Heima er bezt - 01.05.1953, Blaðsíða 20

148
Heima er bezt
Nr. 5
ar hafði á móti þessu í fyrstu,
en mæðgurnar urðu fljótt sam-
mála um þetta, og var það gert
að ráði. Sigga fór að Kirkjubæ
um haustið, var þar vetrarlangt
og leið vel. Allir voru henni góð-
ir, enginn nærgöngull og það
kom henni vel. Hún var ein um
unað sinn og áhyggjur sínar —
ein um endurminningarnar og
ævilok bernskunnar. Stöku sinn-
um kom hún heim um veturinn
og fór frá Kirkjubæ alfarin heim
um hvítasunnu. Og nú var hún
á 17. ári — bráðum 17 ára. Um
veturinn á útmánuðum frétti
Ella til Gríms að hann væri á
Suðurnesjum og liði vel. Það gat
hún sagt systur sinni, þá er hún
var heim komin. Fyrr hafði ekk-
ert um hann frétzt frá því hann
fór, eða að minnsta kosti ekki
svo Ella vissi. Það gat auðvitað
verið, að pabbi þeirra hefði frétt
eitthvað, en hann mundi ekki
fara hátt með það eins og á stóð,
þó að svo hefði verið.
Næstu tvö árin var Sigga
heima og undi hag sínum eftir
atvikum sæmilega, en alltaf sat
í henni sama þykkja til foreldra
sinna vegna brottreksturs Grims.
Því gat hún sízt gleymt. Hann
átti hug hennar allan. Honum
skyldi hún alcþrei gleyma, hvar
sem hann væri og hvert sem
hann færi. Og nú frétti Einar
öðru hvoru sitthvað um hagi
hans. Honum leið alltaf vel, var
sagt. Það voru gleðifréttir fyrir
Siggu, einu gleðifréttirnar þessi
árin.
Sigga var komin á 19. ár.
Nítján ára áður en næsta sum-
ar væri liðið.
Á sumardaginn fyrsta fór hún
að heimsækja systur sína að
Bakka. Það var alltaf gaman á
sumardaginn fyrsta. Og það var
alltaf gaman að koma til Ellu.
Þeim leið vel þar, og bærinn var
orðinn nýr. Þau áttu orðið tvö
börn, dreng á fjórða ári og
tveggja ára telpu. Annars var
fólkið fátt, aðeins ein vinnukona
og drengur til snúninga.
Hjá Ellu frétti Sigga það, sem
gerði sumardaginn fyrsta að sól-
skinsdegi, og var þó þykkt loft
og krapahreytingur. Ella sagði,
að það væri líklegt, að Grímur
kæmi í vor til þeirra og yrði
vinnumaður hjá þeim næsta
ár. Einar mundi fara suður fyr-
ir lok að sækja hann. Sigga var
svo létt í lund og glöð á heim-
leiðinni, að hún lék sér eins og
barn í fyrsta sinn á fjórum ár-
um. Hún gat fyrirgefið allt, um-
borið allt, verið öllu góð, eins og
móðir mörgum börnum. Það var
söngur í sálinni, vorsöngur lífs-
ins. Hún var óumræðilega sæl
eftir að hún heyrði, að Grímur
ætlaði að koma heim. Vorhim-
inn ástarinnar, heiður og bjart-
ur, var umhverfis hana og yfir
öllu. Hún sá ekki skýin, hvern-
ig þau hnykluðu brýnnar, fann
ekki ískalda krapadrífuna, sem
lamdist um kinnar hennar. Hún
var óumræðilega sæl, og þarna
brostu þau líka við henni, bless-
uð litlu húsin þeirra. Hún var
nú fyrst komin heim, eftir fjög-
urra ára napra og nístingskalda
útlegð — fannst henni.
VI.
Það fréttist fljótt um sveitina,
að Grímur væri kominn aftur.
Og hann þótti hafa tekið mikl-
um breytingum, þroskast og
mannast á Suðurnesjum, þessi
fjögur ár. Var talið, að hann
bæri af flestum ungum mönn-
um þar í sveitinni að atgerfi og
háttprýði. Hann var búinn að
heilsa sveitinni og sveitin brosti
við honum, eins og hún byði
hann velkominn. En Siggu hafði
hann ekki séð, og þó var það
hún, er hafði gert honum sveit-
ina svo kæra, hreina, fagra,
tignarlega og elskulega sem hún
var. Án Siggu bar þessi sveit
ekkert af öðrum sveitum, sem
hann hafði séð og ferðast um.
Allt þetta minnti á hana eina,
bar hennar svip að einhverju
leyti, og umfram allt minnti allt
á Brekku og kringum Brekku á
hana. Þau höfðu leikið sér þar
saman, smalað þar saman, farið
á milli saman og byggt sér þar
bæ saman. Allt var uppljómað
af Siggu, af fegurð hennar og
yndisþokka, af málrómi hennar,
brosi hennar og hlátrum. Hún
var eins og tölustafur framan
við núll, eitt núll eða mörg. Ef
hún var tekin frá, þá stóðu þau
þar einskis virði. Það fékk allt
sitt gildi af kostum hennar.
Sigga var líf og sál sveitarinnar,
ljós hennar og ylur. Án Siggu
fannst Grími umhverfið, jafn-
vel þarna heima, ömurlegt,
dimmt, kalt og dautt. —
Á hvítasunnudag var margt
fólk við kirkju á Hofi, kirkju-
stað sveitarinnar. Það var tekið
til messu, er þau komu frá
Bakka, Einar, Elín og Grímur.
Einar og Grímur settust inn í
kór, og var þá þétt setið þar. Elín
sá, að hver bekkur var setinn í
framkirkju, en mamma hennar
og Sigga rýmdu til og létu hana
sitja milli sín. Þarna sáust þau
börnin frá Brekku fyrst eftir
fjögur og hálft ár, og litu hvort
annað með undrun og aðdáun,
því að bæði höfðu tekið býsna
miklum breytingum. Bæði voru
vist við því búin, að sjást í
kirkjunni eða við kirkjuna, svo
að hvítasunnuandi æskuástar-
innar logaði skært, en blossaði
ekki í hljóðlátu tali tilfinning-
anna, þar sem þau sátu hvort
gegnt öðru.
Að lokinni messu fékk Grím-
ur tækifæri til að heilsa göml-
um kunningjum í sveitinni, og
þá ekki sízt Brekkufólkinu, sem
þarna var statt, ásamt Siggu.
Allir fögnuðu honum með því að
bjóða hann velkominn heim á
fornar stöðvar — allir nema
Björn gamli á Brekku. Það var
þesslegt, að honum fyndist fátt
um, og gæti ekki fengið það af
sér.
Séra Guðmundur á Stað og
Björn á Brekku höfðu komið sér
saman um, að Sigga yrði í föð-
urgarði til þess er hún yrði tví-
tug. Þá ættu þau Sigurður
prestssonur að taka við Staðar-
búinu. Prestur var farinn að eld-
ast og maddaman vildi helzt fara
að losna við búsýsluna, búið
væri þeim ofvaxið, ef Sigurður
ætti að fara frá þeim. Það hefði
líka mest hvílt á honum síðari
árin, sagði prestur. Hólsyrði um
Sigurð var það reyndar, því að
ennþá réði prestur öllu sjálfur,
eins og fyrr, og stjórnaði stórbú-
inu.
Körlunum þótti ekki þurfa að
ræða þetta við hjónaefnin. Þeir
vildu hafa þetta svona, og
þannig ætti það að vera. Prest-
ur vissi líka vel, að Sigurður
mundi fús að taka þessu boði, og
með sjálfum sér taldi Björn víst,
að Sigga mundi ekki neita sóma
sínum, þegar þar að kæmi, og