Bjarmi - 01.11.1985, Page 18

BREF
Kristniboðarnir
skrifa:
Eins og að koma hefm
Kæru kristniboðsvinir!
Við viljum byrja þennan pistil á því
að þakka ykkur fyrir síðast, á almenna
mótinu í Vatnaskógi, mótinu á
Löngumýri, á kveðjusamkomunni í
húsi KFUM og K við Amtmannsstíg
í Reykjavík, á prestastefnunni og
öðrum samkomum og fundum. Það
er svo mikilvægt að minna sjálfan sig
sífellt á að starfið, sem við erum að
vinna, er starf allra kristniboðsvina.
Það er ieikur að læra...
Ferðin út gekk vel og við lentum
heilu og höldnu á Jomo Kenyatta
flugvelli utan við Nairóbí að morgni
8. ágúst. Það var undarleg tilfinning
að koma aftur til Kenýu. Hún var
öðruvísi en fyrir Wi ári, þegar við
lentum þar og vissum í rauninni ekki
hvað beið okkar. Það var eins og að
koma heim eftir ferðalag í þetta sinn,
því að nú þekktum við allar aðstæður
og vissum hvað beið okkar. Það var
vissulega trega blandið að skilja við
vini og fjölskyldur heima á Fróni, en
hins vegar var það eins og að koma til
sinnar annarrar fjölskyldu að koma
aftur í kristniboðahópinn, enda tala
kristniboðarir um hópinn sem kristni-
boðafjölskylduna og börnin kalla full-
orðna fólkið frændur og frænkur.
Þann 14. ágúst byrjaði Heiðrún svo
í heimavistarskólanum í Nairóbí.
Bæði við og hún vorum spennt að vita
hvernig það myndi ganga. Þegar að
því kom, að hún ætti að fara að sofa
á heimavistinni fóru að renna á hana
tvær grímur en síðan jafnaði hún sig,
enda var hún með fleiri börnum, sem
voru í sömu aðstöðu og hún. Hennar
bekkur er stærsti bekkur skólans,
með 12 nemendur. Aldrei hafa verið
eins mörg börn í skólanum og nú eða
70 talsihs. Um 30 eru börn Norð-
manna, sem vinna að ýmsum þróunar-
verkefnum í landinu og búa í Nairóbí.
Einnig eru nokkur börn Norðmanna,
sem störfuðu í Súdan á vegum hjálp-
arstofnunar norsku kirkjunnar en
urðu að yfirgefa landið í lok síðasta
árs. Það er gott að börnunum hefur
fjölgað í skólanum, því að það eykur
félagsþroskann og viðbrigðin við að
koma í stóran skóla heima verða
minni.
Höfðinglegar móttökur
Nokkru eftir að skólinn byrjaði,
héldum við til Chepareria til þess að
ná í hluta af búslóðinni okkar, sem
þar var. Það var undarlegt að koma
þangað og vera bara gestur. Okkur
var tekið eins og þjóðhöfðingjum.
Hvarvetna þar sem við fórum var
slegið upp veislu.
Söfnuðurinn á stöðinni hafði veislu
okkur til heiðurs. Það kostaði vænan
sauð lífið, auk þess sem bornar voru
fram steiktar hveitikökur og kenýskt
te. Við það tækifæri fluttum við
kveðjur frá kristniboðsvinum heima.
A sunnudeginum var guðsþjón-
usta í kirkjunni og höfum við aldrei
séð kirkjuna eins þétt setna á sunnu-
dagsmorgni. Og að sjálfsögðu var
þetta skikkanleg pókotguðsþjónusta
með tilheyrandi vitnisburðum, kveðj-
um og kórsöng. Guðsþjónustan stóð
í 31/2 klukkustund!
í Chelekatet var kvöldsamkoma.
Þar var einnig veisla með úgalí (maís-
köku), kindakjöti og tei. Á eftir var
samkoma og var litla kirkjan þar
troðfull. Ekki datt okkur í hug að við
fengjum svona góðar móttökur, en
óneitanlega yljuðu þær okkur um
hjartaræturnar og tengdu okkur énn
sterkari böndum við Chepareria.
Kveðjurnar frá kristniboðsvinum á
íslandi vöktu mikla gleði og fólkið
klappaði hressilega, þegar þær voru
bornar fram.
Það var fagurt um að litast í Pókot-
héraði. Allt var iðagrænt og maísinn í
ökrunum var fallegur og sums staðar
tilbúinn. Fólkið fékk baunauppskeru ^
um mánaðamótin júní og júlí, þanmg
að það var komið ve) yfir hungurs-
neyðina, en flestir höfðu grennst veru-
lega. Margir létu í ljós þakklæti fyrir
hjálpina, sem veitt var fyrir peninga
frá Hjálparstofnun kirkjunnar og
sögðust ekki vita hvernig þeir hefðu
farið að ef sú hjálp hefði ekki borist.
Gleðilegt var að sjá vöxt í ýmsum
greinum starfsins og sérstaklega var
ánægjulegt að sjá að barna- og ungl-
ingastarfið var orðið þróttmeira en
áður. Er mikilvægt að biðja mikið
fyrir því. Einnig virtust ýmsir safnað-
armenn hafa meiri ábyrgðartilfinn-
ingu fyrir starfinu en áður.
Innri og ytri neyð
Dagarnir í Chepareria liðu hratt. Nú
erum við komin á leiðarenda og erum
að verða búin að koma okkur fyrir. *
Hér í Díaní er heitt og rakt og allt
ryðgar, sem ryðgað getur og föt mygla
jafnvel í fataskápunum á rigningar-
tímanum.
Fólkið minnir að mörgu leyti á
Pókotþjóðflokkinn hið ytra, en hugs-
unarhátturinn er um margt frábrugð-
inn. Hér er fólkið múhameðstrúar,
18