Bjarmi - 15.06.1921, Blaðsíða 12

116
BJARMI
hættuð að trúa mjer — — jeg má ekki
hugsa lil þess. En getur það ekki komið
fyrir? Jeg veit ekki. En jeg flnn það, að
hjer lifi jeg ekki glaðan dag úr þessu,
fyrst tortryggnin er vakin; hún er eins
og iskaidur gustur, og jeg er svq kulvís.
Pelta er víst þrekleysi mínu að kenna.
En jeg ræð ekki við það. Pess vegna vil
jeg fara burt, þangað sem enginn þekkir
til mín, og enginn getur haft ástæðu til
að rengja mig.
Mig langar til að verða góður og nýtur
maður. Jeg vona að Guð hjálpi mjer tii
þess. Og jeg bið yður um að biðja fyrir
mjer, eins og þjer haflð gert svo oft.
Ef mjer gengur vei, læt jeg yður vita,
ef ekki, þá verð jeg samt það sem jeg er
núna,
yðar ólánssami — en þakkláti
Brandur«.
»VeslingurinnI« sagði síra Gunnar,
þegar hann var búinn að lesa brjefið,
og rödd hans titraði af sorg og
gremju.
»Ætli hann komi ekki aftur?« sagði
Bjög með hálfum huga. »t*að hefi
jeg enga von um«, svaraði bróðir
hennar fremur stuttur í spuna. »það
er varasamt, systir góð, að fylla flokk
þeirra sem dæma fólk án þess að
ihuga rækilega hvad þeir eru að gera.
Og særðar sálir eru viðkvæmar.
Hann vildi svo feginn bæta úr
brotum sínum og gerði alt sem hann
gat til þess að gleyma því sem liðið
var, það var þess vegna ófyrirgefan-
legt að minna hann á það.
Þú veist að vorkuldinn er bitur,
og vinnur nýgræðingnum tjón. Pað
var vortími í æfinni hans. Langur og
strangur vetur var nýliðinn hjá, þess
vegna þurfti hann svo mjög á nær-
gætni og yl að halda, — vorblíðu
systir mín. Jeg var orðinn svo von-
góður um að það tækist fyrir hon-
um, að snúa sjer til fulls frá því sem
illt er, og eignast Guðs frið. Og það
fór þá svona! Það eru svo margar
tálsnörur lagðar við fætur vesalings
unglinga, sem leiðbeiningarlitlir eru á
ferð um hjarn lifsins, og þeim er svo
hælt við að villast og hrasa«.
Síra Gunnar gekk fram og aflur
um gólfið, og var auðsjáanlega í
ákafri geðshræring. En Björg systir
hans sat hljóð, og hlýddi á mál hans.
Henni skildist það betur en áður
hvers virði glötuð tækifæri eru. —
Nokkrum dögum síðað, var Björg
að róta í dragkistu sem stóð i stofu
þeirri er Brandur hafði sofið í. Varð
henni all felmt við, er hún finnur
50 krónu seðilinn, hann hafði ýtst
með efstu skúffunni og falist á bak
við hin hólfin.
Bjögu setti hljóða, svo skundaði
hún inn á skrifstofu bróður síns, og
sýndi honum hvað hún hafði fundið.
»Það gleður mig«, sagði hann, »að
Brandur hefir fengið fulla uppreisn.
Jeg efaðist að visu ekki um sakleysi
hans, það var mjög auðsjeð á svip
hans og lálbragði. Og vel væri, ef
þetta gæti orðið viðvörun gegn því
að vera of skjót til að fella dóm
yfir öðrum. — — Veslings ungi vin-
ur minn, það er eina bótin að Guð
gleymir þjer ekki«.
Fyr og nú.
Fagridalur friðsæll var
íyr, sem barn eg undi þar,
fögur ilmsæt blóm hann bar
í brekkunum sínum fríðu.
Sat jeg þar hjá silfurlind
sólin gylti fjallatind
fjarri heim, með sorg og synd,
sæl í vorsins blíðu.
Nú öldruð stend á andans sjónarhól
og yflr forna horfl jarðlífs braut,
þar oft mjer brosti unaðsbliða sól
en einnig marga reyna varð jeg þraut.
Nú fram undan jeg friðar eygi lönd
þar fögur kærleikssól um eilífð skín,
mig bára dauðans ber að þeirri strönd
er brotnar veika lífsins ferjan min.
Rannveig lngibjörg Sigurðardúllir.