Heima er bezt - 01.11.1965, Side 27

Menntasetur í strjálbýlinu
VI. LAUGARVATNSSKÓLI.
(Framhald).
Þá kemur hér næst ofurlítil ástasaga, sem birtist í
skólablaðinu árið 1958. Höfundur er Gísli Þórðarson.
Sagan heitir
ÆVINTÝRI VORKVÖLDSINS.
Það er yndislegt vorkvöld. Sólargeislarnir gbtra á
sjávarfletinum og varpa endurskini sínu inn yfir strönd-
ina. Ofan úr skógarjaðrinum er sjórinn á að líta eins og
logagyllt bál, þar sem sólargeislarnir gylla sjávarflötinn.
Uppi í skógarkjarrinu brakar í þurru lynginu undan
skrefum ungs manns, sem gengur í hægðum sínum,
stanzar og horfir út á sjóinn. Hvílík náttúrufegurð!
Halldór, en svo heitir ungi maðurinn, er gagntekinn af
allri þeirri kyrrð, sem fylgir hinum sumarsælu síð-
kvöldum.
Skyndilega hrekkur hann upp úr hugleiðingum sín-
um. Hvað var hann eiginlega að hugsa? Halldór lítur á
úrið. Klukkan er 15 mínútur yfir tvö og hann, sem átti
að vera kominn klukkan tvö. Sízt hefði honum dottið
í hug, að hann myndi gleyma að vera kominn á réttum
tírna, þegar um stefnumót var að ræða. Hvað skyldi
hún nú hugsa um hann? Ofboðsleg sálarkvöl gagntekur
Halldór. Hvað skyldi nú taka til bragðs?
, " O
I hugsunarleysi hleypur hann af stað. Mjúklegar
hreyfingar hans og liðlega vaxinn líkaminn ber vott um
fjaðurmagn og yndisþokka. Hvert skref er öruggt og
ákveðið. Án þess að rekast á grein, eða hrasa um trjá-
boli, sem liggja á víð og dreif um kjarrið, þýtur Hall-
dór áfram. Fyrir eyrum hans ómar aðeins eitt orð: —
Ájram — ájram. Dökkur hárlokkur hefur fallið fram á
hátt og hvelft ennið. Á sólbrúnu andlitinu hafa mynd-
azt svitadropar. Djúpu, dökku augun hans eru skær, en
einstöku sinnum bregður fyrir leiftri í þeim. Út frá
augnakrókunum hafa myndazt ákveðnir drættir. Nú
nálgast hann ákvörðunarstaðinn. Ósjálfrátt eykur Hall-
dór hraðann. Á næsta andartaki stanzar hann hjá litlu
rjóðri. Án þess svo mikið sem brak eða brestur heyrist,
læðist hann áfram, þar til hann er kominn inn í mitt
rjóðrið. Hann er þarna kunnugur. Orðin koma af vör-
um hans eins og úr fjarska: „Farin — jarin.íl
Með æðisgengnu fáti grípur hann um trjágrein og
hristir hana óþyrmilega. „Mikill bölvaður asni get ég
verið,“ verður Halldóri ósjálfrátt að orði. Loks virðist
hann ranka við sér. Hann lítur niður í grasið. Nýstigin
mannsspor, för eftir lítinn fót. Hún hafði þá verið hér
fyrir stuttu. Halldór er þaulvanur að rekja spor. Hann
athugar gaumgæfilega öll verksummerki. Svo gengur
hann í öfuga átt við þá, sem hann kom úr. Sólin er horf-
in niður fyrir sjóndeildarhringinn, og það er að koma
náttfall. Tveir skuggalegir hrafnar koma ofan úr fjall-
inu og fljúga vestur yfir mýrarflákann, þögulir með
þungum vængjatökum, og hverfa síðan án þess að gefa
frá sér nokkurt hljóð. Svo ríkir þögnin ein. Halldóri
gengur greiðlega að rekja sporin. Við og við stanzar
hann og hlustar, en ekkert hljóð heyrist, nema niðurinn
í ánni, sem hann nálgast. Hann er nú kominn út úr skóg-