tilteknum stað.
Ég notaði tölvu mikið í vinn-
unni en þekkti lítið til netsins.
Einn daginn var vinnufélagi
minn að vinna við tölvuna
mína og fór að gamni inn á
spjallrásirnar til að sýna mér
hvað færi þar fram. Fyrir mér
opnaðist nýr heimur og áður
en ég vissi af fór ég að fylgjast
með samtölum á netinu. Ég
hef alltaf verið frekar feimin
og hef því ekki átt auðvelt
með að nálgast fólk. Mér
fannst þessi heimur stórkost-
legur og ákvað að telja í mig
kjark og prófa að spjalla við
ókunnugt fólk. Ég var jú bara
nafn á tölvuskjá. Enginn vissi
hver ég var í rauninni og það
veitti mér ákveðna öryggis-
kennd. Ég, þessi skipulagða
manneskja sem lifði eftir
klukkunni og dagbókinni, var
allt í einu farin að hanga á
netinu í tíma og ótíma, bæði
heima og í vinnunni. Ohreinn
þvottur safnaðist
upp og ég þurfti
að vinna lengur
flesta daga því
verkefnum dags-
ins var aldrei lok-
ið á tilsettum
tíma.
Áður en ég vissi af var ég búin
að kynnast fullt af nýju fólki
sem mér fannst ég gjörþekkja,
jafnvel betur en vini mína sem
ég hafði átt til fjölda ára. Ég
sá að þarna var sérstakur hóp-
ur á ferð sem ég átti samleið
með. Vinkonur mínar, sem ég
var vön að skemmta mér með,
fóru að hafa orð á því hvað ég
færi alltaf snemma heim á
kvöldin ef við vorum saman
úti að skemmta okkur. Ég
gætti þess vandlega að segja
þeim ekki að ég færi beint inn
á netið þegar ég kæmi heim.
Ég hálfskammaðist mín fyrir
iðju mína því alls staðar þar
sem ég kom fannst mér fólk
hneykslast á því að fjöldi fólks
væri á netinu. Fólk talar um
spjallrásirnar í niðrandi tón og
ég hef heyrt athugasemdir
eins og að pör sem kynnist á
netinu hljóti að vera fólk sem
geti bara ekki fundið sér maka
eftir öðrum leiðum! Pvílík fá-
fræði og fordómar. En sem
betur fer lét ég þetta ekki á
mig fá. Eftir nokkurra vikna
kynni af spjallrásunum fór ég
að geta greint betur í sundur
hvaða fólki mig langaði að
kynnast betur. Ég fann að
þarna var ákveðinn aðili sem
ég hreifst af en ég gat engan
veginn gert mér neinar vonir
um að kynnast honum nánar
því ekki er auðvelt að svipta
hulunni af persónunum sem
eru á bak við spjallrásarnöfn-
in. Smá saman þróuðust sam-
töl okkar í þá átt að við fórum
tvö inn á einkarásina og gát-
um spjallað í ró og næði. Þetta
voru sælustundirnar mínar.
Við fórum að senda hvort
öðru tölvupóst, bæði heim og í
vinnuna. Ég hlakkaði alltaf til
að fara á netið og „hitta"
hann. Mér fannst ég geta rætt
um alla heima og geima við
Nonna, en það var gælunafnið
hans, og hann var ófeiminn að
ræða við mig.
Sérkennilegt stefnumót
Loksins kom upp sú spurning
sem ég hafði kviðið fyrir.
Nonni spurði hvort við ættum
ekki að reyna að hittast. Mig
langaði óskaplega að hitta
þennan trygga og trausta trún-
aðarvin sem ég lifði nánast
fyrir en ég er jarðbundin að
eðlisfari og fannst það
glapræði á vissan hátt. Hvað
ef hann myndi bregðast vænt-
ingum mínum? Hvað ef þetta
væri einhver gallagripur sem
ég hefði engan áhuga á eða
jafnvel margdæmdur glæpa-
maður? Auðvitað gat ég hitt
slíkan mann hvar sem var en
ég var þegar búin að opna mig
fyrir þessum ókunna manni.
Ég ákvað að láta slag standa
og hitta hann. Ég hef aldrei á
ævinni verið jafn stressuð og
fyrsta kvöldið sem við ætluð-
um að hittast. Ég mátaði
hverja einustu flík í fataskápn-
um að minnsta kosti þrisvar
sinnum, mér fannst hárið á
mér ómögulegt og mér var
skapi næst að hætta við. Loks-
ins leit ég sæmilega út, að eig-
in mati, og taldi í mig kjark til
að mæta á veitingastaðinn sem
hann hafði valið. Sem betur
fer var þetta laugardagskvöld
og mannmargt þannig að ég
féll inn í fjöldann. Hann var
búinn að segja mér hvernig
fötum hann ætlaði að klæðast
og gefa mér alls kyns vísbend-
ingar um hvernig ég gæti
fundið hann. Ég beið en aldrei
sá ég mann sem passaði við
lýsinguna. Ég fann vonbrigðin
hellast yfir mig og ég dauðsá
eftir að hafa verið svo barna-
leg að samþykkja þetta stefnu-
mót. Vinkonur mínar voru í
veislu ekki langt frá veitinga-
staðnum svo ég ákvað að
kíkja til þeirra. Þær urðu auð-
vitað forvitnar um hvað ég
væri að gera ein úti á lífinu og
svona fín. Að lokinni veislu
fórum við saman á uppáhalds-
barinn okkar. Þar var ekki
Skyndilega gerðum uið okkur grein
fyrír sannleíkanum. Uið vorum loks-
íns búin að hitta hvort annað eftír
margra vikna kynní i gegnum töluu
og uppgötvuðum hað uppi í rúmi!