Heima er bezt - 01.04.1956, Blaðsíða 41

Nr. 4 Heima 137
--------------------------------er bezí----------------------------
á andliti Griffins, var honum ljóst að hann hafði
hitt á auman-blett. Glenn Griffin skyldi einmitt
slíkar ögranir og hótanir manna bezt. Hér var talað
lians eigin máli, og ef til vill skildi liann ekki
annað.
„Tók ég kannski ekki ofan í Robish?“
„Jú, með sæmd,“ sagði Dan. „Ég held, að við
skiljum hvorn annan, Griffin.“ Hann leit snöggt til
konu sinnar. „Ég held líka að við vitum öll, hvað
okkur ber að gera. Mæli ég ekki rétt, Elenóra?“
Elenóra gat aðeins kinkað kolli og íhugað í kyrr-
þei, hvernig á því stæði, að hún skyldi ekki hafa
kynnzt manninum sínum fyrr en nú í kvöld....
II. KAFLI
Kvöldið var koldimmt, og vindurinn gnauðaði á
rúðunum. Gluggatjöldin voru dregin frá, en ljós-
kerin á bifreiðum þeim, sem framhjá runnu, virt-
ust fjarlæg og óraunhæf. Dan Hilliard hélt á kvöld-
blaðinu sínu rétt eins og venjulega, og með því að
líta upp fyrir blaðröndina með risastóru fyrirsögn-
unum, gat hann séð þvert í gegnum ganginn inn í
borðstofuna, á þá, sem þar vóru: Griffinbræður
höfðu breitt úr landakorti á borðinu og grúfðu sig
nú yfir það. Dan vissi, þótt hann ekki sæi það, að
þriðja andlitið mundi geta að líta í dimmri kompu
hinum megin gangsins fyrir enda dagstofunnar, og
þetta andlit var eilitið sollið og ólundarlegt.
Cindý, sem sat í legubekknum ásamt Ralphie og
lét sem hún væri að lesa í bók, var sér einnig vit-
andi um þriðja andlitið, af því að hún dró fagra og
rennilega fótleggina öðru hverju lengra inn undir
sig og hagræddi pilsi sínu sem gaumgæfilegast. Hún
sneri að ásettu ráði og með fyrirlitningu baki við
þessum dyrum. Elenóra sat einnig í stólnum sín-
um, og ef einhver hefði af hendingu litið inn,
mundi sá hinn sami hafa séð fjölskyldu, sem naut
vökunnar á ofur hversdagslegan hátt.
Þessu var því öllu einkar haganlega fyrir komið,
raunar ofboð hversdagsleg sýn, lamandi í ógnþrung-
inni staðsetningu sinni. Gegnum rifuna í rennitjald-
ið fyrir borðstofugluggunum gat Glenn Griffin séð
út á götuna, flötina og akstíginn. LJr kompu sinni
gat Robish haft auga með bakgarðinum, bílskúrn-
um og akstígnum meðfram hlið hússins.
Dan var stirður, og nístandi verk lagði um
hann hægra megin. Eitt rifbein var brotið og olli
það sársauka, og í hvert sinn, er hann dró andann,
jókst sársaukinn og varð að sting í lungunum. Þarna
hafði hann verið í tvo og hálfan tíma, og reiðin,
ofsinn, hafði seytlað inn í liuga hans með hverri
mínútu, ekki samt þessi fullkomna, æðisgengna
heift, sem stjórnað hafði aðför hans að Robish,
heldur hatur þess, sem hefur þol og þrautseigju til
að bíða hefndarinnar. Hatrið beindist ekki einvörð-
ungu að þremenningunum, heldur og að einhverju,
sem meira var og óþrifalegra: hatur við ótrúleg ör-
lög eða slysni, sem hafði orðið til þess, að þessir
menn völdu einmitt heimili hans. Var það af því,
að þeir höfðu séð reiðhjól drengsins á stígnum?
Eða af því, að nokkurt óbyggt svæði var beggja
vegna húss hans? Wallingsfjölskyldan í nokkurri
fjarlægð á aðra hlið og trjálundur á hina. Já, en
hvers vegna einmitt þetta hús? Það hlutu þó að
finnast önnur hús, sem eins vel voru sett í þessu
skyni.
Hann sá Glenn Griffin leggja handlegginn yfir
herðar bróður síns þarna framrni við borðið: lát-
bragð, sem sýndi hlýju og vináttu. Griffin virtist
alveg áhyggjulaus. Þetta var sami maðurinn, sem
frá því fyrsta hafði gert sér ljóst, hvernig maður
á borð við Dan Hilliard yrði að liegða sér undir
vissum kringumstæðum, og sjálfur hafði hann skap-
að þær.
Dan varð aftur litið á úr sitt. Klukkan var þrjá-
tíu og fjórar mínútur gengin í níu. Þrír tímar og
tuttugu og sex mínútur til miðnættis. Hann hafði
sýnt langlnndargeð hingað til, og það var engin
hætta á, að honum tækist ekki líka að þrauka þann
tíma, sem eftir var. Hann ætlaði að koma fram
eins og sá, sem ekki á sér lengur nokkurra kosta
völ. Honum var í rauninni í mun að gera allt inn-
an skynsamlegra takmarka til þess að losna við
þessa náunga, — leggja allt í sölurnar til þess, svo
fremi að fólk hans biði ekkert tjón af.
Kvöldið leið án þess að verulegt óhapp bæri að
höndum. Þau höfðu borðað. Fyrst höfðu þeir þre-
menningar snætt, Glenn, sem nú var kominn í
jakka af Dan, í borðstofunni, Hank í kompunni og
Robish við eldhúsborðið. Cindý hafði gengið um
beina, meðan Elenóra bjó til matinn. Stuttu síðar
hafði Robish spurt, hvar Dan hefði drykkjarföng
sín. En þau voru engin til. Robish hafði tautað
eitthvað um lygina í Dan, og hafði þusast fram og
aftur í árangurslausri leit og hreytt úr sér hótun-
um um, hvers væri von, ef hann fyndi þær. Glenn
lét þetta alveg afskiptalaust. Horfurnar voru ekki
svo ískyggilegar, að hann teldi ástæðu til að stilla
til friðar. Á þennan hátt tókst Glenn svo vel að
halda uppi aga, hugsaði Dan. Þegar um eitthvað