Heima er bezt - 01.10.1955, Qupperneq 8

296
Heima er bezt
Nr. 10
sópaði hann framan 5r sér og
sást í allri sinni dýrð.
Um kvöldið var slegið upp
langtjaldi einu miklu. Þar héldu
allir til yfir nóttina. Lítið varð
samt um svefn, því kvöldvakan
varð löng, enda margt á dagskrá.
Þar var sungið og kveðið, haldn-
ar ræður og lesið upp. Einnig
var þar spurningaþáttur, já og
nei, eins og í útvarpinu. Verð-
laun voru veitt fyrir beztan
Vísubotn. Fyrri hluti vísunnar
er svona:
Vorið bjarta vekur þrá,
vermir hjartarætur.
Jóhannes Benjamínsson frá
Hallgeirsstöðum í Hvítársíðu
botnaði og hlaut verðlaun:
Hvarflar margt í huga þá
húmar vart um nætur.
Næst bezti botn var dæmdur,
og var hann eftir Jósep Hún-
fjörð:
Minnsta skart sem ættjörð á
eru svartar nætur.
Þegar Jósep Húnfjörð heyrði
hver hefði orðið hlutskarpastur
í vísnaþættinum, kvað hann:
Gáfna-skál er fleytifull,
finnst ei tál í strengnum.
Egils málið glæsi gull,
góð er sál í drengnum.
Margar vísur og botnar heyrð-
ust þessa kvöldvöku, sem ekki er
hægt að birta hér, sökum rúm-
leysis, en einn er hér samt enn
eftir Sigurð Jónsson frá Hauka-
gili, við þennan vísuhelming,
sem ég man ekki hver gerði:
Yndislegt er oft að vaka
úti bjarta júlínótt.
Sigurður:
Þegar hljómar, stef og staka
stundar jmdi er þangað sótt.
Þarna voru mjög ferðugar
kaffikonur, sem sáu um kaffi-
veitingar. Og svo var gott kaffi
þeirra, að margir felldu þegar
til þeirra kaffiást mikla og má
víst telja mig einn af þeim.
Og eitthvað hefur Gunnar Al-
exandersson hugsað til Kristínar
Bjarnadóttur, því einu sinni í
kaffitíma, fór hann með þessa
vísu, þegar einhverjum þótti
hann sækja á með kaffið:
Hérna enginn gefur grið,
gagnvart réttri línu.
Á ég að ganga einn á snið
alveg fram hjá Stínu?
Daginn eftir skoðuðum við
hinar nafnkenndu Húsafells-
kvíar. Þær hafa undarlega lítið
raskast, svo gamlar sem þær þó
eru. Þær þyrftu aðeins lítils-
háttar viðgerð, til þess að vera
vel nothæfar. Heldur þótti mér
steinar þar í veggjum við vöxt
vera. Tók hæð þeirra vel í klyft-
ir og voru þeir þó eitthvað í
jörð signir. Þar var hellan
mikla, sem sagt var að séra
Snorri hafi borið léttilega. Enda
er það ekki ótrúlegt, því ég sá
mann frá Húsafelli taka hana
á kné.
Bóndinn, sem nú býr á Húsa-
felli, heitir Þorsteinn Þorsteins-
son. Hann er talinn í fjórða eða
fimmta lið frá séra Snorra.
Þorsteinn sagði okkur að hell-
an hefði verið viktuð og hefði
hún reynst 360 pund = 180 kg.
Hann gekk með okkur fram að
túnjaðri og sýndi okkur, hvar
draugaréttin svokallaða hefði
verið. Þar var nú gróin túnslétta,
en þar bar lægra á, og mynd-
aðist eins og lægð eða dæld í
sléttuna. Þarna átti Snorri
prestur að hafa komið fyrir
sendingum þeim, er óvinir hans
sendu honum.
Sagnir eru til um það, að séra
Snorri hafi óskað eftir því, að
kirkjustaður yrði eftirleiðis á
Húsafelli, eftir hans dag. En
svo fór þó, að kirkjan lagðist
þar niður og kirkjugarðurinn
varð í vanhirðu, svo allar skepn-
ur gengu þar um, því girðing
eða garður var niður fallinn.
Veturinn 1928—29 dreymir
Jakob Guðmundsson, vinnu-
mann, þá á Húsafelli, séra
Snorra. Og þykir Jakobi hann
kvarta yfir því, að klaufdýr troði
leiði sitt, og biður hann að sjá
svo um að úr verði bætt.
Þrisvar sinnum þennan sama^
vetur dreymdi Jakob Snorra
prest og alltaf kvartaði hann um
það sama.
Um vorið lét svo Jakob girða
kirkjugarðinn og hætti þá séra
Snorri að gera vart við sig i
draumi. —
Ég kom heim að Húsafelli, og
sá þennan Jakob Guðmundsson.
Hann er nú kominn á níræðis-
aldur og hefur verið vinnumaður
á Húsafelli um eða yfir 60 ár.
Áður en við snerum heimleið-
is, var farið fram undir Kal-
manstungu og í gegn um Húsa-
fellsskóg, á að gizka 3 km leið.
Má sú leið heita óslitin laufgöng,
alla leið, enda talin fegursta
bæjarleið á íslandi.
í Reykholti sá ég tamdan
hrafn. Það þótti mér einkenni-
leg sjón. Krummi var eitthvað
ólíkur sjálfum sér. Hann lét taka
sig, og þó hafði hann vængi eins
og aðrir hrafnar. Mér virtist
hann vanta þetta kómíska og
dularfulla, sem hrafninn ein-
kennir svo mjög, sem tegund. —
Mér fannst það eínhvern veg-
inn á mér, að í hann vantaði
hrafnssálina. Og sennilega hefir
hann tapað henni af kynning-
unni við menningu mannheima.
Meðan ég var að virða krumma
fyrir mér, skoðaði Gunnar Alex-
andersson Snorrastyttu vand-
lega, og kvað svo á eftir:
Sannarlega sá ég nýtt,
svipinn feðra vorra.
Andlitið var ekki frítt,
á honum gamla Snorra.
Einhverntíma var það á heim-
leiðinni, að sonur Gunnars, sem
var með í ferðinni, lét þau orð
falla við Aðalheiði Georgsdótt-
ur, að ekki væri gott að gera
henni til hæfis, þá sagði Gunnar:
Hún er líkust manni og mér,
— myndar ljóða glingur —.
Hún á margt í huga sér.
Hún er Snæfellingur.
(Þau eru bæði ættuð af Snæ-
fellsnesi).
í ferðinni var fernt eða fimm,
sem komið var um og yfir átt-
rætt, og furðaði mig mjög á því,
hvað þetta gamla fólk var dug-
legt að ferðast, og glaðlegt alla
ferðina, eins og ungt væri. Enga
Framhald á bls. 315.