Bjarmi - 01.10.1921, Side 6

174
BJARMI
Reykjavík ætlaöi að láta alveg hætta
allri kverkenslu í barnaskóla höfuð-
staðarins i vetur, og munaði litlu að
það tækist. Ýmsum foreldrum og fjöl-
mörgum börnum líkar vel »að námið
ljettist«. Sennilega mætti raunar fá
allmörg börn til að afsegja t. d. að
læra að reikna, ef þau heyrðu sí og
æ árásir á reikningsbækurnar, — svo
að álit barna sannar ekki sjerlega
mikið, því »svo mæla börn sem í
bæ er títt«.
Enginn hefir samt enn andmælt
þvi að biblíusögur væru kendar í
barnaskólum, en bvernig á að kenna
þær? »Sögulega« segja sumir. — Já,
en á þá að kenna þær eins og aðrar
sannar sögur mannkynssögunnar og
jafn þunglamalega og áhrifalaust eins
og þær eru oftast kendar, — eða á
að láta lesa biblíusögur svipað og
æfintýri Andersens, fallegar frásögur,
sem geta vakið ýmsar góðar hugs-
anir, »en ósköp óábyggilegar« eins og
efasemdamennirnir hugsa?
Líklega ætlast flestir til einbverrar
heimfærslu í trúarlega og siðferðilega
átt, svo þessi kensla verði eitlhvað
meira en andlaus yfirheyrsla á þulu-
lærdómi, en þá má spyrja: Hvaða
trúarstefna á að sitja í fyrirrúmi?
Er það únítarastefna, guðspekisstefna,
andatrúarstefna, lútersk stefna, ka-
þólsk stefna, eða algjört stefnuleysi?
Væri þjóð vor trúarlega vakandi, þá
væri óþarfi að spyrja um slíkt, en
eins og sakir standa, er afarhætt við
að kennarar og enda prestar svari
þvi í verki harla ólíkt, og láti for-
eldrar það afskiftalaust, þá vex glund-
roðinn, trúleysið og spillingin, sem
jafnan verður samferða.
Bjarmi vill stuðla að því eftir
föngum að þetta stórmál verði bugs-
að og rætt svo að foreldrar sjeu ekki
alveg eins óviðbúnir allskonar mis-
vindi í skólumálum.
Þar sem reglulegt kristindómshatur
lætur til sín taka, eins og í sumum
verkmannafjelögum út um heim, þar
er viðkvæðið: Brott méð alla krisi-
indómsfræðslu bæði í skólum og
heimahúsum!
Þær öfgar liafa ekki látið á sjer
bæra bjer á landi, svo óþarft mun
að skrifa um þær. Allir eru í orði
kveðnu sammála um að börn eigi
að læra eitthvað um kristindóm.
En um hitt eru skoðanir skiftar
eða óákveðnar:
Hverjir eiga að kenna það?
Hvað á að kenna?
Hvernig á að kenna?
Að vísu grípa þessar spurningar
hver í aðra að sumu leyti, en vegna
yfirlits er þó hentugt að íhuga þær
hverja út af fyrir sig.
II.
Hverjir eiga að kenna börnum
kristindóm?
Pað er fyrst og fremst hlutverk
heimilanna. Allflestar björtustu vonir
heimilanna eru tengdar við börnin,
og allflestum foreldrum í kristnu
landi ætti að vera það ljóst að trú-
leysi verður börnum þeirra ógæfu-
uppspretta. Trúræknir foreldrar kenna
því börnum sinum snemma að biðja
og segja þeim sögur úr biblíunni.
Bænaversin eru góð, en enn minnis-
stæðara verður börnunum, ef þau
verða þess vör að foreldrar þeirra
sjeu sjálfir bænræknir. Svipað er um
sögurnar sem mamma segir börnun-
um sínum um »Jólabarnið«, þær eru
góðar, en meira laðar það börn að
biblíunni, ef þau sjá að fullorðna
fólkið les í henni. Eftirdæmið er þar
sem endranær áhrifarikast, og þvi er
fult eins mikilsvert að börnin sjái
kristindóm eins og að þau heyri um
kristindóm. Þetta þrent: bænrækni,
munnlegar biblíusögur og trúrækni í