Bjarmi - 01.12.1930, Side 1

XXIV. árg. 1.—15. desember 1930 25.-28. tbl.
m ynbnv Mlttm gltbiltg júL
Jólahugleiðing
eftir Ölaf ólafsson kristrr'bcóa.
Indælustu endurminningarnar,
sem þú tekur meó þjer aó heiman,
eru bundnar vió jólin. Og cr við kom-
um heim aftur, þá hlókkum við til
jólanna, öllu öóru í'remur, eins og
værum vió aftur oróin börn.
Hvaó sem sagt verður um jola-
I’agnaó Islendinga og sett út á hann,
bá standa þó jólaljósin í hugum okk-
ar allflestra, í órjúfanlegu sambandi
vió dýrlegasta vitnisburó máunkvns-
sogunnar: Fæóingu lCrists Drottins.
Pá oró í málinu vekja hjá okkur
hollari og unaóslegri enduvminning-
ar en oróió jól. Þaó minnir okkur á
björtustu stundir æskuáranna, bregó-
Ul' upp fyrir okkur rnynd af uabba
°g mömmu, systkinum og heimilinu
°kkar, En sú blessuó birta, söngur
°g hátíóablær!
Slíkar endurminningar eru nokk-
urs virói. Þegar þær hlýja manni um
hjartaó, skýtur upp úr hugans fönn-
um dýrgripum, sem við síst megum
au vera.
Þaó skiftir minstu máli þótt ekki
verói vitaó meó vissu á hvaóa degi
ársíns Jesús fæddist. En sjálfsagt er
aó minnast þess alheimsatburóar
sjerstaklega. Ekki síst í lútersku
kirkjunni, sem hefir ákveóna texta
alt kirkjuárió einmitt í þeim til-
gangi, aó teikna fullskýra mynd af
æfistarfi og áhrifum frelsarans.
Jólahátíóina halda kristnir menn
víóa um heim, til minningar um fæó-
ingu Krists Drottins. Eiga þau há-
tíóahöld aó snúast um þaó mikla
fagnaóarefni og mótast af því aó öllu
leyti. Og ekki skulum vió reyna aó
losa okkur vió þá hugsun á þessum
jólum. En meó þaó í huga verður
full ástæða til aó spyrja sjálfan sig
og aóra, þegar hátíóafagnaóurinn
stendur sem hæst: »Er nú vióeig-
andi aó fæðingarhátíó Krists Drott-
ins sje haldin meó þessum hætti? —
Eóa veitum vió honum, meó öllum
þessum matarveislum og veraldlega
gleóskap, ef til vill engu betri viótök-
ur en Betlehemsbúar foróum?« Þeir
sáu honum fyrir ljelegum dvalarstað.
En nú er honum algjörlega úthýst
jafnvel sumstaóai' þar, sem jólafagn-
aóurinn er mest áberandi.
Er jeg nú hugsa til jólahátíóarinn-