Vikan - 19.12.2000, Blaðsíða 12

Viðtal
hana nýju ástina í lífi sínu. „Það
sem ég hef verið að gera hér á
(slandi hingað til hefur verið
svolítið mínimalískt, ég hef ver-
ið að syngja Ijóð og fleira í þeim
dúr. í sumar, eftir að ég ferð-
aðist til Grikklands og Kanada,
ætlaði ég að fara beint (upptök-
ur og vinna aðra plötu með
hljómsveitinni Crucible. En ég
fann að smekkur minn var að
breytast og ákvað að gera eitt-
hvað alveg nýtt. Nýja hljóm-
sveitin mun spila tónlist sem
er í anda sveitatónIistarinnar,
tónlist sem kölluð er ,,blue
grass". Ég og Dan Cassedy
fiðluleikari, sem spilar með mér
í Alba, áttum okkur þennan
draum. Dan er frá Maryland í
Bandaríkjunum, þar er vagga
þessarar tónlistar. Hann spil-
aði oft fyrir okkur sum þessara
ævagömlu laga sem hann ólst
upp með. Guðmundi Péturssyni
gítarleikara líkar einnig þessi
tónlist, þessigamlatónlistsem
á upphaf sitt í Suðurríkjunum,
og í hvert sinn sem við hittumst
spurði ég hvort hann væri ekki
til í að stofna svona hljómsveit
með okkur Dan. Hann var al-
veg til í að reyna. Þá vorum við
orðin þrjú en enn þá vantaði
okkur einhvern til þess að spila
á hin hljóðfærin, mandólín og
banjó, á þennan eina sanna am-
eríska hátt sem tilheyrir þessari
tegund tónlistar. Einnig var
nauðsynlegt að fá einhvern til
þess að syngja millirödd. Ég
heyrði svo af Magnúsi Einars-
syni sem þekkir þessa tónlist
mjög vel og hafði meira að segja
gerst svo frægur að spila á Virg-
inia Beach eitt sinn þegar hann
ferðaðist um Ameríku. Ég
hringdi í Magga og gætti þess
að minnast ekki orði á söng.
Fannst það einfaldlega allt of
frekt! Maggi var spenntur fyrir
„Síðan ég lauk námi sem
tónlistarmaður hef ég
fylgt hjartanu, einhver
hefur tekið í höndina á
mér og ég fylgt á eftir.“
að vera með í hljómsveitinni og
í lok samtalsins sagði hann allt
í einu: ,,Vel á minnst, ég syng
líka íslenskan fjallabaríton!“ Ég
gat auðvitað ekkert gert nema
þakka Guði í huganum."
Hljómsveitin Gras hefur ver-
ið iðin við æfingar undanfarið
og nýlega komið fram í fyrsta
sinn. „Fyrir söngvara er þessi
tónlist eins og að komast í
himnaríki, það er svo himneskt
að hafa öll þessi strengjahljóð-
færi í kringum sig. Ég var lengi
búin að sakna þess að geta ekki
beitt röddinni af fullum krafti
og þessi tónlist býður upp á
það. Hún hefur líka svo mikla
sál; hún líkist á ýmsan hátt
soul-tónlist, textarnir eru mjög
fallegir og aðrir fyndnir, við höf-
um argrúa laga að velja úr.“
Tene segist ekki sakna
Kanada, enda fari hún þangað
einu sinni á ári. „Auðvitað elska
ég landið mitt. Kanada er mjög
fallegt land. En mér líkarsvo vel
á íslandi. Ég er frá Nova Scotia
sem er á austurströnd Kanada.
Það er hafnarborg þannig að
það er á ýmsan hátt svipað að
vera hér og heima þótt menn-
ingin sé mjög ólík. Síðan ég
lauk námi sem tónlistarmaður
hef ég fylgt hjartanu, einhver
hefur tekið í höndina á mér og
ég fylgt á eftir. Ég ætlaði að
verða hljóðfæraleikari en svo var
mér beint inn á þá braut að
verða söngkona. Síðan var mér
boðið að slást í hópinn með
Chelsea Bridge ogfékktækifæri
til þess að gera það sem mig
langaði með þeim. Síðan kom
ijóðavinnslan með Justin Hay-
nes og eftir það tækifærið til
þess að koma til íslands. Ég er
búin að gera ótalmarga
skemmtilega hluti og hef kom-
ið fram með mörgum hljóm-
sveitum. Þegar ég kom hingað,
dauðleið á flökkulífinu, var ég
ekki með það í huga að sigra
heiminn og vinna mikið. Égvinn
þegar eitthvað skemmtilegt
kemur upp í hendurnar á mér,
ef það er eitthvað sem mig virki-
lega langar að gera. Ég er ekki
að hugsa um að verða eitthvert
stórt nafn. Ég er mjög ham-
ingjusöm og hef verið svo hepp-
in að öll tónlistin sem ég hef
flutt, í hvaða landi sem ég hef
verið stödd í í það og það skipt-
ið, hefur verið það sem ég í raun
og veru elska að syngja. Ég
þekki marga atvinnutónIistar-
menn sem spila einungis það
sem þeim er ætlað að spila,
hvort sem þeim líkar tónlistin
eða ekki og oft við erfiðar að-
stæður. Ég hef verið svo lánsöm
að ég fæ oftast að spila og
syngja tónlist sem fær migtil að
líða vel. Það er ekki hægt að
óska sér neins frekar."
Lífið er ekki bara tónlist og
eftir að Tena kom til íslands
lærði hún að kafa. ,,Ég man
alltaf tilfinninguna þegar ég
kafaði í fyrsta sinn í ísköldum
sjónum við fsland. Þá hugsaði
ég að þetta væri það sem ég
hefði beðið eftir allt mitt líf. Það
hafði lengi verið draumur minn
að læra að kafa og mér fannst
dæmigert að sá draumur minn
skyldi rætast á íslandi.“
Tena segist ákveðin í því að
setjastaðá (slandi. „Já, og það
undrar mig meira en flesta aðra.
Ég kom hingað án nokkurra
væntinga og það fór með mig,
eins og marga útlendinga, að ég
féll fyrir landinu. Hér er gott að
búa, hér á ég mikið af góðum
vinum og tónlistarlífið hér er á
mjög háu stigi. Ég væri ekki
hérna ef ég fengi ekki eitthvað
út úr því að vinna með tónlist-
arfólkinu hérna. Þaðgeristenn
þá alveg stöðugt."
Tena mun halda flakkinu
áfram þótt hún setjist að hérna
og nýlega bauðst henni að fara
til Ástralíu til þess að kenna.
„Ég er að hugsa að um að taka
því boði og skreppa þangað. Ég
hef nefnilega heyrt að þar sé
alveg frábært að kafa.“
12
Vikan