Bjarmi - 15.06.1921, Blaðsíða 11

B JARMI
115
leikum bundinn fyrir prestinn, vegna
sivaxandi erfiðleika með fólkshald, og
auk þess er búskapur miklu fjar-
skyldara starf fyrir prestinn en að
kenna börnum hæfilega mörgum og
hæfilegan tíma, þar sem svo til hag-
ar; og prestur kysi fremur að kenna
en búa. Óneitanlega eru og prestar
langtum menntaðri en kennarar og
og því almennt færari og hæfari að
kenna en kennarar alment, svo fram-
arlega sem þeir eru' ekki frábitnir
kenslustaríi að eðlisfari. Vitanlega
má segja, að prestar eigi að slunda
sitt starf, og það er víst og satt, en
víða til sveita mundu prestar geta
fengist við kennslu án þess að van-
rækja prestsstörf, ef þeir þyrftu ekki
að sinna búskap o. fl. sem ekki á
skylt við prestsstörf þeirra.
Hin dönsku blöð gefa manni tiiefni
til margra hugleiðinga og hugsana og
mun jeg ef til vill senda yður pistil
því viðvíkjandi síðar, en læt hjer
staðar numið að sinni. E, Th.
Á skólaárum vorum var trúmála-
þögnin íslenzka afsökuð með því,
»að íslendingar væru svo dulir«. Nú
hefir reyslan sýnt bæði meðal andar-
trúarmanna, guðspekinga og margra
fleiri, að þeir eru ekki dulari en all-
ar aðrar þjóðir, sem einhvern trú-
mála áhuga eignast. — En þá er
deyföin afsökuð með vinnufólksleysi!
— Eins og vjer lásum nýlega á er-
lendu máli, að engin von væri á að
hjer væri safnaðarstarf líkt og í öðr-
um löndum vegna strjálbygðar og
vinnufólkseklu!
Væri sæmilegt safnaðarlíf í flestum
kauplúnum vorum, þá gæti slíkt verið
frambærilegt, en úr þvi deyfðin er
engu minni, ef ekki meiri, í allflest-
um kauptúnunum, og ekkert frjálst
safnaðarstarf þar nokkursstaðar innan
þjóðkirkjunnar nema í Reykjavík og
Hafnarfirði og þó í smáum stýl að
tiltölu, þá ælti enginn kunnugur að
telja vinnufólkseklu aðalorsök deyfð-
arinnar. Ritstj. Bjarma.
/f=: 1 _ ■ =
H eimi 1 ið.
Deild þessa annast Guðrún L&rusdóttlr,
- --JJ
Hvar er bróðir þinn?
Saga eftir Guðrúnu Láriisdóttur.
Jónu varð hálf hverft við morgun-
inn eftir, þegar hún sá að rúm
Brandar var óhreyft, og hann sjálfur
allur á burt. Hún tók brjefið, sam
lá á borðinu, og fjekk Björgu það,
sem varð afar bilt við, þegar hún
heyrði að Brandur væri farinn.
»Það er svo sem auðsjeð að hann
hefir vitað sig sekan«, sagði Jóna.
En Björg stóð þegjandi i sömu
sporum á gólfinu, og starði þungt
hugsandi á brjefið, sem hún hjelt á
í hendinni.
»Óvíst er það«, sagði hún loksins.
»Jeg verð víst að færa bróður mín-
um brjefið«.
Það kostaði síra Gunnar töluverða
fyrirhöfn, að komast fram úr hinni
ólæsilegu skrift, og var hann því all-
lengi að lesa brjefið, þótt stutt væri.
Það var á þessa leið:
»Kæri prestur minn!
Jeg veit varla, hvaö jeg á aö skrifa. En
mig langar til að pakka yður fyrir alt og
alt. Mjer veröur það ógleymanlegt, hvern-
ig pjer haíið komið fram við mig, og
endurminningin um yður mun verma og
l$’sa æfileiðina mina. Einkum pakka jeg
yður fyrir pað, að pjer trúðuð sakleysi
mínu — ef pjer hefðuð tortrygt mig, eins
og — hinir — ó, pá væri úti um mig.
En jeg er orðinn svo kjarklaus, og
hrrcðslan lætur mig aldrci i friði. Efpjer