Vikan - 08.02.2000, Blaðsíða 28

HVERS VEGNA SKROKVAÐIHUN?
Lífið kemur okkur á óvart svo
lengi sem við lifum. í skóla
lífsins eru lexíurnar mismun-
andi strangar. En allar eru þær
til þess þroska okkur og gera
okkur að þeim manneskium
sem við erum. Mig langar til
þess að segja ykkur frá lexí-
unni sem kenndi mér hvað
mest um sjálfa mig.
Eg var ung þegar ég gekk í
hjónaband. Ég hafði lifað þægi-
legu lífi í foreldrahúsum; for-
eldrar mínir voru nokkuð full-
orðnir þegar þau áttu mig og
heimilislífið var rólegt og ein-
kenndist af öryggi. Þegar ég
hitti manninn minn breyttist líf
mitt svo um munaði. Maðurinn
minn var myndarlegur, hann
hafði mikla kvenhylli og mér
fannst undarlegt, en jafnframt
yndislegt, að hann skyldi elska
mig og vilja giftast mér. For-
eldrar mínir voru ekki eins
hrifnir af ráðahagnum og
reyndu að vara mig við að flýta
mér um of í hjónaband. En eins
og allir vita er ástin blind og við
fylgjum miklu frekar eigin
hjarta en ráðleggingum ann-
arra, hversu vel meintar sem
þær eru.
Ég er ekki fyrsta konan sem féll
fyrir röngum manni og fljótlega
varð ég að viðurkenna fyrir
sjálfri mér að foreldrar mínir
höfðu haft rétt fyrir sér. Við
höfðum ekki verið lengi í
hjónabandi þegar ég kynntist
ljótri hlið á manninum mínum.
Hann drakk mikið og var of-
stopafullur með víni og ég varð
ein af þessum kúguðu konum
sem oft þurfti að leggja leið
mína á slysadeildina með af-
káralega sögu í farteskinu til
þess að útskýra beinbrot og
ákverka á líkama mínum. Sem
betur fer hafði ég kjark til þess
að trúa foreldrum mínum fyrir
því hvernig komið var fyrir mér
og með góðri hjálp þeirra tókst
mér að flýja frá manninum mín-
um og fá skilnað frá honum.
Eins og líklega allar konur sem
hafa verið giftar ofbeldisfullum
mönnum lifði ég í stöðugum
ótta við hann, jafnvel eftir að
við vorum skilin. Að lokum
stakk pabbi upp á því að ég
breytti um umhverfi og
nokkrum mánuðum síðar var
ég flutt í annað land, búin að
leigja mér íbúð og finna mér
starf. Smám saman gréru sárin
á sálinni, ég eignaði góða kunn-
ingja í gegnum starfið og fór að
langa til þess að lifa lífinu á nýj-
an leik. En ég skildi fullkom-
lega hvað átt var við með gamla
máltækinu „brennt barn forðast
eldinn“ og þótt að niargir karl-
rnenn litu mig hýru auga fann
ég að ég var ekki tilbúin í ann-
að samband.
Ein konan sem vann með mér
var á svipuðum aldri og ég og
þar sem við höfðum sömu
áhugamál og væntingar til lífs-
ins og tilverunnar urðum við
góðar vinkonur. Það var hún
sem kvöld eitt kynnti mig fyrir
Lúkasi. Hún sagðist hafa þekkt
hann í mörg ár þar sem þau
voru fædd og uppalin á svipuð-
um slóðum úti á landsbyggð-
inni. Fljótlega fann ég að Lúkas
hafði áhuga á að kynnast mér
nánar, hann tók að hringja í mig
og bjóða mér út og við fórum
nokkrum sinnum saman í kvik-
niyndahús og út að borða. Eftir
þvf sem ég kynntist honum bet-
ur þótti mér sífellt vænna um
hann. Smám sarnan vann hann
traust mitt; ég fann að hann var
gull af manni sem aldrei myndi
Ieggja hendur á konu. Ég varð
að viðurkenna fyrir sjálfri mér,
og honum, að ég væri hrifin af
honum. Af fenginni reynslu
vildi ég ekki flýta mér um of og
sagði Lúkasi að ég vildi búa
áfram í íbúðinni minni, okkur
lægi ekkert á að rugla saman
reytum okkar.
Vinkona mín flutti um þessar
mundir út á landsbyggðina.
Hún hafði erft lítið hús eftir
foreldra sína og ákvað að skipta
um starf og búa þar. Hún vissi
um samband okkar Lúkasar og
virtist vera glöð fyrir okkar
hönd. Dag einn hringdi hún í
mig og bauð mér að koma til
sín og dvelja hjá sér í nokkra
daga. Ég átti inni nokkra daga
af sumarleyfinu mínu og ég
ákvað að ég hefði gott af því að
slaka á í nokkra daga í sveit-
inni. Það hittist vel á því urn
þessar mundir voru nokkrir
gamlir vinir Lúkasar staddir í
borginni þannig að ég þurfti
ekki að hafa samviskubit yfir
því að skilja hann einan eftir.
Ég hlakkaði til að hitta vinkonu
mína og sá fram á nokkra af-
slappaða daga við arineld og
gott og notalegt spjall. En það
kom fljótlega í ljós að vinkonu
minni lá ýmislegt á hjarta og
dvölin snerist upp í hálfgerða
martröð. Vinkona mín, sem ég
hafði hingað til aðeins þekkt af
góðu, notaði hvert tækifæri til
þess að baktala Lúkas og segja
mér hvers konar bjáni ég hefði
verið að falla fyrir honum. Hún
sagði að ég væri aðhlátursefni í
vinahópnum; Lúkas væri þekkt-
ur fyrir að geta alls ekki verið
einnar konu maður og héldi
framhjá mér ljóst og leynt. Ég
reyndi að mótmæla og sagði
henni að ef þetta væri satt væri
Lúkas einfaldlega besti leikari
sem uppi hafi verið. „Hann þarf
ekki að vera leikari," sagði
þessi vinkona mín. „Hann er
hrifinn af þér á sinn hátt og á
þess vegna auðvelt með að sýna
þér umhyggju og ást. En þú
verður að skilja að hann er hrif-
inn af fleiri konum samtímis og
á jafn auðvelt með að sýna
þeim sömu tilfinningar."
Sjálfsmat mitt var ekki upp á
marga fiska. Eins og allar konur
sem hafa búið við líkamlegt of-
beldi og andlega kúgun átti ég
bágt með að trúa því að einhver
maður fyrirfinndist sem raun-
verulega elskaði mig. Ég hafði
verið byrjuð að treysta Lúkasi
en eftir því sem ég hlustaði
lengur á vinkonu mína fann ég
hvernig sjálfsmatið fjaraði út
þar til ég stóð berskjölduð eftir.
Hugsanirnar flugu unt huga
minn. Hvernig var það með vini
Lúkasar sem nú voru staddir
hjá honum í borginni meðan ég
var stödd í sveitinni? Voru ekki
einhverjar konur í þeim hópi?
Ég var ekki í rónni fyrr en ég
spurði vinkonu mína hvort hún
þekkti þessa vini Lúkasar. Hún
var nú hrædd um það. Sigri
hrósandi sagði hún mér að ein
konan í hópnum væri ástfangin
af Lúkasi, þau hefði hist fyrir
sex mánuðum og síðan þá hafi
þau verið í stöðugu bréfa- og
símsambandi. Hann væri örugg-
lega tilbúinn að bæta henni í
„kvennabúrið“ sitt. hann væri
líklega að því á þessari stundi,
dauðfeginn frelsinu frá mér.
Vinkona mín fullvissaði mig
um, hvað eftir annað, að henni
þætti mjög leitt með að þurfa
að segja mér þetta, en henni
fyndist hún verða að gera það
þar sem henni þætti mjög vænt
um mig og vildi ekki láta særa
28 Vikan