Heima er bezt - 01.05.1955, Síða 32

160
Heima er bezt
Nr. 5
Villi segir: „Um leið og þú varst flúinn til
skógar, tókst mér að ganga úr greipum varð-
mannsins og klífa upp hverhnípi eitt. Þú
veizt, að ég er vanur að klifra, og er þér ó-
hætt að bóka það, að þeir, sem á eftir mér
fylgdu, voru ekki öfundsverðir.
Þegar ég þóttist viss um að hafa tælt of-
sóknarmenn mína inn á villigötur, kom til
minna kasta að leika leynilögreglumann. Mér
tókst að leita uppi manninn, sem tók Bamba
og hélt í humáttina á eftir honum, rakti
slóð hans eins og Indíáni.
Komið var fram á dag, er hann kom
heim í kotið. Og hann lét verða sitt fyrsta
verk að sækja vesalings Bamba, en hann
hafði lokað hann inni í eins konar svina-
stíu.
Af viðræðum þeim, sem fóru á milli hans
og konu hans, varð mér ljóst, að hann hafði
1 hyggju að fara með Bamba til slátrarans.
Þegar hann gekk inn fyrir til þess að fá sér
kaffisopa, batt hann Bamba hjá dyrunum.
Eg hafði þá á öllu gát og læddist að.
Og það skipti engum togum, ég brá hnífi
á spottann, sem Bambi var bundinn með, og
svo bar okkur á fleygiferð burt frá þessum
kaffielskandi heiðurshjónum. Ekki veit ég,
hvenæ' þau hafa orðið vör við flótta Bamba,
en segja mætti mér, að þau hafi orðið sneypt.
Já, og nú er ég hér kominn,“ segir Villi
að lokum. „Vildi ég nú stinga upp á einu:
Við hverfum á brott úr þessari sveit og helg-
unt okkur þfnum málum, ÖIi. Sakleysi þitt
verður að sannast, það er útkljáð mál!“
Þegar skyggja tekur, berum við pjónkur
okkar í bátinn og höldum frá eyni. Það er
ekki laust við, að ég hlakki til að elda grátt
silfur við þá þokkapilta, sem fluttu mig á
hælið.
Aður en við hverfum úr þessu leiðinda
byggðarlagi, heimsækjum við móður Villa.
Við þökkum henni fyrir allt og kveðjum
hana svo. Villi lofar að hverfa sjálfviljugur
aftur til hælisins, er sakleysi mitt hefur ver-
ið sannað.
Síðan höldum við vongóðir af stað til næstu
járnbrautarstöðvar. „Vertu óhræddur, við
gómum þá, þokkapiltana,“ segir Villi von-
góður. „Við eigum skemmtilegt ævintýr í
vændum."