Vorið - 01.06.1949, Blaðsíða 21

VORIÐ
59
krökkunum því, að lána þeim hesta
fram að Urriðavatni í dag, Jói æti-
aði að fá þig með til að veiða sil-
ung, en nú getur þú auðvitað ekki
farið með þeim.“ „Geta þau ekki
beðið til morguns?" spurði Leifi
og var fremur daufur í dálkinn.
„Nei, það geta þau ekki. Ég þarf
að nota hestana á morgun. Því er
nú verr,“ sagði frændi, opnaði
dyrnar og fór út. Leifa lá við gráti.
Þetta hafði hann upp úr þessu. Nú
missti hann af ferð að Urðarvatni,
en þangað hafði hann alltaf langað
til að koma. Raunum hans var þó
ekki lokið með þessu. Þegar Jói og
Sigga komu úr sundinu, voru
margir krakkar með þeim og þau
léku sér allan daginn. Leifi heyrði
hlátrana og hrópin, en sjálfur varð
hann að liggja í rúminu. Eina
huggunin hans var þó, að hann
vissi, að krakkarnir höfðu ekki far-
ið að Urriðavatni, því að þá hefðu
þau ekki verið að leika sér lieima.
Kannske myndi hann fá að fara
með þeim seinna.
Næsta morgun var Leifi kominn
á fætur á undan öllum öðrum á
bænum. Allir létust vera ósköp
hissa á því að sjá hann, og frændi
spurði, hvort ekki væri betra fyr-
ir hann að liggja í dag líka. Leifi
var ekki á því, kvaðst vera orðinn
vel frískur og nú færi hann í sund
með krökkunum.
Þegar að sundlauginni kom,
spurði sundkennarinn Leifa, hvort
hann kynni að synda. Leifi leit í
kring um sig. Hann sá, að Jói og
Gunna hlustuðu á. Hann gat ekki
kannazt við það, að hann kynni
ekki að synda, það fannst honum
svo mikil skömm. Hvað myndu
þau halda um hann, eftir allt
grobbið? „Jú, ég er flugsyndur,"
sagði hann við kennarann og
strunsaði inn í fataklefann. Hann
var fyrstur úr fötunum og hljóp
út og stakk sér í laugina. Auðvitað
fór hann á bólakaf. Kennarinn
iiélt, að hann væri að leika sér og
skipti sér ekkert af honum, en fór
að sinna hinum krökkunum, sem
voru að tínast fram úr klefum sín-
um. En þegar kennarinn leit aftur
á staðinn þar sem Leifi hafði steypt
sér út í, þá sá hann aðeins á haus-
inn á honum og fingur, er réttir
voru upp í loftið. Það gat ekki verið
allt með felldu. Kennarinn horfði
á þetta um stund, en þegar hann
sá, að loftbólur fóru að stíga upp
úr vatninu, sá hann hvers kyns var-
Hann snaraðist úr treyju og skóm
og stakk sér út í laugina og kafaði
eftir Leifa. Hann náði í hárið á
honum og draslaði honum í land.
Leifi hafði ekki drukkið neitt vatn
að ráði, en hann kúgaðist öll ósköp
og seldi upp. Hann var þó furðu
fljótur að ná sér. Kennarinn var
honum reiður fyrir ósannsöglina
og gaf honum skell á rassinn með
lófanum svo að allir krakkarnir sáu
og.rak liann heim.