Heima er bezt


Heima er bezt - 01.05.1953, Blaðsíða 21

Heima er bezt - 01.05.1953, Blaðsíða 21
Nr. 5 Heima er bezt 149 verða hrifin af, hve vel væri fyr- ir hlut hennar séð. Og mamma hennar var alveg á sama máli. Þó að þessi festarmál hefðu aldrei verið borin undir Siggu, gekk hún þess ekki með öllu dul- in, hvað til stæði, og trúði því þó aldrei, að foreldrum hennar væri bláköld alvara með að þröngva henni til að gefast Sig- urði á Stað. Hún var svo/ frá- hverf honum, að það stappaði nærri andstyggð. Þegar hún var á Stað, hafði henni fundist hann gott skinn, en nú, eftir allt dá- lætisdaður fólksins heima við Staðarfólkið, sem það þekkti svo sem ekkert, og fortölurnar, sem átti að leggja í eyru henni, fannst henni Sigurður prests- son aulamenni, tómlegt grey, hálfgert úrþvætti. Og ekki minnkaði óbeitin á honum við það, að sjá nú aftur Grím og bera þá saman, og verða þess vör, að foreldrar hennar lögðu nú vaxandi kapp á þessa prestssonarheimsku, en gera ekkert úr glæsileik Gríms. Fyrir þeim átti hún í vök að verjast, þau stefndu að því að færa hana í kaf, í hyldýpi eymdar og auðnuleysis, lítils- virðingar og vantrausts á sjálfri sér, gera hana að aumingja. Þetta var farið að verða svo al- varlegt, að hún var farin að hafa áhyggjur af, og örvænta um sig- ur á hégómaskap og heimsku foreldranna. Þau voru vakin og sofin í því að hugsa um auðinn og upphefðina, gerðu allt til að gylla þetta fánýti fyrir henni, og voru búin að gera heimafólkið að áróðurstækjum gegn henni. Henni sárnaði þetta, hana hryllti við því, hún fyrirleit það og fordæmdi. Með sjálfri sér fann Sigga, að hún var ekki nógu sterk til þess að velta okinu af sér. Heima átti hún engan bróðurhalla síðan Ella fór. Hún var nú alltof fjarri og allt of valdalaus gegn þessu ofurefli, þessu harðsvíraða sam- særi. Svo að það hvarflaði stundum að Siggu að örvænta um framtíð sína. — Síðan Grím- ur kom að Bakka var þess vand- lega gætt, að þau fengju ekki færi á að ráða sínum ráðum, hún og Grímur. Honum var hún þó alltaf staðráðin í að bregðast aldrei, hvað sem á dyndi. Hún skyldi aldrei öðrum unna, aldrei með öðrum ganga í lífinu, hvað sem hver segði. Því hlyti hún að geta ráðið. Vandanum sá hún þó ekki fram úr, eins og allt var sam- þætt móti henni. Hún sagði þetta Ellu einni, og hún vildi allt gera til þess að styrkja hana. Hún vissi líka um' staðfastan hug Gríms, hann mundi aldrei bregð- ast. Sennilega yrðu þau þó að bíða eftir tækifæri til þess að slíta allar þessar viðjar af sér. VII. Grímur var aftur kominn í sveitina, hafði komið á flesta bæi hennar, en ekki enn komið að Brekku. Það sat í honum þykkja til fólksins, er hafði vís- að honum á dyr, þó að nú væri komið hátt á fimmta ár síðan. Hann fór alltaf fram hjá Brekku og renndi þó augunum þangað, er hann fór hjá, og sá tilsýndar litla bæinn þeirra, sælustaði bernskunnar með Siggu. Sigga vissi vel um orsakirnar til þessa fálætis, og því fór fjarri, að hún sakaði Grím fyrir langræknina, en það fékk á hana og settist að henni. Það var eins og allt yrði að leggjast á eina sveif til þess að særa hana og beygja. Sumarið leið. Sigga kom að Bakka tvisvar um sláttinn, á sunnudegi í bæði skiptin, en þess hafði verið gætt, að húsbónda- holl vinnukona fylgdi henni. Þau Sigga og Grímur töluðust við og minntust á ýmislegt frá fyrri árum, en það samtal fór allt fram fyrir opnum tjöldum, því að sú húsbóndaholla lét sig ekki vanta, gætti þess að heyra og sjá hvað fram færi. Hún var fulltrúi foreldranna og rækti skyldu sína. Það var kominn vetur, vetr- arkuldi, vetrarhörkur. Sigga var að breytast. Hún var hætt að fagna komandi degi, hætt að vona, hætt að trúa. Það var því líkast, sem hún væri hætt að vera til. Oft hafði veturinn ver- ið henni góður. Gaman hafði það verið, að kútveltast í fönnunum með Grími. Það voru góð kvöld. Nú var eins og illur grunur biti á hana, fyllti hana óþreyju og eirðarleysi. Hún hafði óyndi heima hjá foreldrum sínum, varð að létta sér upp öðru hvoru, fara til næstu bæja. Þangað fékk hún að fara ein, eða hún fór það án þess að spyrja um, eða segja hvert hún ætlaði. Henni var allsstaðar fagnað og það stytti stundirnar; heima- fólkið hafði ekkert út á þetta að setja. Allir vildu henni líka vel; það vantaði sízt á Brekku. Foreldrarnir reru öllum árum að því, að henni mætti liða sem bezt, en skildu oft illa, hvað henni kom vel og hvað illa. Og því fór sem fór. Veturinn leið fram á útmán- uði, dagarnir lengdust, sólin hækkaði á lofti, vorið nálgaðist. Vorið var komið, það sást í almanakinu, jafndægur á vori. Blessað vorið! Niðjinn nýtur oft- ast, eða geldur, foreldra sinna, forfeðra og formæðra. Svo er það í mannheimi. Sama máli gegnir í ríki náttúrunnar. Haust- ið nýtur þess oft lengi, og stund- um til enda, að það er afkom- andi sumarsins, sem hefur búið vel í haginn. Á sama hátt geldur vorið þess oft, að veturinn er fyr- irrennari þess. Veturinn, sem lagði lífið í dróma. Þó er sá munur á hlutverkum, að haust- ið kemur með hnignun og hrörn- un, er á leið til dauðans, en vor- ið kemur með vöxt og þroska á leiðinni til lífsins. VIII. Seinasti sunnudagur í góu byrjaði kaldur og bjartur. Um nóttina hafði drifið niður nokkr- um snjó í logni. Undir var víð- ast hvar auð jörð og þó allmikl- ir skaflar í lautum og giljum. Færðin var ekki þung, því að snjórinn var laus og léttur fyr- ir. Sigga sagði mömmu sinni, að hún væri að hugsa um að skreppa út að Strönd um daginn. Þangað var stutt. Strönd var næsti bærinn. Skömmu eftir há- degið fór Sigga svo þangað og var þar glöð og í góðu skapi til klukkan fimm, en þá var tekið að hvessa, reka á hrinur og feykja mjöllinni til. Sigga var því vön að koma út í kulda og bylji, og það var stutt heim, ná- lægt tuttugu minútna gangur. Hún kvaddi þá og hljóp af stað. Nokkru eftir að hún fór, hvessti

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.