Heima er bezt - 01.08.1955, Blaðsíða 26

250
Heima er bezt
Nr. 8
Miðsumarsvaka í Norður-Svíþjóð
Eftir Guðbjörn Guðbjörnsson
Það er sumar 1952, sólbjartur
júnlmánuður og ég er staddur
í smábænum Husum í Norrlund
í Norður Svíþjóð, veðrið hefur
verið dásamlegt, undanfarið að-
eins of heitt fyrir mig, þótt hiti
sumarsins hafi ekki náð hámarki
sínu. Undanfarna viku hefur
verið 20—25 stiga hiti, logn á
daginn en ofurlítið kul um næt-
ur. Það er seinni hluti júní og
óðum líður að miðsumars hátíð-
inni, Jónsmessuvökunni. Vinnu-
félagar mínir tala vart um ann-
að en miðsumsarsdansinn. Þeir,
sem eiga heima í nágrenninu,
ætla heim þessa daga, en við
fáum 5 daga frí frá vinnu, en
hinir, sem lengra eru að, Finn-
arnir og ég, förum auðvitað ekki
heim; við verðum að láta okkur
nægja það sem nágrennið hefur
upp á að bjóða. Ég hef ákveðið
að taka hjólið mitt og halda í
áttina til fjallanna, sem eru r
200 km. fjarlægð frá okkur. Þeg-
ar maður hefur skóg fyrir aug-
unum alla daga, verður maður
friðlaus eftir fjöllum. Við höf-
um unnið langa vinnudaga síð-
ustu vikuna við að koma 400
þúsund trjám framhjá raf-
magnsstöðvarstíflu, unnið 16—
18 stundir í sólarhring, en nú er
síðasta tréð komið í víkina fyrir
ofan aðgreiningarstöðina og
flotformaðurin hefur tekið gleði
sína á ný, svo nú eru engar sér-
stakar áhyggjur, aðeins örlítil
óvissa með veðrið um Jónsmess-
una, en allir eru ákveðnir í að
láta ekki veðurfar hafa áhrif á
Jónsmessugleði sína, og eru eitt-
hvað utanveltu í allri þessari
eftirvæntingu. Fréttir að heim-
an segja kulda og þurrka, og
þótt maður hrærist og lifi fjarri
ættjörðinni, er hugurinn oftast
heima og um nætur beiti ég
draumfáki mínum heim yfir úf-
ið haf, en vakna af draumum
mínum í litlu bjálkahúsi í
dimmum skógi, þar sem ég sé
engin fjöll og segi við sjálfan
mig: Mikið eru íslenzku fjöllin
mín falleg.
Nú er einn dagur til Jóns-
messu. Við eigum frí í dag.
Veðrið er heitt. Nú er stormur
og rigning. Það þýtur dapurlega
í skóginum. Eldingar lýsa upp
umhverfið öðru hvoru og þung-
ar dunur þrumunnar rjúfa
kyrrðina öðru hvoru. Við félag-
arnir tveir höfum kveikt eld á
opna eldstæðinu okkar. Það er
notalega heitt inni. Félagi minn,
Karl Olson, sker út saumaskrín.
Hann er að flýta sér, skrínið á
að vera tilbúið á Jónsmessuvök-
unni. Það er ætlað einni sér-
stakri. Karl brosir dularfullt
meðan hann beitir hnífnum
fimlega. Hvert hnífsbragð er
eins og atlot. Ég er hálf öfund-
sjúkur, þar sem ég sit og horfi á
hann, og ekki fjarri því að mér
sé líkt innanbrjósts og refnum
sem náði ekki í vínberin. Fjand-
ans ólán að vera ekki hagur,
hún er nefnilega fjandi löguleg
hún Anna Lísa, sem á að fá
skrínið. Ég sný mér þvi að mínu
verkefni, bréfaskriftum heim,
en mér er ómögulegt að festa
hugann við skriftirnar og er
eitthvað órór eins og maður
sem bíður en veit þó ekki eftir
hverju hann bíður. Skinið frá
eldstæðinu varpar gulleitri
rökkurbirtu um húsið og storm-
urinn ýlfrar ámáttlega í þak-
skegginu. Allt vekur þetta dul-
úð þessa óveðurskvölds. Þögnin
er að verða óbærileg, svo að ég
reyni að fitja upp á umræðu-
efni.
„Heldur þú, Karl, að reimleik-
arnir í Motulen-kofanum hafi
við rök að styðjast", segi ég.
Þetta umræðuefni kom ósjálf-
rátt í hug mér, en Motulen-kof-
inn var uppi í Bjarnarskógi, við
höfðum hafst þar við eina viku
í vor, en ekki orðið varir við
neitt, en nýlega komu 4 ofsa-
hræddir skógarhöggsmenn til
næsta þorps við kofann, þeir
neituðu að fara til kofans aftur,
sögðu þar allt ætla um koll að
keyra um nætur, þeir sáu stúlku
með mikið ljóst hár koma æð-
andi inn um lokaðar dyr kofans
og hræðslusvipnum og angist-
inni, sem lýsti sér í andliti henn-
ar sögðust þeir ekki geta lýst,
en nú ætti að rífa kofann og
reisa annan skammt frá, og
hefði komið til orða að senda
flokk frá okkur til þessa starfs.
Karl lagði frá sér skrínið,
kveikti í pípu sinni, svipur hans
var íhugull og alvarlegur, þegar
um duld öfl skógarins var að
ræða var Karl alltaf hátíðlegur.
„Rök eða ekki rök“, sagði Karl,
„en eitt er víst, að strákarnir eru
flúnir og menn eins og Sori Oli,
sem er einn þeirra, renna ekki af
hólmi fyrr en í fulla hnefa.“
„Ekki urðum við varir við neitt
í vor, þegar við vorum þar efra“,
segi ég.
„Ég varð var við ýmislegt em-
kennilegt", segir Karl, „þótt ég
hefði ekki orð á því við þig, vildi
ekki hræða þig að óþörfu fyrsta
árið þitt í skógunum, ef þú verð-
ur mörg ár í skógunum, sem ég
veit að þú verður. Það koma
nefnilega flestir aftur í skóginn,
þótt þeir leiti burt um stundar-
sakir, þá munt þú reka þig á
margt sem þú ekki skilur.
„Ég fer heim í haust, ég skal
heim“, orð Karls hafa snert mig
illa. „Heima getur maður þó
alltaf litið í kringum sig og séð
eitthvað annað en skóg.“
„Svo þurfið þið þarna á íslandi
að ferðast langan veg til að sjá
kjarr, en raunverulegan skóg er
ekki um að ræða, en bíddu við,
vinur, þar til haustsnjórinn fer
aftur að marra undir skíðunum
þínum, þá verður heimferðin
ekki ofarlega í huga þínum.“
„Ég fer þá áður en snjórinn
kemur.“ Ég vil eyða þessu um-
talsefni og segi því: „Við vorum
að tala um Molulen kofann.“
„Nú verður Molulen-kofinn