Heima er bezt - 01.06.1972, Blaðsíða 37

í harðnandi veðrinu héldu sjómennirnir áfram.
Skyndilega kvað við ógurlegt brak aftur á skipinu.
Þeir, sem unnu að línudrættinum litu aftur. Stýris-
húsið var mölbrotið og formaðurinn, sem hafði
staðið þar og andæft, var þar ekki lengur. Sjómað-
urinn, sem staðið hafði við að blóðskera fiskinn,
skar á línuna og sá, sem hafði staðið við vantinn
fyrir aftan dráttarspilið, hentist aftur eftir bátnum.
Sá maður var Erlendur Háberg. En hvernig sem
sjómennirnir leituðu, fundu þeir ekki formanninn.
Ægir gamli hafði svelgt hann í sig. Eftir að hafa
sveimað fram og aftur um slysstaðinn við afar erfið-
ar aðstæður við að stýra bátnum, héldu þeir loks
til lands. Þeir komu ekki þangað fyrr en um kvöld-
ið. Það varð hlutskipti Hábergs að fara heim og til-
kynna ekkju og þrem börnum um slysið.
En hvað gamli maðurinn sá þetta allt ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum sér. Hann mundi, hvernig
regnið hafði streymt úr loftinu, lamið áfram af
storminum. Hvernig það buldi á gluggarúðunum í
eldhúsinu hjá ekkjunni, og rann niður eftir rúðun-
um líkt og tár ekkjunnar runnu niður eftir kinnum
hennar, þegar hann hafði sagt henni frá slysinu.
Ó-já, þetta höfðu verið erfiðar stundir. Þetta
gerðist á bátnum, sem hann og formaðurinn áttu
saman. Hann keypti hluta ekkjunnar og hún flutti
burtu. í aldarfjórðung hafði hann samband við
hana og börnin hennar. Nú var hún dáin, en börn-
in voru vinir hans. Sonur ekkjunnar var meira að
segja starfsmaður hjá honum.
En hvað það var mikill munur að mega gleðja
en þurfa að hryggja.
Hún var sannarlega glöð, hún Sigrún, þegar
hann færði henni fréttina um unnustann hennar,
þarna í Álasundi! Það höfðu verið fagnaðarríkar
stundir. En hafði hann ekki verið óbeint valdur að
þeim saknaðartárum, sem hún hafði fellt vegna
hvarfs unnustans? Var það ekki hann, sem hafði
tekið talsvert af tíma hennar frá unnustanum?
Hafði ekki ef til vill eitthvað af þeirri ástúð og um-
hyggju, sem hún hafði auðsýnt honum, til dæmis
þegar hann lá veikur, verið réttileg eign Bjarna?
Hvað hafði ekki pilturinn sagt við hann: „Þú tókst
hana frá mér um tíma. Þó að henni hafi alltaf þótt
vænt um mig og talið ást okkar sjálfsagða, þá var
það staðreynd, að hún kom aldrei svo til mín eða
talaði við mig í síma, að hún minntist ekki á afa,
afa, afa.“ Þetta var satt. En um það tjáði ekki að
hugsa dapurlega. Þetta var nú allt um garð gengið.
Sigrún litla var horfin. Nú flögraði litla elsku-
lega gangastúlkan hans afa ekki lengur um gangana
í FRIÐHEIME Hann saknaði hennar. Það hafði
honum alltaf verið ljóst. En nú var honum það
hjartans mál að gera framtíð ungu elskendanna eins
bjarta og fagra og hann framast megnaði. Það skyldi
ekki verða framar, að tár féllu á því heimili hans
vegna, nema þá, að það væru saknaðartár við hinztu
hvílu hans, að lokinni hérvistinni.
Hvað áttu annars svona raunalegar hugsanir
erindi til hans núna, þennan sunnudag í september?
Jú, það voru tár himinsins, regnið, sem höfðu kom-
ið þeim á framfæri.
Gamli maðurinn tók upp vasaklút úr vasa sínum
og þerraði svitann af enni sér.
Þessir dagur hlaut að líða eins og aðrir dagar og
hverfa á eftir fyrirrennurum sínum inn í höll tím-
ans, þar sem hann yrði um alla eilífð.
Gamli maðurinn leit á örkina fyrir framan sig á
borðinu. Jæja, hann hafði einmitt verið að skrifa
leigjandanum í húsinu sínu og fara fram á það við
hann, að hann flytti úr því fyrir hátíðirnar. Gamli
maðurinn vissi, að það mundi gert, svo framarlega
sem það var hægt. Gaman hefði það verið að geta
verið aftur heima í húsinu sínu um jól.
Gamli maðurinn hélt áfram að skrifa bréfið. Og
það varð langt bréf.
22. kafli.
Gangastúlkan skrifar gamla manninum.
„27. september.
Elsku afi!
Svona fór það þá, að við gátum ekki gift
okkur fyrr en í gær.
Við þökkum þér hjartanlega fyrir stóru gjöf-
ina þína. Kannski okkur auðnist einhvern tíma
að launa þér hana að einhverju leyti.
Að hugsa sér, að ég skuli ekki hafa skrifað
þér síðan Bjarni kom heim. En ég veit að þú
skilur það. Ég hafði svo agalega mikið að gera.
JÁ ég veit að þú brosir. En þú mátt ekki stríða
mér, afi minn. — En hvað mér fannst gaman að
tala við þig í símanum í bæði skiptin. Mér
fannst alveg eins og þú værir kominn til mín.
Þegar Bjarni talaði við þig, fannst honum alveg
það sama. En hvað er ég annars að þusa? Ég
sem ætlaði að skrifa þér svo langt og skemmti-
legt bréf.
Það er bezt að byrja á byrjuninni. Ég fékk
Heima er bezt 217