Bjarmi - 01.12.1995, Page 11

AÐALGREIN
manninum: Ég hlaut ekki það sem ég bað um, en ég
öðlaðist það sem ég þráði.
Af hverju lét Guö slysiö
veröa?
Guð lét ekki slysið verða. Það varð. Og það er ráð-
gáta. Það er leyndardómur. Eins og syndin, dauðinn,
já, og líka gleðin og ástin. Óskiljanlegur leyndar-
dómur. En Guð er Guð þótt geisi nauð. Og hann er
hjá þér í neyðinni.
Þetta er svar mitt, og er sem sagt svo sem ekkert
svar. Nema það að viðurkenna að Guð sé oft van-
máttugur, ófær um að grípa inn í og stöðva framrás
hins illa í brotinni tilveru, brengluðum heimi. Þó
veit ég að sigurinn er hans. Hann leiðir líf og heim
fram til fullkomnunar, þennan brotna, brenglaða
heim, til lækningar, upprisu, endurnýjunar. Og hann
megnar líka oft að snúa illu til góðs, böli til bless-
unar, það höfum við
margoft séð og um það
hafa margir borið vitni,
kynslóð eftir kynslóð.
Ó, hve orðin manns
eru fánýt og hljómlaus
andspænis gátu þjáning-
arinnar! Guð gefur ekki
skýringar, engar máls-
bætur þjáningunni. Hann faðmar hinn þjáða að sér,
grátandi. Krossinn er þessi faðmur, þessi ítrasta
samstaða í þjáningunni með öllum fórnarlömbum
hörmunganna í heimi hér á hvaða stígamótum sem
þau standa.
Á Golgata er Guð dæmdur. Ákærður, dæmdur
sekur, eins og hvar sem þjáningin hrópar upp í
þöglan himininn: Hvers vegna lætur Guð þetta
viðgangast? Hvar er Guð nú?
Um eilífð stendur krossinn jafnframt sem áminn-
ing þess að einmitt þar sem myrkrið virðist myrkast,
þar er Guð, ósjálfbjarga Guð, varnarlaus, allsvana
Guð, bróðirinn sem líður með þér.
I helgu orði segir að enginn geti séð ásjónu Guðs
og lífi haldið. Menn hafa gjarna túlkað það sem svo
að það væri vegna hinnar yfirþyrmandi birtu og
dýrðar. En skyldi vera að það merki þvert á móti að
við gætum ekki afborið að sjá SORG hans? Við
sæjum ekki fjarlægan, upphafinn, friðsælan guðdóm
í logagylltri fegurð, við sæum krossfestan Guð, og
ásjóna hans bæri vott um allan sársauka, þjáningu,
neyð manns og heims? Við getum ekki séð það og
afborið.
Um eilífð stendur krossinn sem áminning og
áeggjan til okkar, áminning uni návist Guðs í neyð-
inni og áeggjan um samstöðu með þeim sem líða og
þjást og lífið og heimurinn leika grátt. Áeggjan að
vinna gegn þjáningunni, að tendra ljós og flytja frið
og lina þjáningar hvar sem á vegi verða.
Guð gefi að við gleymum því aldrei, við sem á
skímarstund hlutum krossins merki á enni og brjóst.
I krossinum sjáum við inn í hjartaþel Guðs, hjarta
sem slær í miskunn, samkennd, kærleika.
Gegnum Jesú helgast hjarta
í himininn upp ég líta má.
Guðs míns ástar hirtu hjarta
hœðifœ ég að reyna og sjá,
hryggðarmyrkrið sorgar svarta
sálu minni hveifur þá.
Amen.
(Frœdsluerindi í Hallgrímskirkju 26. nóvember 1995.)
Góhi GuÁ '•
Úr bókinni „Afi og ég tölum saman um dauðann."
11