Menntamál - 01.06.1970, Blaðsíða 34

spurninguna og sjá, hvort eitthvað er að.
Eltir að kennarinn eða nemendurnir eru
búnir að geia fyrir próíið, er prófblöðunum
raðað eftir heildareinkunnum og síðan eru
blöðin talin niður að miðeinkunninni. Ger-
um ráð fyrir að hún sé 21 og 5 nemendur
hafi fengið hana. Öll blöð ofan við þessa
einkunn fara því greinilega í háa flokkinn,
þau fyrir neðan í hinn lága. En hvað um
miðblöðin fimm? Setjið þau af handahófi
í hærri eða lægri flokkinn, þar til fjöldinn
í þeim er jafn. Ef nemendafjöldinn stendur
á oddatölu, haldið frá einu miðblaði og
teljið það ekki með í atriðagreiningunni.
Sá nemandi, sem ekkert blað fær, verður
einkunnaritari og skrifar tölurnar fyrir
hverja spurningu á töfluna, annars gerir
kennarinn það.
Nú er nauðsynlegt að hafa skýr mörk
milli hinna „háu“ og hinna „lágu“ í skóla-
stofunni. Til þess að þurfa ekki að færa
nemendur til, mætti láta þá, sem sitja
hægra megin í stofunni fá liáu blöðin, en
þá, sem sitja vinstra megin, þau lágu; ell-
egar að þeir, sem sitja við fremstu borðin,
fá þau háu og þeir, sem sitja við aftari
borðin, þau lágu. Kennarinn skipar teljara
fyrir hvorn hóp til að telja uppréttar hend-
ur í hans hluta stofunnar.
Tölurnar fjórar, sem fundnar eru við
hverja spurningu, má skýrgreina á eftirfar-
andi hátt:
H == fjöldi hinna háu, sem hiifðu rétt svar
við spurningunni.
L = fjöldi hinna lágu, sem liöfðu rétt svar
við spurningunni.
H-)-L = „ÁRANGUR“ (fjöldi allra þeirra
í báðum hópum, sem svöruðu spurning-
unni rétt).
H-^-L = „GREINING" eða „liá - lág mis-
munur" (hve margir fleiri í liáa flokkn-
um en þeim lága svöruðu spurningunni
rétt).
Kennarinn tilkynnir númer spurning-
anna, eitt í einu, t. d. „1. spurning.“ Allir,
sem liafa blað með réttu svari, rétta upp
hönd. Teljari háa hópsins tilkynnir, hve
ntargir rétta upp liönd í hans liópi: t. d.
„fjórtán". Þá tilkynnir teljari lága hópsins,
hve margir rétta upp hönd í hans hópi: t.
d. „átta“. Einkunnaritarinn (kennarinn eða
einn nemendanna) leggur saman þessar
tvær tölur og tilkynnir útkomuna, „22“.
Því næst dregur liann töluna úr lægri hópn-
um frá tölunni úr hærri hópnum (í hugan-
um!) og tilkynnir mismuninn: „sex“. Allir
skrifa þessar fjórar tölur neðan við 1. spurn-
ingu á próíblaðinu, sem þeir liafa í hönd-
um: 14— 8 — 22 — 6. Það þarf ekki að skrifa
neina skýringu við tölurnar, þar sent röðin
er alltaf eins, og ekki mun líða á löngu, þar
til allir vita, hvað þær þýða. Þetta gengur
þannig fyrir sig: 1. spurning. Réttið upp
liönd. Hlé meðan talið er. 14—8 — 22 — 6.
2. sjrurning . . . Ef kennari eða nemandi
vill fá einhverja al' þessum tölum endur-
tekna, skal orða spurninguna þannig: Hver
var há — talan?, lág — talan?, summan?,
mismunurinn?
Með nokkurri æfingu tekur atriðagrein-
ing einnar kennslustundarprófs aðeins 10
—20 mínútur, eftir fjölda spurninga. Það
mundi taka kennarann a. m. k. 2 stundir
að vinna hana heima, og hann mundi gera
miklu fleiri skyssur en bekkurinn, þar sem
liver einasti athugull nemandi bendir með
ánægju á skyssur í talningu, samlagningu
eða frádrætti. Kennarar, sem liafa lærL hjá
mér um próf og námsmat, hafa stjórnað
svona atriðagreiningu allt niður í 4. bekk
barnaskóla, og þeir halda því fram, að nem-
endur eigi lnorki í erfiðleikum með að
skilja aðferðina né að framkvæma hana. Á
hinn bóginn eru nemendur, sem eru að
ljúka háskólaprófi, engan veginn frábitnir
svona greiningu. Hún veitir jieim raunhæf-
an skilning á, hvernig bekknum té)kst með
hverja spurningu, og sýnir })eim svart á
hvítu, hvaða spurningar skilja hafrana frá
sauðunum. Þeir taka sjálfir þátt í að kanna,
hvernig bekknum gekk á prófinu og hvers
vegna þeir svöruðu rangt spurningum, sem
o
o
o
o
o
o
MENNTAMÁL
116