Vorið - 01.06.1949, Qupperneq 27

VORIÐ
65
að enginn gleðjist eins mikið yfir
öllu blómskrúði sumarsins eins
og yfir litlu, viðkvæmu vorblóm-
unum mínum.
TÍMINN: Fólki þykir sjaldan var-
ið í það, sem það er búið að cign-
ast. Það, sem það vonast eftir, er
alltaf bezt. Þegar það er fengið,
kemur löngun eftir einhverju
nýju.
VORIÐ: Aldrei er löngunin eins
sár og á vorin, og aldrei eru von-
irnar eins bjartar og þá.
SUMARIÐ (kemur inn. Vorið
hverfur): Alltaf lofar vorið of
miklu. Aldrei geta sumarið og
haustið uppfyllt öll þess fögru
loforð.
TÍMINN: En sumar, þú ert samt
svo auðugt. Grasið grær, blómin
bera fræ, berin vaxa, ungar koma
úr eggjunum, sem orpin eru á
vorin. Sólin skín svo skært, og
gaman er að busla í lækjunum í
sólskininu. Eörnin þurfa ekki að
læra, en mega leika sér úti í góða
veðrinu, vaxa og þroskast.
SUMARIÐ: Já, ég eys út auðætum
mínum. Það er gaman að gefa.
Sólin skín yfir vonda og góða, og
alltaf laðar liún fram dálitla gleði
hjá þeim hryggu og eitthvað gott
í þeim vondu. En tími minn líð-
ur fljótt. Eftir sprettuna kemur
þroskinn, og eftir þroskann upp-
skeran. En það er nú haustið, en
ekki ég, sem kemur með mest af
henni, og þá er. ég farið. (Fer út)
HAUSTIÐ (kemur inn).
TÍMINN: Ertu komið, haust? Allt-
af er sumarið of stutt.
HAUSTIÐ: Og þó er mín beðið
með eftirvæntingu. Ég flyt hey í
Iilöður og ber í tínur. Kartöflur
og grænmeti úr görðum, fé af
fjalli og forða í búr. Ég gef ör-
yggi, ánægju og ró. Þegar allt er
komið undir þak, kem ég með
kulda, frost og dauða. En dauð- •
inn á fagra liti og fyllir hugina
angurblíðu. Þegar lífið er full-
komnað, kemur dauðinn.
TÍMINN: Allt, sem deyr, skal aft-
ur lifna. Það er hin eilífa von.
(Haustið fer, veturinn kemur
aftur.)
VETURINN: Eg kem til þess að
geyma allt hið dauða undir
hvítri ,mjúkri ábreiðu, geyma
það til upprisu vorsins.
TÍMINN: Og til þess að taka móti
nýja árinu, sem er að koma. --
(Nýja árið kemur.)
VETURINN: Velkomið nýja ár!
TÍMINN: Gott ár!
NÝÁRIÐ: Skin og skúrir flyt eg
með mér, gleði og sorg mun eg
gefa. Hvers virði væri sólin, ef
aldrei væri dýnmt, hvað væri
gleðin, ef engar sorgir væru til,
hvað væri lífið án dauðans? —
Gjafir mínar eru góðar — fyrir
þá, sem kunna að fara rétt með
þær. (Veturinn, tíminn og nýár-
ið ganga hægt út. Börnin standa