Menntamál - 01.12.1966, Qupperneq 66

272
MENNTAMAL
bundinnar kennslu: Prófgögn til að kanna getustig og fram-
farir hjá hverjum einstökum nemanda, kennslubækur af
mismunandi þyngd og með misþungum námsáföngum
(gjarnan einkenndar eftir þyngd í stað bekkjarstigs eða
með sérstökum merkjum kennaranum til leiðbeiningar),
verkefni til einstaklingsbundinna vinnubragða og hóp-
vinnu, hliðarbækur af ýmsu tagi og uppsláttarrit. Af þessu
ættu kennarar að hafa ríkulegt úrval — og í hverri skóla-
stofu ætti að vera bókasafn til afnota fyrir nemendur. Snrám
saman gætu stigskipt kennslugögn komið til sögu sérgrein-
ingunni til styrktar.
Fjölmargt er hægt að gera innan ramma núverandi skóla-
kerlis, ef kennarar fá hin nauðsynlegu hjálpargögn og læra
þar að auki að hagnýta sér þau (annað hvort í kennara-
skólunum eða á sumarnámskeiðum). En þetta krefst mikils
og kerfisbundins átaks á öllu kennslubókasviðinu, og
hvernig má þetta verða? Einkaforlögin geta illa orðið sér
úti um nauðsynlega yfirsýn yfir það, hvers konar bókum
þörf er á (a. m. k. ekki ein sér og hvert í sínu lagi). Þar að
auki geta þau víst varla lagt sig í fjárhagslega hættu — hér
er sem sé um að ræða að gera margar mismunandi bækur,
hverja um sig í minna upplagi en þær sem notaðar eru við
hefðbundna bekkjarkennslu. Skólayfirvöldin hafa um þess-
ar mundir hvorki starfslið né fé til að takast slíkt hlutverk
á hendur. Það er erfitt að koma auga á, hvernig vandinn
verður leystur án víðtækrar samvinnu allra forlaganna og
skólayfirvaldanna eða ríkisútgáfu námsbóka, sem fengi fé
og möguleika — ekki aðeins til að gefa út bækur, heldur
jafnframt til að framkvæma rannsóknir til að sannreyna,
hvaða bækur hentuðu bezt.
Það er skiljanlegt, að skólayfirvöldin — ráðuneytið, til-
raunaráðið og menntafrömuðirnir — hafi í byrjun upp-
byggingarinnar einbeitt sér að hinu ytra, hinum skipulags-
legu hliðum nýja skyldunámsskólans. En það væri skamm-
sýni að ætla, að Jæssi skóli geti náð því markmiði, sem