Vorið - 01.12.1940, Blaðsíða 24

92
VORIÐ
leiki. Og hann kennir okkur auð-
mýkt“.
E.: „En flaskan þó ennþá bet-
ur“.
M.: „Heyrðu, Eiríkur, ég held
bara að þú sért að verða sýktur
af bindindismönnunum.. Varaðu
þig! Ef bindindismennirnir ná í
einn fingur, taka þeir alla hend-
ina, já, manninn allan með húð og
hári''1.
E.: „En þeir komast þó betur af
en við. Hugsaðu þér Andrés í
Nýjabæ. Hann var áður mesti
drykkjuræfill. Nú hefur hann
verið bindindismaður í þrjú ár,
og þess þarf hann ekki að iðrast“.
M.: „Hvers vegna?“
E.: „Já, taktu nú eftir. Ég kom
þar við í haust. Og þar er allt
breytt. Snyrtileg umgengni úti
og inni og börnin vel til fara.
Andrés sagði mér sjálfur, að nú
eyddi hann ekki fé sínu framar
fyrir vín, né dýrmætum vinnudög-
um við drykkjuskap. Af því staf-
aði breytingin. — Ég óskaði þess
þá, að ég væri líka laus við
áfengið“.
M.: „Hm. hm! En ákaflega hlýt-
ur það nú að vera leiðinlegt, að
drekka alltaf vatn, og sennilega
er það óheilnæmt til lengdar“.
E.: „Andrés sagði, að hann væri
miklu hraustari en áður. Maga-
veikin, sem hefur kvalið hann í
fleiri ár, er alveg horfin“.
M.: „Það er merkilegt! Nú fer
ég að halda að hófsemin sé bezt“.
E.: „Nei, hófsemin er gagnslaus,
því að hún er óframkvæmanleg.
Ef ég fæ mér eitt staup, þá langar
mig í fleiri. Við ráðum ekki við
það. Ef menn vilja losna undan
áhrifum áfengisins, þá verða þeir
alveg að hætta að bragða nokk-
urn dropa“.
M.: „O, nú sé ég hvernig það er
með þig. Þú ert orðinn fastur í
hinu falska neti bindindismann-
anna“.
E.: „Ekki finnst mér rétt að
tala hér um snörur eða fals. Bind-
indismennirnir segja þó greini-
lega, hvað þeir vilja, og hvert
þeir vilja fá fólkið“.
M.: „Aumingja Eiríkur! Bráðum
berð þú líklega I. O. G. T.-merki í
bnappagatinu“.
E.: (alvarlegur) „Ég vildi óska
að ég væri kominn svo langt. Það
finnst mér í alla staði heiðarlegt.
Ég fæ sting í hjartað, þegar óg
hugsa um, hvernig Fía litla horfði
á mig, þegar ég kom í gær heim
með jólavínið. Það minnir mig á
orð biblíunnar: „Vei þeim, sem
afvegaleiðir einn af þessum smæl-
ingjum“. — Við eigum báðir börn,
Marteinn, líka drengi. Hvað
mundir þú segja, ef drengurinn
þinn kæmi einhvern tíma heim
drukkinn, æpandi og hljóðandi?“
M.: „Sá skyldi fá hirtingu“.
E.: „Hirtingu! Hann gerði aðeins
það sama og þú hefur fyrir hon-
um. Hefur hann ekki oft séð þig
drukkinn? Og hefir þú ekki oft