Heima er bezt - 01.08.1955, Blaðsíða 28

252
Heima er bezt
Nr. 8
áhugalaust. Ég er aö fyllast hatri
til þessa náunga. Ef hann á ein-
hverjar tilfinningar, þá er hörð
skel utan um þær. Nilsson leitar
markvíst og nákvæmt. Ég veit, að
við»ölum báðir þá von í brjósti,
að við finnum hana ekki hér.
Það væri svo ömurlegt.
Niður við ósinn er breið vík,
sem heitir Mylluvík. Vík þessi er
einkar fögur; það er hvítur sand-
ur í flæðarmálinu. Þessi vík er
uppáhalds baðstaður okkar. Það
var einmitt í þessari vík, sem
Erkko byrjaði að gera hosur sín-
ar grænar hjá Gisku. Ég mætti
þeim oft á síðkvöldum, þegar þau
voru á leið niður með ánni, og
mundi yfirlætissvipinn á Erkko
og undirgefnislega framkomu
Gisku. Nú minnti þessi mynd
mig á húsfrúna og hund.
Það var í þessari vík, sem við
fundum hana; hún lá alveg í
flæðarmálinu. Hún var kápu-
laus og blautur kjóllinn lagðist
fast að líkama hennar. Hún lá
þarna eitthvað svo einstæðings-
leg og hjálparvana, eins og lítið
bam, sem hefur verið að leita
að móður sinni og sofnað svo út
frá öllu saman. Um varir henn-
ar lék raunalegt bros, eins og síð-
asta umhugsunarefni hennar
hefði verið fagurt, en þó ekki
sársaukalaust. Augu hennar
stungu í stúf við náfölt andlitið,
eins og tvær svartar perlur á
hvítu klæði.
Við stóðum fjórir í kring um
þetta einstæðingslega lík: við
þögðum allir. Ég tók eftir því, að
Nilsson titraði lítið eitt, svo tók
ég eftir því, að Nilsson og Erkko
horfðust í augu. Úr augum Nils-
sons mátti lesa takmarkalaust
hatur, en augnaráð Erkkós var
þrungið fyrirlitningu og kæru-
leysi. Þögnin var orðin geigvæn-
leg. Ég reyndi að rjúfa hana með
því að spyrja:
„Eigum við ekki að skiptast á
að bera hana heim?“ Ég varð
þess var, að ég var skjálfraddað-
ur þegar ég sagði þetta.
Nilsson svaraði mér. Röddin
var málmhörð: „Erkko ber hana,
ber hana einn alla leið; hún fór
hingað hans vegna og nú er bezt
að hann hjálpi henni heim.“
Erkko sneri sér að Nilsson.
Svipur hans var ægilegur, hönd
hans leitaði að skeiðahnífnum,
sem hann bar við belti sitt. Nils-
son virtist hafa reiknað með
þessu. Hönd hans var einnig á
skeiðahnífnum. Eitt óvarlegt
orð og tvö heljarmenni hefðu
barist upp á líf og dauða yfir líki
stúlkunnar, sem annar elskaði,
en hinn dró á tálar.
Það var Erkko, sem gaf eftir.
Ef til vill gerði hann sér Ijóst, að
hér var við ofurefli að etja, því
að hann mátti ganga að því
vísu, að við Karl fylgdum Nilsson
að málum.
Erkko yppti öxlum og horfði
ósnortinn út á víkina.
„Af stað! Taktu hana upp!“
skipaði Nilsson.
Erkko hlýddi, Nú sáum við
fyrst bregða fyrir hræðslu í svip
hans. Hann beygði sig niður að
líkinu, lyfti því þyngslalega upp
og hélt af stað.
Nilsson þreif húfuna af höfði
Erkkos; við gengum þöglir og
berhöfðaðir á eftir.
Það var hætt að rigna og
storminn hafði lægt. Sólin var
að koma upp og brauzt í gegnum
leifar af óveðursskýjum; geisl-
arnir léku um trjátoppana og
fuglarnir voru að hefja morg-
unsöng sinn. Það hlýtur að hafa
verið ömurleg sjón að sjá okkur
fjóra, þreytta og blauta menn,
þrammandi með stúlkulík gegn-
um skóg, sindrandi af morgun-
dýrð.
Við höfðum gengið í tuttugu
mínútur, þegar Erkko sagði, og
röddin var hás og óhugnanleg:
„Ég verð að hvíla mig.“
„Ekki strax,“ svaraði Nilsson.
Og enn þrömmuðum við á-
fram.
„Ég get ekki meira, ég er upp-
gefinn.“ Rödd Erkkos var hás og
óhugnanleg, meðan hann sagði
þetta. Hann lagði líkið niður og
stóð álútur yfir því.
Við staðnæmdumst allir. Allir
þögðu; eitthvað hlaut að ske.
Allt í einu skeði nokkuð, sem
leysti upp þetta hættulega á-
stand. Erkko tók á rás og hvarf
í skóginn.
Nilsson horfði á eftir honum;
hann var ekki eins svipþungur
og hann hafði verið, en augu
hans voru myrk af harmi. Hann
beygði sig niður að líkinu, lyfti
því léttilega upp og gekk af stað.
Hún var í öruggum höndum síð-
asta spölinn.
Ég velti mér í svefnpokanum;
Karl er sofnaður. Á landamærum
vöku og draums finnst mér að
ég sjái litla vík og í hvítum
sandi í fjöruborðinu liggur
stúlkulík með svört augu.
— Miðsumarnæturvakan er
liðin og úti er verið að undirbúa
hátíð dagsins.
Forsíðumyndin
Framh. af bls. 226.
Ef svo er ekki, þá er ef til vill af-
sakanlegt að dúfnadriturinn
fari í taugarnar á sumum, en
annars er öll þessi herferð nak-
in hræsni. Ættu menn að
hreinsa fyrir sínum eigin dyrum
áður en farið er að ofsækja sak-
lausa fuglana, höfuðprýðina í
íslenzkri náttúru.
Enginn myndi vilja vera án
fuglanna á tjörninni. Bæjarbú-
um ber skylda til að vernda þá
á allan hátt og einkum yngri
kynslóðin þarf að vera vakandi
á verðinum. Nokkur brögð munu
vera að því, að óvitar hrekki
fuglana og jafnvel slasi þá með
steinkasti og öðrum óknyttum.
Slíkt er hörmulegt, en hvernig
er hægt að ásaka óvita, þegar
það þykir „fínt“ meðal þeirra
fullorðnu að stofna „skotfélög"
og æða upp um fjöll og firnindi
og skjóta á allt lifandi sér til
gamans, svo að ekki sé talað um
vissar skipulagfbundnar „skofr-
æfingar“ á stórum svæðum, þar
sem engu er eirt — gróðri jarðar
né fuglum himinsins.
Fuglarnir okkar eru hin mesta
prýði íslenzkrar náttúru. Það
hafa skáldin fundið manna bezt.
Svo yrkir Einar Benediktsson í
snilldarljóði sínu, Svanur:
Er nokkur æðri aðall hér á jörð,
en eiga sjón út yfir
hringinn þröngva,
og vekja, knýja hópsins
veiku hjörð
til hærra lífs — til ódauð-
legra söngva.
(Ljósm.: Þorv. Ágústsson).