Bjarmi - 01.07.1982, Síða 4

Er
nauðsynlegl
að
trúa!
þörfin virtist einn allra sterkasti þátturinn í sál-
arlífi allra manna. Þó svo fœri, aö langsamlega
flestir bældu hana niöur eöa beindu henni á af-
vegu. Hjá sumum fengi hún útrás í því aö trúa
á eitthvert málefni, pólitískan flokk — eöa hug-
sjón. — Þeir heföu ekki hugmynd um, aö þaö vœri
trúarþörf þeirra., sem þar brytist fram — og oft
meö ofsa. Flestir bœldu trúarþráma niöur. — En
þaö vœri hættulegt aö berjast gegn sterkasta
þætti sálarlífs síns. — Þaö ylli taugatruflun. Og
mikiö af óeölilegri taugaveiklun og geöveilu nú-
tíma manna œtti vafalaust rœtur í því aö sterk-
asti þáttur þeirra — trúarþörfin — heföi veriö
barin niöur.
Þaö er aö vísu engin þörf á aö taka slík orö til
inntekta fyrir kristna trú. Ég skal geta þess, aö
ég fer engu siöur varlega í þaö aö trúa vitringum
þessa heims, en sumir aörir fara í þaö aö trúa
Guös oröi. Ég hef nefnilega rekiö mig á þaö, aö
þaö er ekki gott aö vita, hver hefur á réttu aö
standa.
Taktu tvo hagfrœöinga þjóöarinnar meö sér-
þekkingu, og láttu þá koma meö ráö til þess aö
leysa f járhagsvandamál þjóöarinnar á frœöilegan
hátt. Báöir eru sérfrœöingar meö sérþekkingu —
en sannaöu til; þeir munu deila og sýna hvor fyrir
sig fram á, að hinn vaöi í villu og svíma. Þannig
er þekking mannanna.
Eöa svo ég taki dœmi: Einu sinni œtlaöi ég aö
fara aö bæta og varöveita heilsu mína. í því skyni
náði ég mér í tvær nýútkomnar bœkur um heilsu-
frœöi og þar meö matarœöi. Ég fletti þeim laus-
lega til þess aö sjá efni þeirra. í annarri las ég
eftirfarandi: Salt er hollt. Ef þú skolar hálsinn
skaltu skola hann úr saltvatni. Og notaöu þaö í
mat. Þaö er hreinsandi og mjög hollt og nauösyn-
legt líkamanum og lifinu. — Og lífiö — hin fyrstu
dýr — mynduöust i söltu vatni.
Þaö léttist á mér brúnin viö þennan fróöleik —
því aö salt er ódýrt ,,lífselexir“.
Svo fletti ég hinu fræöiritinu. Þar stóö eitthvaö
á þessa leiö: Varastu saltiö. Sumir hafa tröllatrú
á salti. en þaö er mesti misskilningur. Salt er
skaölegt og óeölilegt efni fyrir líkamann. Maöur-
inn hefur í þorsta eftir óeölilegu Tcryddi fundiö
upp á því aö setja salt í matinn. Fæöan er ósölt
frá náttúrunnar hendi. Svo mörg voru þau orö.
Ég lagöi báöar frœöibækumar frá mér og vissi
ekki hvorri ég átti aö hlýöa. Þannig er oft með
frœöimennskuna. Henni er ekki aö treysta. Einn
segir þetta og annar hitt. Og fyrst beir eru svona
í því jaröneska, hvi skyldi ég þá byggja þaö á
vitnisburöi þeirra um trú, hvort nauösynlegt og
rétt sé aö trúa á Guö.
Nei, œtli ég aö fá svar við þeirri spurningu leita
ég til hins eina, sem henni getur svaraö. Og þaö
er Drottinn sjálfur. Hann hefur tálaö til vor
mannanna í oröi sínu og er hann gjöröist maður
í Jesú Kristi.
Þar gefur hann skýr og ákveöin svör. Og þar
talar sá, sem veit þaö, sem hann talar um.
Hvaö segir orö hans t. d. um gagnsemi trúar-
lífsins? Á einum staö (I. Tím. j, S) segir svo:
Líkamleg æfing er til lítils nýt, en guöhrœðsla
er til allra hluta nytsamleg og hefur fyrirheit bæöi
fyrir þetta líf og hiö komanda.
Hér er þaö ekki aöeins börn og gamalmenni,
sem um er rœtt. Hér er blátt áfram sagt, aö hún
sé til allra hluta nytsamleg. En hvaö þýöir aö
ræöa um þaö ?
Ég er alveg viss um, aö þeir yröu teljandi á
fingrunum sem hœgt væri aö fá til þess aö taka
trú á Drottinn Krist og gerast lœrisveinar hans
fyrir það eitt, aö sýna þeim fram á, aö þaö væri
þeim gagnlegt. Yfirleitt nota menn ekki þann
mœlikvaröa, hvaö sé gagnlegt, heldur hvaö er
skemmtilegt, þœgilegt, ábatavænlegt.
Viö erum öll meö kaupmannseöli. Viö spyrjum
sífellt: Borgar þaö sig? Get ég eitthvaö grœtt á
þvi?
Á einum staö í Guös oröi segir svo: „Guö-
hrœösla, samfara nœgjusemi, er mikill gróðaveg-
ur.“ Þaö hvetur marga. — Og þó — menn hafa
mismunandi skoöanir á, í hverju auöævi séu
fólgin.
Fyrir nokkrum árum kom ungur piltur til mín
uppi í Vatnaskógi. Hann baö mig aö tala einslega
við sig. Við gengum svo út í skóg — eins og oft
var gert, þegar einhver þurfti aö tala um þaö, sem
hræröist innra meö honum.
Pilturinn hóf fljótt máls á því, sem inni fyrir
bjó. Hann langaöi til þess aö eignast trúna og sam-
félag viö Guö. — Eg spuröi liann frekar um þaö,
hvaö heföi vakiö þrána eftir Guöi hjá honum.
„Jú“, sagöi hann, „ég hef tekiö eftir því, aö
KFUM-mennirnir eru vel settir borgarar og vel
stæöir, eiga örugga lífsafkomu.“
Ég hef sjaldan oröiö jafn undrandi á því, sem
sagt hefur veriö í slíku samtali viö mig. Og mér
varö hugsaö til þess, aö ef fara œtti eftir þessu
mati á ávinningi guöhrœöslunnar, vœri mín trú
og guöhræösla frekar fyrirferöarlítil. Ég átti þá
fimm krónur í banka — og þaö var afgangur af
fermingargjöf. Ég haföi lofaö því aö táka áldrei
út síöustu 5 krónurnar.
Þaö er satt, aö margir guöhrœddir menn hafa
oröiö ríkir — en þó er guöhrœöslan meöal til ann-
ars fjársjóös en þess, sem felst í jaröneskum auö-
4