Bjarmi - 01.12.1995, Síða 31

lestinni?
hefur verið hægt að halda úti deildastarfi í sumum
barnflestu hverfum borgarinnar jafnvel árum saman.
Samstarf við söfnuðina hefur yfirleitt verið í lág-
marki og lítil viðleitni til að ræða hugsanlega verka-
skiptingu t.d. í barna- og unglingastarfi. Allt leggst
þetta því á eití um að undirstrika hina dapurlegu
mynd sem ég hef áður dregið upp.
Afleiðing þessa alls er sú, að undanfarna áratugi
hafa verið að alast upp heilu kynslóðirnar, sérstak-
lega í úthverfum borgarinnar, sem hafa verið í litlum
eða jafnvel alls engum tengslum við kirkjuna eða
nokkurt kristilegt barna- og unglingastarf, kynslóðir
sem því þekkja ekki kirkjuna eða boðskap hennar
nema að mjög takmörkuðu leyti. Nú er svo komið
að þeim tímapunkti, að margir í þessum hópi eru
sjálfir orðnir foreldrar, foreldrar, sem þrátt fyrir allt
það sem á undan er sagt koma yfirleilt með börn sín
til skírnar og fermingar, en eru þó oft það fjarlægir
kirkjunni og öllu kristilegu starfi, að áhuginn fyrir
þátttöku barnanna í barnastarfi eða fermingarfræðslu
er mjög takmarkaður. Við höfum einmitt verið að
ræða það að undanförnu nokkrir prestar, hvað það
virðist orðið áberandi erfiðara í dag en var bara fyrir
nokkrum árum að vekja áhuga foreldra og virkja þá
til þátttöku í fermingarstarfinu. En þurfum við að
vera svo hissa á því, þegar þessir hlutir eru skoðaðir
í samhengi? Getum við ætlast til að þær kynslóðir,
seni að miklu leyti misstu af öllu kristilegu barna-
og unglingastarfi, komi núna allt í einu hlaupandi til
kirkjunnar með börnin sín fullar af áhuga fyrir slíku
starfi? Varla! Það verður ekki mikil uppskera af
þeim akri sem gleymdist eða var a.in.k. vanræktur
um sáningartímann. Það veit hver bóndi.
Hefðin sér að vísu sem betur fer enn fyrir því, að
þetta fólk kemur með börnin til skírnar og ferm-
ingar, en hversu lengi verður það? Það er alvarleg
spurning sem við megum ekki leiða hjá okkur.
Hugum þess í stað að því, hvernig við nýtum þau
tækifæri sem enn gefast og hvað við gerum til að
konta í veg fyrir að ástandið verði hið sama hjá
okkur og orðið er víða á Norðurlöndunum? Er ekki
kominn tími til að við hugsum ýmislegt upp á nýtt í
starfi okkar, hvort seni um er að ræða kirkjustjóm-
ina, söfnuðina og eða félögin okkar sem eru svo
mikilvægur og ómissandi hlekkur í starfi kirkjunnar
í borginni?
Vissulega er ýmislegt vel gert í dag. Eg vil ekki
gera lítið úr því. Það er t.d. jákvætt og gleðilegt að
heyra um aukna þátttöku í barnastarfinu eins og
sumstaðar er. Það er ánægjulegt að hægt sé að fylla
sumarbúðimar í Vatnaskógi með fermingarbörnum
viku eftir viku, en það þarf bara svo miklu meira til
að snúa þróuninni við. Verðum við ekki að gera
eitthvað róttækt áður en við missum þau tækifæri
sem við sem betur fer höfum enn til að ná til barna
og unglinga þessa lands? Þau eru lykillinn að
framtíðinni. Þurfum við ekki öll að taka höndum
saman í þessum efnum, söfnuðirnir og frjálsu
leikmannahreyfingarnar? Þarf ekki markvissari
vinnubrögð, meiri verkaskiptingu og nreiri sam-
vinnu? Væri það t.d. ekki verðugt verkefni félag-
anna okkar að einbeita sér í enn ríkari mæli að því
sem þau gera hvað best? Að styrkja barna- og
unglingastarfið og ala upp enn fleiri leiðtoga og
starfsmenn fyrir þetta starf og hlúa enn betur að
þeim sem fyrir eru? Er það ekki köllun okkar að
byggja lifandi steina inn í kirkju Krists? Látum aðra
um að byggja húsin, sem til þess eru kallaðir. Tök-
uni þess í stað höndum saman um að leitast við að
fylla þau af börnum og ungmennum með lifandi og
kröftugu kristilegu starfi. Með slíku sameiginlegu
átaki trúi ég því, að fyrir Guðs hjálp megi snúa
þróuninni við. Við þurfum hvert á öðru að halda.
Við erum öll kölluð til þjónustu í kirkju Krists á
jörðu.