Heima er bezt - 01.10.1955, Qupperneq 17

Nr. 10
Heima er bezt
305
FRA LIÐINNI TIÐ
Fjárflutningur á sjó.
um. En um kvöldið kemur kýr-
in heim ómjólkuð eins og hinar
kýrnar.
Næstu nótt á eftir dreymir
Sigurð enn konuna, og segir
hún þá við hann eitthvað á þá
leið að illa hafi hann gjört að
segja frá drauminum, því nú
verði hún í vandræðum með
börnin og svo verði hún að flytja
burt úr bænum sínum.
Hún sagðist vita það, að ekki
hefði hann meint neitt illt með
því, að segja frá draumnum,
heldur muni það hafa verið
óviljaverk, og ekki hafi hann
séð eftir mjólkinni handa sér.
En fyrir þetta verði hún nú
samt að láta hann verða fyrir
einhverjum óþægindum, því
varla lánist honum eins vel með
kýrnar sínar og áður. —
Mjög þótti Sigurði þetta
leiðinlegt að svona skyldi til
takast, en varð þó ekki að gjört,
eins og komið var.
Og svo undarlega brá við, að
þá um vorið lét ein kýrin hans
dauðum kálfi og varð sem næst
geld meiri hluta árs, og hinar
komust í minni nyt, en áður
var venja til í búskap Sigurðar
bónda í Lækjarskógi.
III. Huldan i Bœjarborg.
Árið 1909, sem þessi frásögn
er tengd við, bjó Jóhann
Jóhannsson á Goddastöðum í
Laxárdal í Dölum. Hann var
bróðir Kristjáns Jóhannssonar
frá Bugðustöðum í Hörðudal ög
Gísla Jóhannssonar, sem lengi
bjó í Pálsseli, fremsta bæ í Lax-
árdal sunnan Laxár. Þau systk-
in voru fleiri: Jón, sem bjó á
Seljalandi í Hörðudal, Guðlaug-
ur, Guðrún og Ása Jóhanns-
dóttir, sem bjó á Höskuldsstöð-
um í Laxárdal.
Svo er háttað landslagi á
Goddastöðum að víða eru
klettaborgir og köst, þar í kring,
bæði upp á hálsinum og út á
hlíðinni. Og er þess getið hér í
sambandi við frásögn þá, er hér
fer á eftir.
Á þessum árum átti Jón Jóns-
son heima á Spákelsstöðum. Og
kom það þá ekki ósjaldan fyrir,
að hann væri dag og dag í vinnu
hjá Jóhanni.
Eitt sinn var það þá, sem oft-
ar, að Jón er í vinnu fram á
Goddastöðum.
í matmálstíma þá um daginn
berst í tal tilvera huldufólks.
Segir Jóhann þá, að huldufólk
sé ekki til, það sé eins og hver
önnur hjátrú og hégilja. En Jón
var á annari skoðun og sagði að
það væri til og meira að segja
undir handarjaðri Jóhanns.
Jóhann vill þá vita, hvar það
mifni vera. Jón segir honum
það, að það sé í Jöklabergi og
Bæjarborg.
En Jóhann lætur sér ekki
segjast, og heldur áfram að
mótmæla, því slíkt geti ekki átt
sér stað. Og fellur þá talið niður
í það sinn.
Þegar Jón kemur að Godda-
stöðum næst á eftir, sem var þá
eftir 3 — 4 daga, spyr Jóhann
hann, strax er þeir koma inn
í bæinn, hvort hann muni eftir
því, sem þeir voru að tala um
síðast. Þá segir Jón: „Áttu við
huldufólkið.“ „Já,“ segir Jóhann.
„Nú skal ég ekki bera lengur á
móti því, að huldufólk sé til.“
„Hefurðu séð það?“ spyr Jón.
„Já, í svefni.“ „Var það karl eða
kona?“ „Það var kona og hún
talaði við mig,“ svaraði Jóhann.
„Hvar átti hún heima,“ spyr Jón.
„í Bæjarborginni.“ „Hvað sagði
hún við þig?“ „Það segi ég þér
ekki, því hún bað mig þess að
segja það engum.“ „Þá skalt þú
heldur ekki gera það, þvi það er
þér fyrir beztu,“ mælti Jón.
„En héðan af skal ég aldrei
bera á móti því, að huldufólk
sé til,” bætti Jóhann við. Enda
mun hann ekki hafa gert það,
segir Jón við mig, um leið og
hann lýkur frásögn sinni.
Þess skal getið að síðustu, að
samtal Jóhanns og Jóns, sem
hér er getið, er tekið orðrétt upp
eftir Jóni. Og efast ég ekki um
það, að hann hefur munað það
rétt. —
Jóhannes Ásgeirsson skrdði.
Sýn Guðmundar.
Frá sýn þessari eða fyrir-
burði, sagði Guðmundur Guð-
brandsson, sem lengi bjó á Leið-
ólfsstöðum í Laxárdal í Dala-
sýslu, en nú til heimilis í
Reykjavík.
Guðmundur er einn af þeim
fáu mönnum, sem tekur sérlega
vel eftir því, sem fyrir augu og