Vorið - 01.06.1949, Page 29

VORIÐ
67
fallbyssuturnunum, en vai'ð einslus
vísari, því að hann fékk sitt svarið
í hverjum turni.
Einn góðan veðurdag fór Pétur
í sparifötin og kembdi hárið á sér
upp úr vatni, og það munaði
minnstu, að veslings klæðskerinn,
faðir lians, fengi slag, þegar Pétur
sagðist ætla að fara upp í höllina og
tala við kónginn.
„Guð varðveiti mig, drengur!“
sagði klæðskerinn. „Hvað þarft þú
að segja við kónginn?"
En Pétur vildi ekkert segja um
erindið, heldur labbaði beint til
kóngsins og spurði hann sörnu
spurningar og alla aðra. Kóngurinn
klóraði sér í höfðinu, svo að kórón-
an ýttist aftur á hnakka, og svo
sagði hann — til þess að standa ekki
uppi alveg eins og glópur:
„Já, sko til, óvinur okkar, það er
ógurlegur ormur, sem hefur snúið
sig í marga hringi utan um borgar-
múrinn, og enginn sleppur lifandi
hingað inn, og enginn sleppur lif-
andi liéðan út.“
Nú liafði Pétur spurt alla borgar-
f>úa, allt fvá götusópurunum til
kóngsins, og alls staðar fengið ólík
svör. Og nú var hann öldungis viss
um eitt: það, að utan við borgar-
tnúrana áttu þeir enga óvini!
Pétur fór til bezta vinar síns og
sagði honum, að hann væri hættur
að trúa því, að nokkrir óvinir væru
úinum megin við múrinn. En það
hefði Pétur ekki átt að gera, því að
svo bar við, að hann gerði eitthvað,
sem vini hans mislílcaði, og þá fór
illa fyrir Pétri.
Vinurinn var reiður og sagði nú
hverjum, sem hafa vildi, að Pétur
klæðskerans liefði sagt, að allir
borgarbúar væru skíthræddir við
óvin, sem hvergi væri til, nema í
ímyndun þeirra.
Veslings Pétri var varpað í fang-
elsi. Ekki bjargaði það honum, að
hann gat sannað, að enginn hafði
heyrt þennan óvin eða séð. Sízt
batnaði mál hans við það, að allir
borgarbúar lentu í háa rifrildi
vegna þess, að hver bar öðrum á
brýn lieimsku og fáfræði um óvin-
inn mikla. Þeir voru þó sammála
um eitt: það, að Pétur klæðskerans
skyldi deyja. Það var meira að segja
lítil refsing fyrir öll þau vandræði,
sem liann hafði komið af stað.
Pétur var dæmdur til dauða.
Nú stóð svo á, að enginn böðull
var til í borginni, og þess var held-
ur engin Jrörf, því að hér var notuð
góð og einföld aðferð til að taka
menn af lífi. Borgarhliðið var bara
opnað, og svo var veslings dauða-
dæmdi maðurinn rekinn út í löng
göng, sem lágu gegnum hinn þykka
hringmúr umhverfis borgina. Þetta
var mesta skelfingarhola, og eng-
in ljósglæta gaf til kynna, hvar þau
opnuðust hinum megin.
Og nú stóð Pétur í göngunum,
og að baki honum var hliðið, harð-
læst. Hann þreifaði fyrir sér og