Heima er bezt - 01.07.1952, Blaðsíða 26

218
Heima er bezt
Nr. 6
nokkur, mótmælendatrúar. —
Hann varð ástfanginn í hinni
fögru dóttur Sir Johns. Hún end-
urgalt ást hans og þau virtust
vera hamingjusöm — að ðru leyti
en því, að þau höfðu hvort sína
trú. En trúarsetningar eru hé-
gómi í augum ungra elskenda.
Þau heimsóttu Sir John og báðu
hann um leyfi til að giftast. En
sá gamli varð öskuvondur og rak
unga manninn burt með skömm-
um og höggum og skellti hurð-
inni í lás á hæla honum. Hann
sagði dóttur sinni, sem fór að
gráta, að hann mundi setja
hana í klaustur og láta hana
vera þar alla ævi, ef hún vildi
ekki hætta við unga aðalsmann-
inn. En ástin er sterkari en hót-
anir og læsingar, og hinir ungu
elskendur héldu áfram að hafa
stefnumót. Þau hittust í skóg-
inum skammt frá herragarðin-
um. En til allrar óhamingju var
sonur Sir Johns jafn ákafur í
trúnni og faðir hans. Hann
njósnaði í leynum um systur
sína og komst að því, að þau
höfðu í hyggju að flýja. Hann
komst einnig að því, hvenær
flóttinn átti að gerast. Á ákveðn-
um tíma var hann mættur þar,
og hitti fyrir aðalsmanninn á-
samt tveim vopnlausum vinum
hans. Bróðir stúlkunnar stakk
aðalsmanninn til bana með rýt-
ingi og drap báða félaga hans.
Dotothy — það- var nafn stúlk-
unnar — var dregin æpandi
burt og sett í klaustur. Hún
missti vitið og dó skömmu síðar.
Stúlkan birtist í höllinni öðru
hverju. Margir þykjast hafa séð
hana, þar sem hún gengur grát-
andi um salarkynnin. Fyrir
nokkrum árum hitti George
Long konu eina — nafn hennar
var frú Christmas — er átti
heima á herragarðinum. Full-
vissaði hún Long um, að hún
hefði séð Dorothy ótal sinnum.
Börnin höfðu einnig séð hana.
Hin óhamingjusama stúlka
virtist hafa sérstakan áhuga á
að ganga um barnaherbergið, ef
til vill vegna þess, að hún hafði
þráð að eignast börn, en verið
fyrirmunað það af grimmum
örlögum.
Annar draugur er líka í Sam-
lesbury Hall. Það er sagt að það
sé jesúítaprestur. Hann hafði
verið drepinn í litlu herbergi,
sem síðan er kallað dauða her-
bergið. Sagnirnar hljóða á þá
leið, að hann hefði verið ofsóttur
vegna trúar sinnar, og hefði
leynzt mánuðum saman í húsinu.
Þegar hann fannst, bjóst hann
til varnar og var drepinn. Ein-
kennilegt er, að vofan hegðar
sér á nákvæmlega sama hátt og
presturinn hlaut að hafa gert.
Þar sem hann varð að leynast,
varð hann auðvitað að ganga um
á nóttinni. Hann gengur alltaf
um höllina á sama tíma, en eng-
inn hefur samt séð hann. Og enn
þann dag í dag heyrir fólkið, að
hurðir eru opnaðar og látnar
aftur, og hið eldgamla gólf svign-
ar undan fótataki hans. Þetta
gerist í herbergjum, þar sem
enginn er inni og er sannað af
framburði fjölda vitna.
Nokkrar af draugasögunum
gerast i St. Donats höll í ná-
grenni Cardiff. Höllin er kring-
um 900 ára gömul. Stradlingætt-
in var eigandi hennar í 700 ár,
en nú er hún í eigu amerísks
milljónamærings. Elzti draugur-
inn á staðnum er Malt-y-Nos •—
normannisk kona, sem átti höll-
ina á 12. öld. Hún kemur þangað
einu sinni á ári í reiðfötum og
er þá að elta sál gamals sjóræn-
ingja. Tveir hundar úr helvíti
fylgja henni jafnan. Hún hafði
kallað þessa bölvun yfir sig, er
hún sagði eitt sinn við skrifta-
föður sinn, að hún kærði sig ekki
um að fara til himnaríkis ef hún
gæti ekki farið á veiðar þar.
Gwrach-y-rhibyn er þó hin
eiginlega ættarfylgja Stradling-
anna. Hún sést oft á ferli við
höllina og stynur hátt undir
gluggunum, þegar einhver úr
ættinni liggur á banasænginni.
Það er sagt, að rétt áður en síð-
asti afkomandi ættarinnar í
beinan legg andaðist, hefði gest-
ur einn vaknað við hræðilegar
stunur og veióp fyrir utan glugg-
ann hjá sér. Hann skyggndist út,
en sá engan. Þá heyrði hann
hljóð, sem líktist vængjaþyt, og
samtímis var eins og klórað væri
í rúðurnar með klóm eða hvöss-
um nöglum. Hann sá ekkert, en
kveikti ljós og ásetti sér að vaka.
Um morguninn var honum sagt,
að hinn síðasti af ættinni hefði
dáið þá um nóttina. Sagnir
herma, að enn ein vofa birtist í
höllinni. Er það afturganga frú
Stradling, en hún hafði verið
myrt fyrir hundruðum ára. Birt-
ist hún einkum á undan leiðin-
legum atburðum.
Allir, sem ferðast til Devon-
shire, kannast við rústirnar af
Berry Pomeroy höllinni við Tot-
nes. Fyrir rúmlega hundrað ár-
um átti hirðmaður einn og kona
hans heima í þessari höll. Ein-
hverju sinni veiktist konan og
maðurinn sendi eftir lækni sín-
um, Farquhar að nafni. Þegar
læknirinn kom, var hann beðinn
að doka við meðan verið væri að
laga um sjúklinginn í rúminu.
Allt í einu sá hann unga og lag-
lega stúlku ganga inn í herberg-
ið. Hún grét og stundi, eins og
hún væri yfirkomin af harmi.
Læknirinn stóð upp til að bjóða
henni aðstoð sína, en hún hélt
áfram út og hann heyrði hana
ganga upp tröppur. Hún sagði
ekki eitt einasta orð. Litlu síðar
var læknirinn kallaður inn til
sjúklingsins. Hugkvæmdist hon-
um ekki að minnast á stúlkuna,
fyrr en daginn eftir, en þá varð
hirðmaðurinn náfölur og stundi:
„Konan mín! Vesalings konan
mín!“
„Verið þér bara rólegur", sagði
læknirinn hughreystandi, „kon-
unni yðar líður miklu betur í dag
og henni er batnað eftir nokkra
daga“.
„Nei“, svaraði hirðmaðurinn.
„Nú er hún vígð dauðanum.“
Hann skýrði lækninum frá því,
að stúlkan, sem hann hafði séð,
væri hallardraugurinn. Hún birt-
ist ætíð rétt áður en einhver í
höllinni dó. Hún var dóttir síð-
asta eiganda hallarinnar. Hafði
hún lent í ástarævintýri og eign-
ast barn. Barnið hafði hún drep-
'ð í herberginu, þar sem læknir-
inn sá hana. Kona hirðmanns-
ins dó um daginn. — Annar
draugur er í Berry Pomoroy.
Nefnist hann „hvíta konan“.
Fyrir langa-löngu gerðist það,
að eigandi hallarinnar varð ást-
fanginn í ungri þernu, en hún
var trúlofuð öðrum. Einu sinni
kom kærasti hennar að þeim í
skóginum og réðst þegar á stúlk-
una af mikilli heipt. Hallareig-
andinn dró sverð sitt úr slíðrum
til að verja hana, en endirinn