Bjarmi - 15.06.1921, Blaðsíða 4

108
B J AR M I
kyr fyrsl uin sinn; enda átti hann
þá marga vini meðal Grænlendinga,
sem buðust til að veiða seli og fisk
honum lil uppeldis.
Árið eftir (1732) fjekk hann þær
fregnir að Kristján VI. hefði sjeð sig
um hönd — líklega fyrir fortölur
Zinsendorfs greifa — og mundi nú
slyrkja kristniboð betur en fyr. En
með sama skipi kom skæð bóluveiki
lil Grænlands. Grænlenskur drengur,
sem farið hafði með Páli syni hans
til Danmerkur, kom með veikina. —
Fólkið var alt óbóluselt og dó un-
vörpum, fangarnir dóu allir, og urðu
ekki harmdauða Grænlendingum, en
jafnframt hrundu Eskimóar niður,
um 300 fjölskyldur umhverfis Góðvon,
og samtals um 3000 manns alls á
Grænlandi dóu úr bólunni á einu ári.
Aldrei kom ósjerplægni og dugnað-
ur þeirra hjóna, Hans og Gertrúðar,
belur í Ijós en þetta liörmungarár.
Nætur og daga fóru þau kofa úr
kofa til að hjálpa og hugga tóku öll
munaðarlaus börn, sem þau náðu til,
og grófu líkin sem enginn vildi hirða
um. »Svo fórnfúsan kærleika höfurn
vjer aldrei fyr sjeð«, sögðu lieiðingj-
ar, og elskuðu þau og virtu upp frá
því sem foreldra sína. Við margan
banabeð kom og í ljós að vitnis-
burður þeirra hjóna hafði ekki verið
jafnárangurslaus og þau höfðu áður
haldið. Deyjandi fólk bað um skírn
og fól sig þeim Guði, er ælti svo
góða lærisveina. Var það mikil upp-
hvatning í eríiðleikunuin.
Árið 1735 komu þrír kristniboðar
frá Bræðrasöfnuðinum í Herrnhút í
Þj'skalandi til Grænlands. Var Krist-
ján Davíð, nafnkunnur afturhvarfs-
prjedikari, fyrirliði þeirra. Egede tók
þeim ve), og þau hjónin stunduðu
þá ágætlega, er þeir veiktust í ból-
unni. En samt varð ekki af neinni
samvinnu. Egede fanst þeir ekki vera
»nógu rjetttrúaðir«, en þeim þótti
hann tala alt of lítið um fórnardauða
Krists og kölluðu hann »óendurfædd-
an prest«.
Þyngst var þó, að úr þessu fór
heilsu konu hans óðum hnignandi,
hafði ofboðið heilsunni við hjúkr-
unarstörfin, en ekki vildi hún hverfa
úr Grænlandi. Var þeim hjónum
mikill fagnaðarauki að Páll sonur
þeirra kom nú aftur að afloknu há-
skólanámi, og gerðist kristniboði.
Hann kunni grænlensku ágætlega,
»betur en nokkur útlendingur fyr og
síðar«, segja sumir — og í öllum
grænlenskum íþróttum var hann jafn-
oki Eskimóa, er drjúgum studdi álit
hans.
Gertrúd Rask andaðisl 21. des.
1735, Iagðist þá maður hennar af
söknuði og hugsýki, en náði þó aflur
trúaröruggleik sínum við stöðuga
bænrækni. — Vorið eftir llutti hann
kveðjuræðu sína og notaði þá að
texta orð Jesajasar: »Jeg hefi þreyd
mig til einskis, eylt krafli mínum ti'
ónýtis og árangurslaust; samt sem
áður rjeltur minn er hjá Drotni og
laun mín hjá Guði mínum. (Jes. 49,
4.) — Er auðsætt af því að hann
miklaðist ekki af árangrinum, enda
komu ávextirnir flestir síðar í Ijós
eins og oft er um starf brautryðjenda.
Prjú börn hans og lík konu hans
var »aleigan«, sem hann flulti meó
sjer frá Grænlandi. »Jeg fór ekki til
Grænlands lil að græða fje«, skrifa1'
hann í dagbók sína, »og fer þaðan
ekki í gróðaskyni. Einasla augnamió
mitt og hjartans ósk er dýrð Guðs
og upplýsing þessa fáfróða fólks«.
Að áeggjan hans var stofnsettm
grænlenskur kennaraskóli í Kaup'
mannahöfn, var hann þar skólastjoN
til 1747 og gerður »biskup Gr*P"
lands«. Hann andaðist 1758 hjá dótt'
ur sinni í Stubbeköbing.