Heima er bezt - 01.05.1953, Blaðsíða 26

154

Heima er bezt
Nr. 5
Hann tekur í öxlina á henni. — Hvað á ég að
gera fyrst? spyr hann í ráðaleysi sínu.
— Hita vatn, hvíslar hún og hnígur út af á kodd-
ann.
Jafnvel þó að selsengjarnar hefðu verið fullar
af fógetum og bændum með byssur, hefði það ekki
aftrað honum. Hann stökk út í eldiviðarskúrinn
og náði í kvisti og spæni. Svo stökk hann inn aft-
ur, varpaði sér niður við eldstæðið, rótaði öskunni
úr því með hendinni, þangað til hann fann glæð-
ur, lagði börk og spæni á glóðarkögglana og blés
og blés. Þegar eldurinn loksins fór að loga, greip
hann vatnsfötu, hljóp niður að læknum og sótti
vatn, þaut eins og elding tilbaka og hellti vatni í
pottinn, sem hékk yfir eldstónni.
Ekkert hljóð heyrðist frá rúminu. En nú kom
það. Fyrst eins og ofurveikt snökt, svo grátur, sem
varð ákafari og ákafari. Hann reif fötin utan af
bögglinum og bláleitt, grett barnsandlit kom í ljós
í dúðunum. Sá litli opnaði augun og starði á hann.
Móðirin lá eins og milli heims og helju, en hand-
leggurinn á henni var krepptur utan um reifa-
strangann. Hann varð að neyta krafta til að losa
hann. Úr því að henni tókst að halda lífi í angan-
um svona lengi, væri merkilegt, ef hann lifnaði
ekki við við góða meðferð.
Loksins var vatnið orðið volgt, svo að hann vakti
hana. Hún var nokkra stund að átta sig. En nú var
eins og hún hefði snúið við til lífsins og dagsins
aftur. Þegar hún var búin að fá eitthvað til að
styðja sig við, sat hún dálitla stund og starði for-
viða og feimin á útganginn á rúminu. Hann spurði
margra hluta, en hún átti óhægt með að svara.
Hún leit á hann með hjálparleysis-svip.
— Býstu við fólki að heiman í dag?“ spurði hann.
Hún hristi höfuðið.
Þá kom bros á óhreint andlit hans.
— Þá getum við annazt þetta, þú og ég. En hvern-
ig villtu nú hafa þetta? Villtu fá vatnið að rúm-
inu? Hann beið ekki eftir svari, heldur sótti stól
og setti pottinn á hann við hliðina á rúminu.
— Það er fataböggull á hillunni yfir dyrunum,
sagði hún.
Hann náði í böggulinn.
— Og svo er víst betra að hella vatninu í fötuna
þarna, svo að sótið af pottinum fari ekki í rúm-
fötin. Svona! Já. Þakka þér fyrir!
Hann stóð yfir henni reiðubúinn til að aðstoða
hana við hvað sem var. Hún sat uppi í rúminu og
hreyfði sig ekki. — Jæ-ja, ég þakka þér fyrir, sagði
hún aftur.
— O, á ég að fara? Áttu við það?
Ingibjörg kinkaði kolli, og það var eins og dá-
lítill roði færðist í fölar kinnar hennar.
Skepnurnar sneru höfðunum móti dyrunum, þeg-
ar þær heyrðu í lokunni. Króknum var krækt af,
dyrnar opnuðust á gátt og sólskinið streymdi inn
í fjósið. En hið venjulega baul hljóðnaði strax, er
kýrnar sáu ókunnan mann í dyrunum með mjólk-
urfötur í höndunum.
Þær kýrnar, sem stóðu næst, færðu sig aftar í
básana og voru órólegar. Og ennþá verra var það,
þegar ókunni maðurinn tók skemilinn og byrjaði
að toga í spenana. Hann gerði það öðruvísi en Ingi-
björg; hendur hans voru harðar, og stundum fór
bunan út fyrir fötuna, en áður en leið á löngu,
komst hann upp á lagið. Og kýrnar urðu fegnar
að fá júgrin tæmd.
Þegar hann var búinn að mjólka, leysti hann
kýrnar, og þær voru ekki seinar á sér að fara út í
góða veðrið.
Ingibjörg og drengurinn sváfu þegar hann kom
inn, en svo vaknaði hún og heyrði til hans úti í
búrinu. Hún heyrði, að hann sótti trogin inn, en
þau voru úti í þurrkun, og sló mjólkinni í þau.
Litlu síðar kom hann með spenvolga nýmjólk
handa henni. Hún drakk mjólkina með áfergju og
bað um meira, en fékk það ekki. Að minnsta kosti
ekki strax. Það væri ekki gott að drekka mikið
svona rétt á eftir, sagði hann. Hann vissi víst alla
skapaða hluti, þessi ókunni maður!
Seinna náði hann í brauð og smurði það handa
henni. Svo setti hann mjólkurskál við rúmið, svo
að hún gæti náð sér að drekka, ef hún vildi. Hann
gæti ekki verið hérna lengur að sinni, sagði hann.
En hann ætlaði að hjálpa henni við störfin um
kvöldið.
V.
Hvílík óvenjuleg kyrrð! Það var engu líkara, en
að hún h e y r ð i kyrrðina umhverfis sig. Sólar-
geislarnir mynduðu rák á gólfinu. Henni duttu í
hug stirðnaðir orgeltónar. Glæðurnar á arninum
smá-kulnuðu og reyklaus, hvít aska var eftir í eld-
stæðinu.
Ekkert hljóð — aðeins söngur kyrrðarinnar, sem
líktist bergmáli af suði mýflugnanna.
Öðru hverju villtist fluga inn í sólargeislann. Það
var eins og hún væri ekki til fyrr en hún kom inn
í ljósið. Hún flaug þar dálitla stund og hvarf svo
allt í einu. Það var ekkert eftir af flugunni; hún
hvarf eins og reykur. Þá lágu orgeltónarnir þar
eins og áður, og allt í kring var kyrrðin, þessi dauða-
kyrrð.
Barnið svaf næstum því allan tímann. Það var
undarlegt að liggja hérna um hádaginn og vera
móðir. Og vita, að nú var hið versta yfirstaðið. Að-
eins að liggja og hvíla sig og hætta að hugsa! í dag
var fimmtudagur og hún var viss um, að enginn
kæmi úr sveitinni fyrr en á sunnudag. Það, sem
þá gat gerzt, lá innst í hugskoti hennar, eins og
dökkt ský, en hún vildi ekki hugsa um það að sinni.
Hún hlaut að finna einhver ráð; nú ætlaði hún að
láta sér batna og verða sterk aftur, eins og áður.