Heima er bezt - 01.04.1956, Blaðsíða 40

136 Heima Nr. 4
--------------------------------er bezt-----------------------------
honum, sem Glenn Griffin beygði sig niður að hon-
um og talaði við hann, en orðin urðu sem háreysti
fyrir eyrum hans.
Hann kinkaði kolli, án þess að vita hvers vegna,
þótt hann heyrði eitthvað af þessum viðvörunum
og formælingum, sem streymdu af vörum Glenns.
Loks stóð hann upp, stakk hendinni í vasa sinn og
tók upp lítinn hlut, sem Dan gat ekki séð. Síðan
gekk hann til Elenóru, og Dan fann, hve hann
stirðnaði upp. í sömu andránni rann það upp fyrir
honum, án þess það vekti honum nokkra undrun,
að hann ætti ekki annars kost en að breyta eins og
hann gerði, er Robish þreif til Ralphie, ef hann
ætti aftur að standa í sömu sporum. Og þó var þá
von á harðari átökum. Næst, ef til vill eftir stundar-
korn, mundi hann bana einhverjum þeirra.
„Lesið þetta,“ sagði Glenn. „Lesið þetta svo hátt,
að maður yðar geti heyrt það, frú Hilliard.“
' Dan heyrði konu sína byrja að lesa með óstyrkri
röddu, er hún hafði flett sundur samanbrotnu dag-
blaðssnifsi, og sökum nístandi sársauka varð hann
að taka á því, sem hann átti til, til þess að fylgjast
með lestrinum.
Hún las frásögn um atburð einn, sem gerzt hafði
í New York ríki. Sagði þar frá því, hvernig glæpa-
maður, sem reyndi að rjúfa varnargarð lögreglu
umhverfis hús eitt, sem hann hafði leitað hælis í,
liafði á hroðalegan hátt drepið litla stúlku, er lög-
reglan skaut á hann í sömu andránni og hann þaut
frá húsinu. Hann hafði stokkið upp í vörubíl og
haldið á stúlkunni fyrir framan sig. Þótt hann hefði
sjálfur særzt af skothríð lögreglunnar, hafði hann
skotið barnið í magann, og hún látizt samstundis.
Þegar Elenóra hafði lokið þessum lestri, varð allt
kyrrt. Elenóra hélt í höndina á Ralphie. Cindý var
öskugrá í framan og andlitið sem skorpið, svo að
það varð minna en venjulega og raunar ekkert líkt
hennar andliti. Dan gat gert sér í hugarlund, hve
vel Glenn hefði lagt sig fram um að klippa þetta
úr blaðinu fyrir mörgum mánuðum síðan, jafnvel
árum, og þá vafalaust hugsað sér að nota þetta ein-
mitt í þeim tilgangi, sem nú var fram komið.
Dan játaði með sjálfum sér, að hann hefði verið
eilítið hreykinn af festu sinni, þá hann kom heim,
en nú varð hann jafnframt að játa, að hún varð að
engu, er hann kynntist svo ofboðslegri heift og
glæpamannsæði, sem alls var að vænta af. Dan var-
aði sjálfan sig við: Það var sama, hvað að höndum
bæri, hann mátti ekki láta tilfinningarnar hlaupa
aftur með sig í gönur.
„Nú,“ sagði Glenn og horfði á Dan. „Nú, Hilli-
ard, hafið þér nokkurt skotvopn?“
Dan kinkaði kolli hiklaust. Hann var aftur að
ná valdi yfir hugsunum sínum. Hann átti einskis
úrkosta, ef hann þrjózkaðist við þá þremenninga,
hann hafði ekki möguleika til að standa í mjög
ströngu, því að öll fjölskyldan var í hættu. „Uppi,
í dýnunni í rúmi mínu.“
Glenn kallaði á Hank, sem kom að vörmu spori
inn. Glenn talaði af hljóði við bróður sinn, og
Hank hvarf upp stigann.
Eftir andartak kom hann aftur, og þá hvíslaði
Glenn: „Stingdu henni á þig, og gleymdu henni.
Hank. Láttu Robish ekkert vita.“ Hann sneri sér
að Dan og hló hæðnislega. „Hafið þér líka skilið
þetta, Hilliard?“
Dan kinkaði kolli. Hann hafði tekið þá ákvörð-
un, að hann yrði að hugsa fyrir öllu eins og Glenn,
sem var hygginn, slóttugur og grimmur, en honum
var hlýtt.
„Heyrið þér mig, Griffin,“ sagði Dan, er Hank
var aftur farinn.
„Já?“ Fyrirlitningin gerði rödd hans hvassa. Það
var ögrun í rómnum.
„Eitt enn. Ég skal halda fjölskyldu minni í skefj-
um. Við skulum láta okkur koma vel saman.“
„Hafið þér um nokkuð að velja, gamli minn?“
„Já,“ sagði Dan hægt. Hann hafði logandi verk í
síðunni. ,Já, við eigum báðir valið. Meðan ekki
kemur til nýrra átaka, átaka á borð við þau, sem
urðu hér áðan, er þessi karlbjálfi tók í son minn,
raunum við gera allt, sem þér segið. Allt innan
sanngjarnlegra takmarka. En ef einhver ykkar snert-
ir á einhverju okkar aftur, þá. . . .“
„Ég hef enga ánægju af hótunum.“
„Griffin/ sagði Dan og tók út í hvert skipti, sem
hann dró andann, „þér eruð ekki eins vel gefinn
og ég hef ætlað, ef þér haldið, að þetta sé hótun.
Ég tala aðeins um staðreyndir. Og ef einhver ykkar
snertir eitthvert okkar aftur, er úti um ykkur. Svo
mun og um okkur, en þá er að sæta því. Næst læt
ég mér ekki nægja að dangla í þenna náunga. Ég
drep hann, áður en þér komið skoti á mig.“
Þá hló Griffin lágt, en hálfvandræðalega. „Þegar
þess er gætt hve miklu þér tapið, þá má segja, að
djarflega sé mælt.“
Örvæntingin náði aftur tökum á Dan. „Nei, hér
er ekki of mælt, Maður minn. Getið þér ekki skilið
það? Ég segi, að við skulum hjálpa yður, ef þér
getið haft hemil á mönnum yðar.“
Þegar Dan sá, að augnabrúnirnar hófust svo lítið