Bjarmi - 01.11.1985, Blaðsíða 13

Anders Josephson.
nn
gjöf Guðs
')ér
'W
s W
£iri.
M| f
’ég
“■m
>1.
'm
k
á,in.
t/lje
f)rir
r 'el
Ség
'H
ta
Vi
•'ða
I >la
’iiö
Hví
S ið
i'sns
1 að
r^m
var
’ tta
átig
"'ð-
lisSa
ttrf.
'n>lu
t Cg
',Jta-
1:1
a
•’ír-
') 'V
n9n
ntn
■k
'X
en ég var nú aldrei duglegur nemandi á
því sviði. Maður lærir jú nóturnar og
svo aðeins meira.
— En hvernær fórstu að syngja
einsöng opinberlega?
— Þegar ég var 13 ára fór ég á
fermingarbarnamót og þar uppgötvaði
ég að ég gat farið að syngja fullum hálsi,
var kominn í gegnum verstu múturnar.
Ég veit ekki hvernig það hljómaði en ég
fékk tækifæri til að syngja einsöng í
kirkjunni á þessu fermingarbarnamóti.
Ef ég man rétt þá byrjaði ég í söngnámi
í tónmenntaskóla ári seinna.
— Hvernig hefur þér gengið að
samræma guðfræðinámið og söngnám-
ið?
— í fyrsta langi eru engar andstæður
í þessu tvennu, heldur þvert á móti. Það
er mjög gott að læra undirstöðuatriði
söngs vegna guðsþjónustunnar. En svo
er það annað mál að ég er í þessu námi
samtímis og það skapar tímavandamál.
Vandinn hefur verið að fá tíma til að
sinna guðfræðináminu og söngnáminu
nógu vel hvoru um sig. Út af fyrir sig
hefur sem sagt gengið vel að samræma
námið en oft erfiðlega að láta tímann
ganga upp.
— Hvers konar tónlist höfðar aðal-
lega til þín?
— Það er nú fyrst og fremst söngtón-
list af ýmsu tagi sem höfðar til mín.
Þegar ég er að sinna einhverjum störfum
hef ég gaman af að hlusta á popptónlist,
jafnvel diskótónlist því hún hefur svo
góðan takt. Ég hef gaman af allri
framandi tónlist s.s. arabískri tónlist.
Ég hef ánægju af tónlist blökkumanna,
blues og jaz^, og þá því betra sem hún
er eldri og upprunalegri.
Ég hef mjög gamman af klassískri
tónlist en það er áhugi sem hefur
vaknað smám saman. Ég nýt klassískrar
tónlistar best á tónleikum og þegar ég
er búinn að kynna mér verkið áður.
Þegar maður þekkir baksviðið og er auk
þess á tónleikum þá verður tónlistin
lifandi 0£ andrúmsloftið gefur ákveðna
stemmningu. Það er eins og klassísk
tónlist geri meiri kröfur. 1 eldri tónlist
er fólgið visst menningarbil, hún er
samin undir öðrum hefðum og með allt
öðrum forsendum en við þekkjum í
dag. Til þess að geta tekið þetta stökk
og notið og skilið tónlistina verðum við
að kynna okkur hana vel. En þessi
tónlist gefur mikið meira en sú popp-
tónlist sem ég hlusta á þegar ég sinni
eldhússtörfunum.
— Nú söngst þú í óperunni Carmen
er hún var flutt hér síðastliðinn vetur.
Hver var aðdragandi þess að þú fékkst
þetta hlutverk og hvernig líkaði þér að
leika og syngja á sviði?
— Vorið áður hafði ég enga hugmynd
um að þetta gæti orðið að veruleika en
söngkennarinn minn Elísabet hvatti mig
til að fara í prófsöng hjá óperunni sem
var þá um vorið. Ég fór og söng þar eina
aríu og tvo lieder söngva. Síðan heyrði
ég ekki neitt frá óperunni fyrr en í lok
sumarsins og þá frétti ég að ég ætti að
fá að syngja eitt hlutverk þarna í óper-
unni. Því var nú breytt og í staðin var
mér úthlutað að syngja heldur betra og
meira hlutverk sem var hlutverk nauta-
banans í Carmen. Fyrst söng Simon
Vaughan í hlutverki nautabanans,
Kristinn Sigmundsson í kringum jólin
og síðan tók ég við og söng í átta skipti
eftir áramót. Þetta voru sem sagt ekki
mörg skipti en samt fannst mér þetta
voðalega mikið. Hlutverkið krafðist
mikils undirbúnings. Mér fannst þetta
spennandi en mér leist nú ekki á blikuna
vegna þess að ég hafði enga reynslu af
því að standa á sviði. Ég er nú fekar stór
og stirður í mér, ekki beint sviðsmaður
í hreyfingum. En ég æfði mig mjög vel
og fékk til þess góða hjálp. Þegar margt
fólk vinnur saman að einu markmiði þá
er hægt að ná góðum árangri, líka með
fólk sem hefur litla reynslu. Þarna í
óperunni myndaðist lítið samfélag þar
sem allir hjálpuðust að. Samfélag sem
myndaðist og síðan leystist upp en út úr
því fer maður ríkari.
— Gætir þú hugsað þér að gera
eitthvað fleira í þessum dúr í framtíð-
inni?
— Jú, jú ég get vel hugsað mér það.
En það er svo sem ekkert sem maður
getur ákveðið sjálfur, það fer eftir því
hvað manni er boðið að gera á þessu
sviði. Og svo spilar það líka inn í hvar
maður er staddur á lífsleiðinni. Núna er
ég ennþá í námi og hef möguleika á að
sinna öðru, því vinnutíminn er sveigjan-
legur. Það er möguleiki að starfandi
prestur geti sinnt slíkum söng að ein-
hverju leyti, en varla í verulegum mæli.
— Hvað ertu að fást við þessa dag-
ana?
— Núna er mikið að gera hjá mér því
ég er að undirbúa mig undir einsöng á
tónleikum sem íslenska hljómsveitin
stendur fyrir. Dagskrá þessara tónleika
er helguð konunni í lok kvennaára-
tugarins. Ég mun syngja verk eftir Mist
Þorkelsdóttur sem heitir Davíðssálmur
116 og einnig þrjú lög eftir Jórunni Við-
ar. Á þessum vetri er ég að ljúka námi
mínu í guðfræðideild og er því að vinna
að kjörsviðsritgerðinni minni sem fjallar
um friðþæginguna. í þessari ritgerð tek
ég útgangspunktinn hjá sænskum guð-
træðingi sem hét Gustav Aulén.
— Hvert stefnir hugurinn síðan í
nánustu framtíð?
— Ég ætla nú bara að taka það rólega
fyrst um sinn. Móðir mín sagði eitt sinn:
„Maður á að mennta sig eins mikið og
hægt er svo að þær gjafir sem Guð hefur
gefið, gefi sem mestan arð.“ Þetta er
rétt en samtímis tekur menntun tíma og
það er spurning hvort maður geti verið
að mennta sig endalaust. Ég lýk guð-
fræðináminu nú í vor en held áfram með
söngnámió. Auk þess er konan mín í
ströngu námi og við hjálpumst að við að
passa Ásdísi dóttur okkar.
— Hvað viltu segja að lokum um
tengsl trúarinnar og söngsins í þínu lífi?
— Söngurinn er út af fyrir sig gjöf
Guðs. Það er gleði að fá að syngja og
sérstök gleði að syngja kristilega
söngva, bæði lofsöngva til Guðs og
söngva sem vitna um það sem Guð
hefur gert fyrir okkur mennina. Söngur-
inn getur verið frábær miðill til að tjá
kristna trú og bera vitnisburðinn um
Jesú áfram til annarra manna. Tónlistin
getur oft betur en orð tjáð tilfinningar,
m.a. þess vegna er hún mér mikils virði.
Ég hef oft fundið til mikillar innri gleði
í gegnum sönginn. Þess vegna hvet ég
sem flesta til að syngja og njóta tónlistar
eins og þeir hafa tækifæri til.
13