Vikan - 19.12.2000, Blaðsíða 61

Texti: Steingeröur Steinarsdóttir
ímynd ofurkonunnar
sem rekur fyrirtæki af
miklum skörungs-
skap, bakar, saumar,
sníður, smíðar og
flísaleggur heima af
einstakri list, hefur
verið skotin í kaf og
það svo rækilega að
ein úr hópnum sendi
uppsagnarbréf til
Morgunblaðsins og
sagði stöðu sinni
lausri. Lengi höfum
við sem af meðfæddri
húðarleti höfum látið
vera að afkasta nema
broti af dagsverki of-
urkonunnar á heilu
ári, þurft að sætta
okkur við að þegja
þunnu hljóði meðan
hinar rekja afreka-
skrána. Nú loksins
höfum við hlotið upp-
reisn æru og getum
farið að tjá okkur um
að við höfum nú alltaf
vitað að heilsunnar
vegna væri best að
fara sér hægt. Snigill-
inn og skjaldbakan
séu auðsjáanlega
ekki jafn vitlaus kvik-
indi og hingað til hafi
verið talið.
Best er ævinlega að segja hverja sögu
eins og hún gengur fyrir sig svo það skal
játað hér og nú að í nokkurn tíma reyndi
ég að ganga þvert gegn eðli mínu og
hafa fullkomna stjórn á öllu. Inni á heimilinu
var ég hlekkjuð við ryksuguna og með afþurrk-
unarklútinn snyrtilega bundinn um hálsinn. Með-
an ég hrærði í súpupottum hékk síminn á annarri
öxlinni og reyndi að ganga frá áríðandi verkefn-
um í vinnunni. Ef ég settist einhvers staðar var
ég venjulega sofnuð áður en ég vissi af og þannig
náði ég að sofa af mér flestar kirkjulegar athafn-
ir í fjölskyldunni í nokkur ár.
Svo mörg járn voru í mínum eldi að margsinn-
is skaðbrenndist ég á því að þrífa um rangan enda
á röngu skafti. Þannig kom það margoft fyrir að
börnin voru samviskusamlega sótt í skóla og á
íþróttaæfingar en töskur, skór, úlpur og aðrir fylgi-
hlutir skildir eftir. Dagatöl og dagbækur voru út-
krotuð í tímasetningum hinna ýmsu skyldumæt-
inga fjölskyldumeðlima hingað og þangað og
alltaf gleymdist eitthvað.
Fuglinn flaug upp í köttinn
Þegar að því kom að ég gafst upp á skipu-
lagningunni og ákvað að lögmál glundroðans
fengju að ríkja óheft á heimilinu kom fljótlega í
Ijós að allt gekk mun liprar en áður. Nú er þrifn-
aður ekki meiri en svo að ónæmiskerfi fjölskyldu-
meðlima er haldið ágætlega við. Börnin hætt að
treysta á móður sína og farinn að bjarga sér sjálf
og kötturinn náði að veiða sinn fyrsta fugl fljót-
lega upp úr þessu. Reyndar hef égalltaf haft grun
um að þrösturinn hafi flogið upp [ hann ef mið-
að er við sjaldgæfa tilburði kattarins til að hreyfa
sig að nokkru ráði.
En þótt sjálf hafi ég kristnast fyrr en þær kon-
ur sem í dag sjá Ijósið, er samt enn mikil glýja í
augum mér. Ég trúi nefnilega því að meirihluti
íslenskra kvenna eigi fullkomin heimili, vel öguð
börn, yndislega eiginmenn og þær sjálfar séu
grannar, fullkomlega farðaðar, vel klæddar, alltaf
jafn glaðar og elskulegar og fleyti ævinlega
rjómann þegar kemur að stöðuhækkunum. Um
daginn var mér sögð ágæt saga af tveim athafna-
konum sem hittust í hádeginu til að borða sam-
an. Ekki vildi betur til en svo að konurnar rugl-
uðust á farsímum svo það endaði með því að önn-
ur fjarstýrði fjölskyldu hinnar það sem eftir var
dagsins og öfugt. Konurnar ákváðu að hittast
um kvöldið og leiðrétta misskilninginn en þegar
til kom veltu þær lengi fyrir sér hvort þær ættu
að skiptast á símum aftur því fjölskyldurnar höfðu
í báðum tilfellum látið mun betur að stjórn nýs
framkvæmdastjóra. Sögur sem þessar eru örlítil
huggun harmi gegn því þær benda þó til að í
brynju ofurkonunnar sé að finna örlitla bresti.
Önnur hetjusaga ekki síðri eraf konu sem jafn-
an var nokkuð sein fyrir á morgnana. Henni lá
alltaf heil ósköp á út bíl og hljóp um húsið í leit
að lyklum, tösku og öðrum nauðsynlegum fylgi-
hlutum. Einu sinni sem oftar snarast hún út úr
húsi heldur gustmikil og kveður eiginmanninn
með kossi á tröppunum en þegar hún sneri sér
við til að veifa uppgötvaði hún að það var ná-
granninn, kominn til að fá lánaðan bolla af sykri,
sem hún hafði kvatt svo innilega.
Brestir í brynju
ofurkon
Vikan 61