Bjarmi - 15.06.1921, Blaðsíða 9

B JARMI
113
sem við ber, staðfesting á fagnaðar-
erindi Jesú Krists. Hver sem lýtur
sannleikanum í Jesú Kristi, verður
blessuð staðfesting þess, að fagnaðar-
erindið getur geflð þeim, sem trúa,
Guðs-friðinn, andans þrótt og eilífðar-
vonina; — en hver sem þrjóskast gegn
fagnaðareiindi Krists, verður sönnun og
staðfesting á þessum orðum postulans:
að evangelíið verður þeim, sem glatast,
ilmur af dauða til dauða (2. Kor. 2, 16),
og hver sem á mök við það, er ritn-
ingin nefnir: „hinn breytilega kenning-
arþyt“, mun verða sorgleg sönnun
þeirra orða hins gamla fagnaðareiindis,
að þeim, sem ekki vilja tiúa sannleik-
anum, sendir Guð megna villu“ (2. Þess.
2, 11.—12).
í þeim skilningi er alt, sem skeður,
sönnun fyrir fagnaðarerindi Jesú Krists.
Heimsstyrjöldin t. d. var sönnun, því
fagnaðarerindið segir, að það sem mað-
urinn. (og þjóðfjelagið) sáir, það muni
hann og uppskera — og svona fór það;
vjer sáðum hernaðaranda, valdapólitík
og efnishyggju — og uppskeran varð
heimsstyrjöld!
Hafl menn að eins augu til að sjá
með, er alt, sem skeður, staðfesting á
fagnaðarerindinu, og spiritisminn lika.
Því skal heldur eigi mótmælt, að
spiritisminn er í enn ann&ri merkingu
sönnun fyrir fagnaðarerindi Jesú Krists,
nefnil. að svo miklu leyti, sem hinir
sjerkennilegu, æðri sálarkraftar, sem
andatrúin hefir stuðlað að, að leiða
fram í dagsljósiÖ, hafa vafalaust haft
mikla þýðingu í kraítaverkum biblí-
unnar — en jeg get ekki farið frekar
út í þá sálma að þessu sinni.
En eigi þetta, að spiritisminn á
undravorðan hátt staðfestir fagnaðar-
erindið, að skiljast þannig, að hin spiri-
tisku fyrirbrigði — og sjerstaklega boð-
skapur „andanna" — styrki beinlínis
og staðfesti aðal-kjarnann í Kriststrú
kirkjunnar og biblíunnar — þá er hjer
annaðhvort að ræða um óheiðarlega að-
feið, eða — og það er líklegra — sönn-
un fyrir því, að spiritistar vita alls ekki,
hver er innsti. kjarni kristindómsins.
Því sannleikurinn er hreint og beint sá,
að hvað anda og innihald snertir, er
spiritisminn ekki staðfesting á hinu
gamla fagnaðarerindi, heldur útþynt og
vatnsdauf uppsuða af fagnaðarerindinu.
Eöa í fám orðum sagt: Það. sem er
aðal-atriðið fyrir spiritismanum, það
fyrirdœmir biblían; — og pað, sem er
aðal-atriðið fyrir biblíunni, pví neitar
spiritisminn!
Hvað er aðal-atriðið fyrir spiritism-
anum? Vafalaust sjálf sú staðreynd, að
mennirnir geti nú (samkvæmt fullyrð-
ingu andatrúarmanna) komist í sam-
band við dánar manneskjur. En sjer-
hver tilraun til þess, að setja sig í
samband við dána menn, er alvarlega
fyriiboðin í biblíunni.
í lögmáli Móses lesum vjer: Eigi skal
nokkur finnast hjá þjer . . . eða sá, er
leiti frjetta af framliðnum (5. Mós. 18,
10—11). — Þetta er fyllilega skýrt til
oi ða tekið. Það getur máske orkað tví-
mælis, að hve miklu leyti biblían fyrir-
býður að aðspyj ja dána menn — af því
að það sje mögulegt, en syndsamlegt;
eða af því að andasæringar sjeu ómögu-
legar, og því árangurslausar; — en sú
staðreynd ætti ekki að orka tvímælis,
að það er fyrirboðið. Og eigi er heldur
ástæða til þess, að loka augunum fyrir
þeirri staðreynd, að Sál leitaði þá fyrst
til galdrakonunnar í Endor — til þess
að spyrja anda Samúels — þegar andi
Guðs var vikinn frá honum; og að sá
Júdakonungur, sem skipaði særinga-
menn (Manasse konungur) er einmitt
óguðlegastur allra Júdakonunga, og það
er sagt um hann, að hann að hafðist
margt það, sem ilt er í augum Drottins
(2. Kon. 21, 6).
í biblíunni eru því allar tilraunir til
þess, að leita frjetta af framliðnum