Heima er bezt - 01.05.1955, Blaðsíða 15

Nr. 5
Heima er bezt
143
mínu áliti sæmilega vel ortar,
og þó með dýrum taragarháttum.
Auðséð er, að höfundur þeirra er
bæði orðfimur og snjall að ríma.
Ég set hér til sýnis kafla úr ti-
undu Örvar-Oddsrímu.
49. Karl við árar síðan sezt,
sagður knár að róa.
Lengi báru lætur hest
laxa skára engið mest.
50. Hvíld ei hrikinn fyrri fékk
en frón á stikar Rísa.
Undur þykir. ungum rekk
á hvað mikið nökkvinn gekk.
51. Heim frá Unni, hraðast rann
Hildir kunnur vegi.
Loga brunna hirðir, hann
Hildigunni, færa vann.
52. Sagði Geitisson við sprund
sízt af breyta skyldi,
umsjá veita álma þund
og um hann skeyta jafnt Goðmund.
53. Stáls þá sveigir stóð hjá mær
stíluð segja ritin:
Fjalla meyju mitt i lær,
en meira eigi, kappinn nær.
54. Hildir kall í hamra rann
htestur spjallast mundi.
Yfir fjalla Hyrjur hann
hafa alla stærð því vann.
55. Þeirra ei lonar heimskan há,
hýr að vonum þótti.
Yngri konan Odd tók þá
undir honuni sitja má.
56. „Tuttur minn“ svo mær kveður,
„með toppinn hjá nefi,
þú ert, finn ég, þróttlinur,
þar til minni en Guðmundur.
57. Sá í gærdag getinn var
Gríðar mæri kundur".
Rekk svo Hæra í ruggu bar
raulað fær svo gælurnar.
58. Var óspakur vöggu í
verinn Drakons láða.
Hetju maka, Hyrjan frí
hlaut að taka i rúrn sitt því.
59. Honum vafðist utan að,
engin tafðist blíða,
Loks að hafðist þegninn það —
þar sem krafði lyndis hlað.
60. Saman hrærist beggja blóð,
blíðan grær að vonum.
Unni Hæran álma rjóð,
eins og væri hennar jóð.
61. Henni gjarna, hetjan tér,
hann að bam ei væri,
þó sé varnað vexti sér
við fólk þarna fætt sem er.
62. Þar á lóð er flest öll frfð
fílhraust þjóðin rísa,
En vizku gróður géðs um hlíð,
gréri ei óðum þar hjá lýð.
63. Oddur blíður bið þar ann,
björk hjá hlíðar japa.
Burt svo líða vetur vann.
Vorið bliða lífga kann.
Með þessu örsmáa broti af
skáldskap Hafliða Pinnbogason-
ar vildi ég gera tilraun til að
rjúfa þá óeðlilegu þögn, sem hef-
ur verið um hann og verk hans,
og þó einkum rímur hans.
Ég hef veitt því sérstaka at-
hygli, þegar rætt hefur verið eða
ritað um rímnaskáld þjóðarinn-
ar, að hans er ekki getið að neinu.
Mér finnst hann standa jafn-
fætis samtiðarmönnum sínum á
því sviði. Ekkert hefur birzt eft-
ir hann á prenti nema For-
mannavísur í IV. bindi Blöndu.
Mér finnst að Rímnafélagið eða
einhverjir aðrir rímnaunnend-
ur ættu að sýna honum þann
sóma að gefa út einhverjar af
rímum hans. Með því fengi hann
verðskuldaða viðurkenningu.
Guðlaugur Sigurðsson.
Hólmgangan .. .
Framh. af bls. 141.
rólega og með styrkleika gleð-
innar:
— Nei, Arnfinnur! Nú er hans
hefnt! Það er stærri hefnd að
gefa líf en að taka það! Mér virð-
ist, sem þú hafir þegar hefnt föð-
ur þíns, Arnfinnur!
Hún leit fast á soninn.
— Ég brást ást minni einu
sinni, og það er ekki vert að þú
gerir slíkt hið sama!
Arnfinnur sneri hvitu, renn-
votu andlitinu að móður sinni,
blóðið streymdi fram í kinnar
hans og augu 'hans leiftruðu af
gleði. Hún drjúpti höfði til þess
að leyna því, hve hrærð hún var.
— Bara að hann fyrirgefi mér
núna, hvíslaði hún og horfði á
andlit Leifs Gunnarssonar fyrir
fótum sér. Hann var að vakna úr
dáinu.
KNUT HAMSUN
orti eitt af sínum allra beztu
kvæðum og sendi Björnstjerne
Björnson, þegar hann varð sjö-
tugur árið 1902. Sonur Björn-
sons, Björn, lýsir þvi í bók
sinni, „Minningar frá Aule-
stad“, hvernig gamla Björn-
stjerne varð við er hann fékk
kvæði Hamsuns: „Hann settist
niður og las það vandlega. Við
horfðum á hann á meðan. Hann
varð mjög hrærður. Andlit hans
ljómaði af birtu og hlýju, þegar
hann var búinn að lesa kvæðið.
Mamma grét og faðmaði mig að
sér. Eftir dálitla stund sagði
pabbi: — Það gleður mig,
að Hamsun hefur slíka skoðun
á mér. Það er eins og mér hafi
verið lyft upp að óvörum. Ég get
tæplega skilið það, þetta kemur
svo óvænt ....“ Um kvöldið var
blysför til Bjömson, og eftir há-
tiðasýninguna í leikhúsinu, hélt
Verner von Heidenstam ræðu.
En Hamsun var ekki til staðar.
Björn Björnson segir svo frá:
„Pabbi reis hrærður úr sæti
sínu .... Hvar er Hamsun? —
Ég fann Hamsun. Ég fékk að
vita, að hann lægi á sjúkra-
húsi i Pilestræti, en væri ekki
hættulega veikur. Árdegis næsta
dag fórum við pabbi til hans.
Pabbi staðnæmdist í dyrunum til
sjúkraherbergisins. Hann fyllti
alveg út í dyrnar, þar sem hann
stóð í loðkápu og með húfuna í
hendinni og horfði á Hamsun,
sem lá á bakinu með hendurnar
undir höfðinu. Hamsun leit á
pabba......Já, hvað á ég að
segja. Hamsun brosti hlýtt til
pabba, en samtímis var glettnis-
glampi í augum hans. Pabbi sett-
ist á rúmstokkinn hjá honum.
Enda þótt þeir ekki hefðu talað
saman eitt einasta orð, var
Ijóst, hvað báðir hugsuðu. Hérna
voru tveir hinna þjóðlegustu
rithöfunda, sem Noregur hafði
nokkurntíma eignazt, þeir
þurftu engin orð, fundu hið
sama og skildu hvor annan til
fulls.“ —
Þess má geta, að bæði fyrir og
eftir þetta, voru skáldin oft mjög
ósammála um stjórnmál og ýms
önnur mál, en það raskaði í engu
mati þeirra á verkum hvor ann-
ars, enda voru báðir stórmenni.
— Skyldu margir vera svona
frjálslyndir hér á landi?