Vikan - 08.02.2000, Blaðsíða 8

komust ekki nógu langt og þá
er bara búið til annað afl,“ segir
hún. Innan kirkjunnar hefur oft
verið varað við spíritisma og
fólk þar barist gegn andatrú og
andalækningum. „En kannski
er ástæðan fyrir því að kirkjan
er að vara við þessu sú að þeir
eru að benda á það að fólk eigi
ekki að fara offari á þessum
sviðum," segir Guðrún. Þar
nefnir hún sem dæmi að til er
fólk sem fer á stutt helgarnám-
skeið og ætlar svo að setjast og
fara að vinna með fólk. En
Guðrún telur að fólk þurfi
meiri þjálfun og þar fyrir utan
að ekki sé hægt að búa hæfi-
leika til ef hann er ekki til stað-
ar. Þannig er mjög mikilvægt að
vera vandaður og ábyrgur í
þessari vinnu. Hún telur einnig
að ef fólk misnoti hæfileikann
þá hverfi hann. Margir af þeim
sem leita til miðla hafa gefið
upp alla von um bata í erfiðum
veikindum eða eru í miklu von-
leysi vegna erfiðra persónu-
legra málefna. Þarna hittir
Guðrún fólk sem er að leita að
lausnum á vanda síns daglega
lífs sem stundum virkar óyfir-
stíganlegur á fólk
þegar það er fast
inni í miðri hring-
iðunni. Þannig
ætti starf miðla
alls ekki að þurfa
að stangast á við
störf presta, sál-
fræðinga, lækna
eða annarra sem
eru að vinna að
betri líðan fólks
andlega eða lík-
amlega. Það sama
má segja um mis-
munandi trúar-
brögð. Þau þurfa
ekki að vera í
andstöðu hvert
við annað. „Ég
hef alltaf litið á
þetta þannig að
það sé stórt fjall
og við séum öll á
leiðinni upp. En
það eru misntun-
andi leiðir upp á
toppinn. Vanda-
mál trúarbragð-
anna er valdabar-
átta kirkjuyfirvalda og stjórn-
valda en í gegnum trúarbrögðin
hafa stjórnvöld spilað og tengst
þannig viðskiptum og völdum.
Ég held að fólk sem er í mjög
ströngum trúarbrögðum sé oft
kúgað þannig að það framfylgi
trúnni af ótta við hugsanlega
refsingu í stað þess að trúin
komi frá hjartanu. Þá er trúin
komin upp í andstæðu sína,“
sagði Guðrún.
Kreddufesta og vísindi
Guðrún lítur þó svo á að það
sé fleira sem geti flokkast undir
trú heldur en opinberar trúar-
stefnur og nefnir þar vísindin.
Henni finnst vísindamenn
stundum sýna of mikla stífni í
vinnubrögðum og gleyma að
nota innsæi í bland við vísinda-
lega þekkingu. „Ég hef lengi
barist fyrir því að hefðbundnar
og óhefðbundnar lækningar
séu settar saman og maður nýti
sér það besta úr báðum. Alveg
sama hvort um er að ræða
læknisfræði, heimspeki, sál-
fræði, jurtalækningar eða heil-
un. Mér finnst við eigum að
nýta þessa þekkingu saman en
vera ekki með svona mikinn
hroka gagnvart því óhefð-
bundna. Ég held að það sé ekki
gott að brjóta línuna milli þess-
ara greina eins og hún er brotin
í dag,“ sagði Guðrún. Hún telur
heilunarviðtöl sem fara fram
hjá spámiðlum eða læknamiðl-
um oft vera stórlega vanmetin.
Hún bendir á að í Þýskalandi
sé það hluli af læknanámi að
taka eitt ár í að læra um óhefð-
bundnar lækningar. Þannig
virðast sum lönd vera opnari
fyrir annarri þekkingu en þeirri
sem er viðurkennd almennt í
dag. En það má líka spyrja
hvort ekki væri eilíf stöðnun ef
enginn vildi kanna óþekkt svið
hvort sem það er á andlegum
sviðum eða tæknilegum.
„Það kom einu sinni til mín
vísindakona og hún var að leita
að einhverjum frumum og svo-
leiðis sem ég veit ekkert um.
En ég gat farið með hana og
staðsett ákveðna hluti alveg ná-
kvæmlega út frá einhverjum
rannsóknum sem hún var að
vinna í. Það sem mér fannst
merkilegt þegar ég var að eiga
þessa stund með henni var að
mér fannst mér ég fara inn í
hennar þekkingu. Þetta var of-
boðslega skrítið en svona náði
ég að tala við hana á sama stigi
og hún var,“ sagði Guðrún.
Þannig eru kannski ókannað-
ar leiðir í vísindum sem í dag er
lokað á vegna kreddufestu og
fordóma.
Lífið, dauðinn og
tilveran í kring
„Maður þarf að taka lífinu
eins og skóla og þegar fólk deyr
þá getur maður ekki legið alltaf
með einhvern söknuð. Maður
ætti frekar að taka það sem var
gleðilegt og vinna úr því. Horfa
til baka á þessa persónu og
hugsa um hvað hún gaf. En
ekki hugsa hvað hefði getað
gerst ef hún hefði lifað, því
þetta „hefði“ var ekki og er
ekki,“ segir Guðrún. Hún telur
slíkan hugsunarhátt geta staðið
í vegi fyrir vellíðan og framþró-
un hjá mörgum. Því með þessu
sé fólk að viðhalda atburðunum
í nútíðinni og nái þannig ekki
að vinna úr atburðum fortíðar-
innar og vera til í núinu.
Guðrún leggur mikið upp úr
því að halda stöðugt áfram að
þroska sig og þróa og lítur svo á
að hún sé enn á skírnarskónum
sem miðill. En í dag telur hún
mikilvægast fyrir sig að leggja
áherslu á líffræðina og að ná
betri tökum á heilsunni. Hún
telur mikilvægt að hafa jafnvægi
milli líkama og sálar. En það
getur stundum reynst snúið.
Einnig getur verið þvingandi
fyrir hana að setja fram skoðan-
ir vegna þess að sumir taka
þeim kannski of hátíðlega.
„Maður er stundum í vörn með
að hafa skoðanir. Það er svo
skrítið að ef fólk er andlega
sinnað. Þá má það ekki hafa
skoðanir. Þetta er ofboðslega
mikil byrði og maður þarf að
vera með mikinn skráp,“ segir
Guðrún.
Guðrún þarf slíkan skráp
sem stjórnmálamaður í bæjar-
stjórn Hafnarfjarðar. Þar er að
sjálfsögðu tekist á um mismun-
andi málefni. Þá getur það
skapað ýmsar flækjur að vera
sjáandi. „En það var svolítið
fyndið þegar fólk var að spá í
það hvað það ætti að titla mig í
stjórnmálunum. Mér fannst ég
finna fyrir því að fólk vildi ekki
að ég væri titluð sem miðill
heldur var ég ágæt sem leið-
beinandi eða ráðgjafi," segir
Guðrún.
Guðrún leggur áherslu á að
hún sé fyrst og fremst bara
venjuleg manneskja með sína
kosti og galla eins og allir aðrir.
Hún hefur kosið að nota
skyggnigáfu sína til að vinna að
heilun og hjálpa fólki í erfið-
Ieikum. „Ég hef farið í
nokkrum tilvikum upp á sjúkra-
hús og setið hjá fólki, og í sum-
um tilvikum hafa hlutirnir
breyst en ég get ekki skýrt hvað
það er sem gerist. Ég bið fyrir
fólki og það er svolítið merki-
legt að stundum fer ég alveg út
úr líkamanum, fer á staðinn þar
sem fólkið er lasið og finn mig
þar í kringum það og þegar ég
lýsi hlutunum fyrir fólkinu sem
leitar til mín þá passar það yfir-
leitt. Mér finnst þetta mjög
þægileg og ódýr leið til að ferð-
ast,“ segir hún hlæjandi.
Vikan