Bjarmi - 01.12.1930, Blaðsíða 2

194
BJARMI
ar, sem vió höldum til minningar um
fæóingu Jesú, þá dettur mjer í hug
fyrirkomulagió um boró á kínversk-
um fljótabátum. Þeir eru æfinlega
fullir stafna á milli af allskonar far-
angri og dóti. En í framstafni er
ofurlítió skot, tæplega eitt ferfet aó
stæró, sem ætlaó er Jang-sió-jea,
goóinu mikla, sem ræður feróum
manna um fljótin. -—
Er nú jólaboóskapnum sjálfum
ætlaó tiltölulega meira rúm í öllum
hátíóafagnaói jóladaganna? »Skemti-
skráin er aó veróa fyrirferóarmeiri
með hverju ári, því skemtiefnimum
fjölgar ört. Og þessi skemtiskrá lík-
ist æ meira felumynd, sem ekki verð-
ur öóru nafni nefnd en: »Hvar er
Kristur?«
Á jólunum, fremur en nokkru
sinni ella, er trúuóu og kristnu fólki
nauósynlegt að vera algáóu og á
verói. Á jólunum hefir þú svo marg-
vísleg tilefni til aó gleójast og fagna,
aó þaó glepur og villir þjer sýn.
Frídagar, jólagildi og ótal skemti-
atriói skyggja á fagnaóarefnió eina
sanna, þaó, aó: »Yóur er í dag frels-
ari fæddur!«
»Ei má þín synd,
ei má þín fáviska blind
birgja þjer ljósió Guós bjarta«.
f öllum einlægum jólakveójum felst
fyrst og fremst ósk um, aó við þökk-
um Guói fyrir hina óumræóilegu
gjöf. Og tökum vió þeirri gjöf, sem
er okkur meira virói en öll ríki ver-
aldarinnar, veldi þeirra og dýró.
Guði sje þökk fyrir Krist Drottin!
»Hve sælt hvert hús, er héjll á gleói-
dögum sjer hæsta metur vin aó
eiga þig«.
20. okt. 1930.
Öl. Ölafsson.
Tengchow, Honan, China.
------»> <s> <•--
Norsk jól.
eftir sra Siguró Þorsteinsson
í Bjai’key.
Gestrisnin á norsku sveitaheim-
ilunum mun mörgum íslendingum
kunn og þá ekki hvaó síst á jólun-
um. Ætíó minnist jeg með hlýjum
hug fyrstu jólanna minna hjerlend-
is, á myndarlegu sveitaheimili aust-
anfjalls, hjá alókunnugu fólki. Jóla-
hátíóin var vitanlega hin sama, og
er í insta eóii sínu hin sama um
heim allan, og margt í háttalagi
fólks og hátíóabrag var meó sama
móti og heima á Fróni, en sumt á
annan veg. Vera má aó einhverjum
þyki gaman að gægjast inn til norsku
bændanna á jólunum
Vió komum til bæja á aófanga-
daginn og er þá jólastritió afrokió
aó mestu. T einu birkitrjenu, sem
stendur á hlaóvarpanum og gnæfir
yfir húsið, hangir stórt gulleitt korn-
bindi, og trjeð er alsett iöandi spör-
fuglum, sein búast til atlögu. Ungt
grenitrje, sem felt hefir verió í skóg-
unum nokkrum dögum áóur, er bor-
ió inn í gestastofu og skreytt kerta-
ull, eplum og perum, sem tekin voru
af trjánum um haustió. Þegar rökkva
tekur er kveikt ljós í hverjum krók
og kima, og fólk er um kyrt, því
óvíóa er aftansöngur. Jólasteikin er
borin inn, og aó lokinni máltíö er
kveikt á jólatrjenu. Yngri systkinin,
sem ekki hafa fengið aó sjá þessa
dýró, nema þá í laumi um skráar-
gatió, koma nú óð og fagnandi inn
og ráóa sjer varla fyrir kæti. Gleði-
svipur er á öllu heimilisfólkinu. Er
nú sleginn hringur um uppljómað
grenitrjeó og tekió til aó syngja
hina undurfögru og kjarnyrtu jóla-
sálma. Þaó er hrifning í öllum og
og ljósin og söngurinn endurvekja