Bjarmi - 15.06.1921, Blaðsíða 10

114
B J A R M I
vitanlega brennimerktar þannig, að þær
sjeu ósamrýmanlegar lífinu í Guði. Og
beri menn það fyrir sig, að alt öðru
máli sje að gegna með Nýja testamentið,
þó þetta standi í Gamla testamentinu,
og að Jesús hafl þar sjálfur mök við
Móses og Elías, sem eru dánir, þá
svörum vjer því þannig: í fyrsta lagi
er það iýðum Jjóst, að það var ekki
Jesús, sem særði þá fram Móses og
Elías á „dýrðar-fjallinu". í öðru lagi
er allur þessi viðburður svo einstæður
og þess eðlis, að hann getur ekki orðið
oss að fyrirmynd — og í þriðja lagi,
og það er áherslu-atriðið, fyrirbýður
Jesús sjálfur öll mök milli lifenda og
dauðra. — í frásögninni um ríka mann-
inn og Jjazarus, vísar Jesús bæn ríka
mannsins á bug, er hann biður um,
að Lazarus verði sendur til eftirlifandi
bræðra sinna. „Ef þeir hlýða ekki Móse
og spámönnunum, munu þeir ekki
heldur láta sannfærast, þó einhver rísi
upp frá dauðum" (Ijúk. 16, 31). —fetta
er svo augljós skírskotun til opinber-
unar Guðs — og svo augljós neitun á
sjerhverri tilraun til þess, að öðlast
nokkuð æðra og betra með því, að
hafa mök við framliðna — sem hugs-
ast getur.
En þegar málið horfir nú þannig við.
Þegar það, sem er aðal-atriðið fyrir
spiritismanum, sjálft sambandið við
framliðna, er fyrirboðið og fyrirdæmt í
biblíunni, hvernig geta menn þá sagt,
að andatrúin staðfesti hið gamla fagn-
aðarerindi?
Og svo bætist þetta við: Það, sem
er aðal-atriðið í fagnaðarjerindi biblí-
unnar, því neitar spiritisminn.
Þungamiðjan í fagnaðarerindi biblí-
unnar er í stuttu máli þetta: að það
varð syndafall í mannheimi, svo að nú
erum vjer allir syndarar gagnvart Guði;
að bak við syndafailið stendur vondur
freistari; að .Tesús ICristur, Guðs ein-
getinn sonur, hefir unnið oss fullkomið
frelsi með þjáningu sinni og krossdauða;
að vjer verðum að tileinka oss gjöf
hans í einlægri trú — annars glötumst
vjer, ef vjer höfnum gjöf Guðs í Jesú
Kristi — Ómótmælanlega eru þetta í
stuttu máli aðal-atriðin í hinu gamla
fagnaðarerindi. En takið eftir því, að
andatrúin neitar hverju einu einasta af
þessum aðal-atriðum. — Það getur að
vísu verið nokkur mismunur á „boð-
skap andanna", en þar er líka mikið
sameiginlegt, og það sameiginlega er
einmitt neitun þess, sem er aðal-atriðið
í kristindóminum. fFramii.].
Hjá Dönum — og oss.
[Nlðurl.]. ----
Alþýðu- eða gagnfræðaskólar Dana
nefnast háskólar eða lýðháskólar og
eru mjög með fyrirlestra sniði. Fylgja
þeir fiestir stefnu Grundtvigs. Eitt
blað þeirra nefnist og »Háskólablað-
ið«, er ræðir allmjög kenslumál, líkt
og Skólablaðið bjá oss. Má óhætt
segja að Danir starfa allmjög að því
að mennta alþýðu manna eftir því,
hve margir þessir svo kölluðu »há-
skólar« eru, og er því að líkindum
að mentun almennings sje þar í góðu
lagi. Eflirtektavert er að enn á sjer
stað í Danmörku að aðstoðarprestar
sjeu kennarar við barnaskóla, en
slíkt þykir nú goðgá hin mesta hjer
á landi, bæði fræðslumálastjóra og
þar af leiðandi stjórninni, en þetta er
eitt af því, sem alþýða manna hjer
á landi á bágt með að skilja, þar
sem prestar hafa verið aðalfröinuðir
barnafræðslunnar hjer á landi, svo
öldum skiftir, alt fram á þessa öld.
Og að minnsta kosti fæ jeg ekki sjeð,
að heppilegra sje að láta presta fást
við búskap, sem tekur upp æ meiri
og meiri tima og er enn meiri erfið-