Heima er bezt - 01.05.1955, Qupperneq 23

Nr. 5
Heima er bezt
151
Ví SNAMÁL
mun við að kynnast þeirri eyði-
mörk, sem hann býr í, erfiðleik-
um þeim, sem hann á við að
etja, og heimilinu, þar sem hann
þreyttur sefur í sig nýjan þrótt
til frekari átaka. Það er fátæk-
legt, heimilið hans. Margir
ferðalangar geta vitnað það, því
að Svartárkot er í leið til Ódáða-
hrauns og hefur því verið næt-
urstaður vísindamanna og
skemmtiferðamanna. Johnstrup
prófessor lagði upp í rannsókn-
arferð sína til Öskju 1876 frá
þessum bæ, svo að dæmi sé nefnt.
En Einar undi vel lífinu og sama
má segja um allt heimilisfólkið,
sem var margt. Að því er sjálfan
mig varðar, þá gæti ég ekki unað
því að búa hér, en gjarna legg
ég þangað leið mína til að kynn-
ast daglegu lífi þar mér til and-
legrar heilsubótar. Þar hef ég
kynnzt kostgæfni við heiðarleg
störf, sem verða mér sönnun
þess, að ísland á líka framtíð
fyrir höndum, ef þjóðinni verð-
ur aðeins unnað þess, sem mest
á ríður fyrir hana, en það er
fyrst og fremst hagnýt starfs-
mennt.
í Eyjafirði.
Loksins komum við ofan að
Eyj afirðinum, sem lengi hafði
við okkur blasað. En ekki var þar
með sagt, að við værum komnir
á leiðarenda, þótt Akureyri væri
beint á móti okkur. Vík er á milli
vina, þar sem er Eyjafjarðará,
og hún er svei mér ekkert á-
rennileg, því að engin brú er yfir
hana, enda er hún sennilega ó-
brúandi. Hún rennur skammt
frá ósnum í allt að tíu kvíslum,
og yfir þær allar verður að ríða,
þar sem aðeins er um vöð að
ræða við ósinn. En sá er hæng-
urinn á, að þessi vöð verða ekki
notuð nema um fjöru, og ekki
er hér farandi nema fyrir þaul-
kunnuga ella er hætt við, að
ferðamaðurinn lendi í djúpum
pyttum eða í heljargreipum
sandbleytunnar, sem gleypt get-
ur bæði mann og hest. Allt væri
þetta nú gott og blessað, ef hægt
væri að ríða beint yfir allar
kvíslarnar, en ekki er því að
heilsa.
Nú vildi svo til, að leiðsögu-
maður minn þekkti ekki vöðin
vel, og lét því eiginlega aðeins
ORT FYRIR KOSNINGAR.
Bændur engar þrautir þjá
þeir við nægtir una.
Öll ef ioforð efndir fá
eftir Jónsmessuna.
Vel af þessu marka má
mörg eru haust ei betri,
lifandi ég sóley sá
sautján daga af vetri.
Hangi ein við heyþurrkinn
hef þá upphefð slíka,
að krækja mér i kóngssoninn,
en karlinn fæ ég líka.
Grasi vafin glóa lönd
gengur flest í haginn,
ég fer vel með hrífu í hönd
hinzta júnf daginn.
HÁLT ER HEIMSGLYSH).
Það er vandi vífi ungu
að velja mann sem treysta má.
kals ei oft á karlmannstungu
er henni ekki hjarta frá.
Þótt í munni megi teikna
margt, sem bendi loforð á,
karlmannshjarta rétt úl reikna
reynist torvelt baugagná.
Má og finna fjölda vífa
er falskar leggja snörurnar,
og sveinahjörtu sundurrífa
sér til dægrastyttingar.
Flárátt bros á vífavörum
viltan margan hefur beim,
götuslóðann ráða, er við héldum
út í fyrstu kvíslina. En allt gekk
þetta slysalaust, og við náðum
landi í hólmanum vestan henn-
ar, sem alþakinn var voðfelldu
grasi. Riðum við nú í sprettin-
um eftir honum að næsta vaði.
Komumst við líka klaklaust yfir
það, og svo hið þriðja. Nú var
myrkrið skollið á, svo að við gát-
um ekki með vissu séð, hvar upp
úr skyldi fara næstu kvísl. Vildi
það okkur nú til happs, að
bónda einn bar að í þessu, og
reiddi hann kaupstaðarvarning
hræsnis eisa í augum snörum
ástarlogi virðist þeim.
Á FÖSTUDAGINN FYRSTAN í
SUMRI 1899.
Hví skartar þú mín foldin fríða
á fannahvítum vetrarkjól?
Nú þegar sumarsólin blíða
á sínum Ijómar veldisstók,
Veiztu ei að vetur hlaut
völdin að selja og hverfa á braut.
Mér getur flogið sízt í sinni
að sjáir þú eftir vetrinum,
og að af þessu koma kynni
að klæðnaðinn ekki skipti um,
hans klakabrjóstum köldum frá
kalla ég litla eftirsjá.
Stirðnaða limi reyndu að rétta
ríf þennan hjúp af brjósti þér!
Vertu ei að hika, vona þetta:
Vorið muni sem jafnan fyrr
glitklæði enn þér gefa nýtt,
gullfögru blómaskrauti prýtt.
Ingibjörg Jóhannesdóttir,
frá Svarðbæli, V.-Hún.
STÖKUR
Þegar lokast sjónarsund,
sígur myrkur yfir grund;
gott er að eiga glaða lund
og ganga hreinn á drottins fund.
Sólargeislinn ylar inni,
ást og friður ríkir hér.
Syngur vor í sálu minni,
sumar býr í hjarta þér
Árni Erasmusson.
sinn fyrir aftan sig á hestinum.
Við leituðum ráða hans, og þessi
vinsamlegi maður spratt þegar
af baki, tók skjattana af hestin-
um og snaraðist aftur á bak
honum og fylgdi okkur yfir hin-
ar kvislarnar, átti hann þó langt
heim til sín. Langur tími leið,
unz við höfðum að baki okkar
alla hólma og kvislar, og ég gat
kvatt fylgdarmenn mína, sem
aftur áttu leið yfir allar kvísl-
arnar. íslendingar eru slíku van-
ir og láta ekkert slíkt á sér festa.
Við eina kvíslina mættum við