Vorið - 01.06.1949, Side 24

62
VORIÐ
FYRSTA BARN (hvíslar); Það er
í klukkunnil
KLUKKAN: Og hvað þýddi hit-
inn, ef enginn kuldi væri til?
ANNAÐ BARN: Nú heyrði ég
áreiðanlega, að það kom frá
klukkunni.
FYRSTA BARN: Þá er ég ekki
hrædd.
ANNAÐ BARN: Nei, það getur þá
ekki verið hættulegt.
FYRSTA BARN: En hvað það er
skrítið, að klukkan skuli talal
ANNAÐ BARN: Segðu meira,
klukka.
FYRSTA BARN: Við erum svo
einmana.
ANNAÐ BARN: En hvenær lærð-
ir þú að tala?
KLUKKAN: Seinustu nótt ársins
geta klukkur talað. En það er
sjaldgæft, að nokkur heyri til
þeirra.
FYRSTA BARN: En hvað það er
gaman fyrir okkur að heyra það!
ANNAÐ BARN: Talaðu meira,
klukka.
KLUKKAN: Lítið á vísana mína!
FYRSTA BARN (lítur upp): Já,
þeir eru alltaf að færa sig.
ANNAÐ BARN: Mamma segir, að
þeir megi aldrei stöðvast.
FYRSTA BARN: Þess vegna dreg-
ur mamma þig upp á hverju
kveldi.
KLUKKAN: Vísarnir þurfa að
ganga langt.
ANNAÐ BARN: Nú er skrítið að
heyra til þín. Þeir fara bara í
Iiring.
FYRSTA BARN: Þegar þeir eru
komnir á tólf, fara þeir að ganga
eitt aftur.
KLUKKAN: Þess vegna mega þeir
aldrei stöðvast. Þeir eiga sér tak-
matk, sem þeir ná aldrei, því að
takmarkið hleypur á undan
þeim.
FYRSTA BARN: Ég skil þetta ekki
almennilega.
KLUKKAN: Það er ekki svo auð-
skilið. En svona er það. Eins er
með árstíðirnar. Mánuðirnir elta
hver anna, og þeir eru tólf, eins
og tímarnir mínir. Þegar vetur-
inn fer, kemur vorið.
FYRSTA BARN: Og þegar vorið
fer, kemur sumarið.
ANNAÐ BARN: Og svo kemur
haustið.
FYRSTA BARN: Og svo vetur aft-
ur. Þú ættir að ganga fjarska,
fjarska hægt.
KLUKKAN: Hvers vegna?
ANNAÐ BARN: Jú, þá gætir þú
vísað mánuðina í staðinn fyrir
tímana.
KLUKKAN: Það er sama, hvort ég
fer hart eða hægt. Tíminn er
óendanlegur.
FYRSTA BARN: Það skil ég ekki.
KLUKKAN: Nei, þess vegna skul-
um við tala um annað. Nú er síð-
asta nótt ársins. Þá koma miun-
ingarnar. Góðar og fagrar minn-
ingar á að geyma. Þeim sorglegu