Bjarmi - 15.06.1921, Blaðsíða 2

106
B J A R M I
að skyldurækni og allri framgöngu,
bæði sem prestur og maður. Mælti
aldrei æðruorð, nje kvartaði undan
byrðum lífsins, sem voru þó oft
þyngri en fjöldinn hugði. Hjá frels-
ara sínum fjekk liann styrk og hug-
svölun. Hann var sanntrúaður og
ágætur kennimaður. Hann var í einu
orði sagt: Ijós, sem lýsti skærl og
hlýtt hjer á Akranesi í 35 ár«.
Jarðarförin fór fram 1. júní. Síra
Einar Thoilacius í Saurbæ flutti hús-
kveðjuna, biskupinn og síra Kristinn
Daníelsson fluttu ræður í kirkjunni,
en Sumarliði Halldórsson flutti kvæði.
Við gröfina llutti Pelrea Sveinsdóttir
kveðju frá Templurum og fermingar-
börnum prófasts, en Þorsteinn Jóns-
son á Grund flutti kvæði.
Hjer birtast 2 erindi úr kvæði
Sumarliða Halldórssonar:
Pú baðst oss að vaka og vinna
í víngarði frelsarans.
Pví ant var pjer um að hlynna
að ungu blómunutn hans.
Pú elskaðir mest hina ungu,
og ætíð þeim rjettir lið.
Hjcr siðast með litrandi tungu
þú talaðir ungmennin við.
Pó ei varst að æðrast nje kvarta
urn erfiði’ á lífsins braut.
í sál þinni sólskinið bjarta,
þjer sykraði hverja þraut.
Með hugprýði byrðarnar barstu,
og brostir með dauðasár.
En blíður og viðkvæmur varstu —
Guð vissi einn um þín tár.
Bænarstef.
Himnafaðir hjálp rnjer veittu
hjartans kvíða sefa nú,
sárri hrygð í blessun breyttu
bið jeg þig i von og trú;
enn þú hjáipa megnar mjer,
mannleg aðstoð þrotin er,
gegnum myrkrið sorgar svarta
sýn mjer dýrðarljós þitl bjarta.
Rannveig Jngibjörg Sigurðardóltir.
Frá Grænlandi.
fFramh.].
Pað voru meir en lítil vonbrigði
fyrir Hans Egede, að hitta tóma
heiðna Skrælingja á Grænlandi, en
verða hvergi var afkomenda hinna
fyrri Grænlendinga, sem hann hafði
búist við að geta talað við.
Tunga Skrælingjanna1) var honuin
ókunn með öilu, og enginn túlkur
fáanlegur. Mál þeirra er samsteypu-
mál, atkvæði og orðstofnar seltir
saman í eitt orð, þar sem önnur mál
hafa heilar selningar?2) »Faðir vor«
byrjar svo á grænlensku: atátarpul
kilangmiussutit.
I trúarlegu og siðferðislegu tilliti
voru Skrælingjar á harla lágu stigi.
Að sönnu trúðu þeir að til væri
skapari alheimsins, en þeir töldu
hann afskiftalausan um hagi mann-
anna, og því varð ekki vart við bæn
nje lofgjörð hjá þeim. Trú þeirra var
tóm hjátrú og hræðsla við illa anda.
Andlegu leiðtogarnir, eða öllu heldur
særingamennirnir (»angakokkar«),
voru mestu misendismenn. Lauslæti
var afarmikið (eins og víðasl meðal
heiðingja), fjölkvæni, konuskifti og
»lampa-slökkvileikur« var alment. I
vetrarkofunum var brælt svo mikl-
um grút, að heimilisfólkið — oft ^
eða 3 fjölskyldur — sat þar nærri
nakið, þótt stórhríð væri úti. Þegar
góður gestur hafði matast, voru
grútarljósin alt í einu slökt, svo gest-
urinn skyldi ekki vera feiminnH
Má nærri geta, hvernig Hans Egede
1) Sá þjóðflokkur byggir norðurströnd
Ameríku og norðausturslrönd Asíu. Indi'
ánar kölluðu þá fyrslir Eskimóa (»þc*r
sem jeta hrátt kjöt«). Sjálflr kalla þc*r
sig Innuit (»manneskjur«). Hvíla menn
kalla þeir gavdlunaq (»likur manniO'
2) »Mig langar til að búa jnjer til kai*1'
sopa«, er á grænlensku: kavfiliorniarun*'
agaluorpunga!