Vorið - 01.06.1949, Blaðsíða 5

VORIÐ
43
verið? Áreiðanlega ekki af næstu
bæjuin.
Það þorði Siggi að ábyrgjast. Svo
kunnugur var hann hestum ná-
grannanna.
Sigga langaði mest til að ná í
þennan fallega grip og skoða hann
í krók og kring. En folinn hrást
illa við — þaut af stað eins og eld-
ing, með frísi og taglsperringi, og
lét á allan hátt eins og ótemja.
Sigga kom snöggvast í hug, hvort
þetta gæti verið álfahestur. En
jafnskjótt varpaði liann þeirri hugs-
un á bug. Álfasögur voru víst bá-
biljur einar, sem skáldmælt fólk
liafði fundið upp.
Siggi ákvað nú, að reka alla klár-
ana heim.
Hann náði því í gamla Kúf, lagði
upp í hann beizlið og stökk á bak.
Hestarnir voru tíu talsins — með
þeim nýkomna. Drífa, forustu-
hryssan, þaut á undan niður brekk-
urnar, alla leið heim að túni. Nýi
„Gullfaxi" fór í loftköstum á eftir.
Stundum sentist hann þó út um
alla móa.
Það var eins og hann réði ekki
við fjörið og þróttinn.
Kúfi gamli var mun örðugra um
hlaupin.
Hann rumdi og stundi,,eins og
honum fyndist hreinasta púl að
fylgjast með þessum ærslagripum.
Hann var orðinn kófsveittur,
þegar Siggi stökk af baki, heima
við túngarðinn.
Það var mikið um dýrðir, þegar
Siggi kom heim með stóðið. Allir
þurftu að skoða nýja folann. Sér-
staklega þó Páll kaupi, sem þóttist
vera hestamaður.
Fullyrti Páll, að Gullfaxi væri
hreinasti skrautgripur, og þar að
auki með ótvíræð reiðhestsein-
kenni.
Jónu gömlu þótti folinn hafa ill
augu, og taldi víst, að hann væri frá
óvættum. Vildi hún láta farga hon-
um umsvifalaust, svo að ekki hlyt-
ist slys af.
Að þessu hló unga fólkið, en
húsbóndinn lagði fátt til. Lét hann
setja hestana í girðingarhólf, kipp-
korn frá bænum. Þar voru þeir í
öruggri geymslu.
Þurrkurinn hélzt fram á kvöld.
Þá var farið að taka saman.
Siggi litli beitti Kúfi fyrir rakstr-
arvélina og settist í hásætið.
Svo stýrði hann út í flekkinn og
byrjaði að draga heyið í reglu-
bundna garða.
Það er skemmtivinna að taka
saman með rakstrarvél. Einkum
þegar túnið er rennislétt og vélar-
hesturinn annað eins þing og Kúf-
ur á Hamri.
Þetta júlíkvöld var líka svo
dæmalaust yndislegt. Jörðin ang-
aði, sólskinið ljómaði og hugur
Sigga litla var fullur af barnslegri
gleði.
Það var hann Gullfaxi, æfintýra-